Love Letters and Melodies (Monarchy Series 1)

Nineteenth Letter

Laugh

The bark and licks of my two dogs woke me up. I looked at my wall clock and sighed. Sinapo ko rin ang ulo ko dahil masakit iyon. It's already 9 in the morning. Bumangon ako at dumiretso sa banyo. I'm thinking about what should I do and what should I eat today. Kahapon ng gabi ay nagpaalam akong magleave muna. Of course, the managers and the bosses agree to me, dahil ang buong akala ng mga ito ay napagod ako sa pagsama sa grupo. 

Dumiretso na ako sa kusina, I want to make an avocado toast. Para mainom muli ako ng gamot at makapagpahinga. I prepared the food of my dogs, gaya ko ay matamlay rin ang mga ito.

"We're staying here today to rest. Pati bukas, I'm planning to take a 3-day break. Both of you miss me right?" ngumiti ako nang gumalaw ang bundot ng mga ito bilang pagsang-ayon.

Habang kumakain ang mga ito ay naghahanda naman ako ng breakfast ko. I played some of my favorites songs. Natigil lamang ako ng marinig ang kanta ng Monarchy.

After he said that word to me I let him hugged me. Hindi ako gumalaw at hinayaan siyang yakapin lamang ako. He's a bit emotional and I don't understand why, but I guess he's tired of everything. Mabilis din naman niya akong binitawan, I never looked back at him and stay outside the room to saw the other members doing their shoot. Noon namang pauwi ay hindi na ako nakipag-usap sa kahit sino sa kanila. I know that Sebastian noticed it but I like how he respect my silence. Hindi na ito nagtanong pa. When we arrived at the building, he insisted that we need to talk. Pero agad ding pinigilan ni Dominic at sinabing kailangan ko na ring magpahinga. 

Hindi pa natapos iyon dahil tumawag at nagtext pa siya sa akin. But I still ignored him, buong gabi kong inisip ang mga sinabi nito. After all these years, that's the words I wanted to hear from him. Pero ngayon narinig ko naman iyon ay hindi saya ang dulot noon sa akin kung hindi sakit. 

Hindi ko rin maintindihan ang sarili ko, pakiramdamam ko ay may epekto pa rin ang nangyari sa akin noon. As long as I want to move from the past I always saw myself stuck on it. Pakiramdam ko lagi ay may nakabantay kung kailan ako magkakamali at gamitin iyon para saktan ako. I know I said to myself that I am moving forward. Pero sa isang hakbang ko ay may humihila sa akin pabalik.

I'm not stupid, alam kong gusto ko pa rin siya. If only I can change the situation I will do it. But I kept in mind that this is his dream. Hindi lamang sa kanya kung hindi pati na rin sa mga kaibigan niya. And who I am to take that way from all of them. Kahit paulit-ulit niyang sabihin na kaya niya ay alam kong hindi madali iyon. He will eventually lose everything if he chooses me. 

After I ate my breakfast I try to read my new purchase book. Nabawasan naman kahit papaano ang sakit ng ulo ko dahil sa gamot na ininom ko. Maganda ang sikat ng araw sa veranda ng condo kaya doon ako naupo. Naputol lamang ang pagbabasa ko ng makitang nagreply na roon ang boss ko. 

"Sure, Maggie. But expect lots of paperwork when you come back. Pagaling ka," natuwa naman ako ng mabasa iyon. Ang maimagine na nagpapahinga lamang sa condo at matulog ng sakto sa oras ay nagpasigla agad sa akin. 

Hindi ko pa naibababa ang cellphone ko ng makitang tumatawag na agad doon si Annie. Hindi ako sigurado kung alam na ba nito ang nangyayari.