Is There a Lifetime? (Oliveros Series #1)

[09]

"Nandiyan ba?" Mahinang tanong ko kay Zie habang sumisilip sa bintana ng classroom namin.

Sumilip din siya at nakahinga naman ako nang maluwang sa isinagot niya.

"Wala siya ngayon, ha?" Parang nagtataka niyang sabi at kumunot pa ang noo. "Teka nga, bakit mo nga ba siya iniiwasan?" Dagdag niya pa.

Hindi ko alam kung dapat ko bang sabihin sa kaniya o hindi dahil nag-aalangan ako.

"Ano... Basta. Wala l-lang." Hindi ako makasagot nang maayos sa kaniya.

Hindi pa ako handang sabihin sa kaniya kung anong nangyayari.

Nagulat ako noong hawakan niya ang baba ko at pilit iniharap ang mukha ko sa kaniya. Hinuhuli niya ang mga mata ko ngunit iwas lamang ako nang iwas. Mahahalata niyang nagsisinungaling ako.

"Anong 'basta'? Nababaliw ka na ba, Kierre? Kung wala lang, bakit iniiwasan mo 'yong tao? Kawawa naman 'yon, ilang araw nang parating naghihintay sa 'yo pero parati mo rin namang tinatanggihan kapag niyayaya ka." Mahabang sabi niya ngunit hindi na naman ako sumagot at mas piniling manahimik na lang.

"Ewan ko sa 'yo, Kierre. Ayusin niyo 'yan, mauuna na ako." Paalam niya saka tumayo. Binitbit niya na rin ang kaniyang bag at naglakad na papalabas.

Naiwan ako ritong nakatulala at iniisip ang kaniyang mga sinabi.

Dapat bang sabihin ko na sa kaniya ang napag-usapan namin ni Alice? Ngunit paano? Bakit parang hindi ko yata kakayanin?

Pero nangako ako sa kapatid ko, ayaw kong lalong sumama ang loob niya sa akin kapag hindi ko sinunod ang gusto niya.

Iwinaksi ko na lang muna ang mga iniisip ko at napagdesisyunang umuwi na.

Pagkalabas ko ng room ay sinigurado ko munang wala talaga siya rito bago bumaba sa unang palapag ng building namin. Napansin kong palubog na ang araw at kakaunti na lamang ang mga estudyante marahil kanina pa sila nagsiuwian.

Ganoon na ba kalalim ang pag-iisip ko kanina kaya't hindi ko na namalayan ang oras?

Kakaunti na lamang ang mga classroom na may bukas na ilaw kaya naman medyo madilim na rito sa corridor na nilalakaran ko.

"Oh, my gosh!" Malakas akong napatili nang biglang may humila sa braso ko at dinala ako sa pinakamadilim na parte ng hallway.

Nagpupumiglas ako sa pagkakahawak sa akin ng kung sino man ito ngunit mahigpit ang pagkakakapit niya.

"Bitawan mo nga ako! Sino ka ba?" Sigaw ko ngunit agad niyang tinakpan ang bibig ko.

"It's me, calm down." When I heard his voice, my entire body immediately calmed down.

His voice...

I've been longing for him.

I missed him.

His calm voice always makes me feel at ease.

He's the only one who can make me feel things like these.

"Why did you drag me here?" I asked, my voice was calm now unlike earlier.

"I want us to talk. Please?" His voice was begging.

Or it was just me.

I sighed before talking. "Okay, we'll talk but not here. It's so dark."

"Where do you want us to talk?" He felt relieved because I finally agreed on him.

"Anywhere as long as there's a light so we can see each other clearly." He held my hand and we started to walk out of our university. I just let him drag me until we ended up on a coffee shop near ASU.