Golden Snakes

Rozdział IV

Simon

Odbezpieczyłem karabińczyk uprzęży i ześlizgnąłem się z gładkiego grzbietu mojego wierzchowca. Metalowe sprzączki zadzwoniły głośno, targane lodowatym wiatrem. Mimo mrozu zdjąłem skórzaną rękawicę, by poczuć pod dłonią gorąco ciała bestii. Popłynąłem wzdłuż jej muskularnej, pokrytej łuskami szyi i spojrzałem w łagodne, czerwone źrenice, tak bardzo nie pasujące do groźnego wizerunku gadów. Mrugnęła powoli i lekko wygięła się w moim kierunku. Właśnie dlatego nie lubiłem smoków zastępczych. Za bardzo się do nich przywiązywałem, chciałem by czuły się ze mną dobrze. Bo jako smoki zastępcze trafiały z rąk do rąk. Nie wiedziałem do kogo trafi gdy ja nie będę już jej potrzebował. Walczyłem sam ze sobą by nie okazać jej sympatii, dla własnego egoistycznego dobra.

- Pułkowniku Alexis! - rozpoznałem głos Ivana i odwróciłem się w kierunku reszty oddziału delegacyjnego, jednocześnie zdejmując maskę lotniczą. Służący z zamku zajmowali się już rozpakowywaniem bagaży i opieką nad smokami. Mimo niskich temperatur i zimnego wiatru silne słońce oświetlało całą scenerię, sprawiając, że wszystko co pokryte było śniegiem skrzyło się jak najdroższe brylanty. Ivan von Ehlle machnął do mnie dłonią, przywołując do siebie. Westchnąłem i odwróciłem się do Smoczego Dziecka, które właśnie nadeszło z mojej lewej. Jej jasne włosy opadały prosto na czoło i spływały po bokach twarzy. Błękitne, prawie białe oczy wpatrywały się we mnie intensywnie. Nie mogła mieć więcej niż piętnaście lat.

- Zaopiekuj się nią dobrze i spędzaj z nią dużo czasu. - rzekłem koślawym vadviskim podając jej dodatkowe kilka miedzianych monet. - Nadaj jej imię. - Poklepałem smoczycę po boku na pożegnanie i ruszyłem w kierunku reszty zgromadzonych.

- Generale. - uścisnęliśmy sobie dłonie na powitanie i skinęliśmy sobie głowami, razem kontynuując krótki marsz w kierunku wejścia do ogromnego zamku Vadvik, który może nie był arcydziełem wyobraźni, ale mimo wszystko potrafił przygnieść potęgą swoich rozmiarów i surowością. Czarny kamień był głównym budulcem każdej z jego części. Mury obronne z góry wyglądały jak ogromne czarne wyrmy morskie na tle śniegu. Sam zamek za to wyłaniał się z śnieżnej równiny jak przerażający leviathan. Zresztą, tak był często potocznie nazywany. Leviathan na Północy.

Lądowisko dla delegacji, znajdowało się na środkowym poziomie zamku. Od sali tronowej, w której miała odbyć się jutrzejsza audiencja, wciąż dzieliło nas wiele poziomów. Powód naszych odwiedzin był oczywisty dla wszystkich. Biorąc pod uwagę niespokojną sytuację na południu, potrzebowaliśmy więcej silnych sojuszników. Arduu i Vadvik co prawda nie były zwaśnione ale nie oznaczało to, że ot tak zgodzą się na naszą propozycję. Cieszyłem się, że brzemię rozmów i dyplomacji nie spoczywało tylko i wyłącznie na moich ramionach.

- Gdzie Miwra? - Generał von Ehlle wyciągnął mnie z zamyślenia. Właśnie przeszliśmy przez próg, a echa naszych kroków zaczęły odbijać się od prastarych ścian. Wychwyciłem zakłócenie w dźwięku jego marszu. Utykał na jedną nogę. Smocze Dzieci odbiły ze swoimi nowymi podopiecznymi w nowy korytarz. Nasz przewodnik prowadził nas w kierunku sali powitalnej.

- Lekki uraz, musiałem zostawić ją na rekonwalescencję. - odpowiedziałem rzeczowo, nie mając ochoty kontynuować tematu.

- Oby szybko wróciła do zdrowia. – uśmiechnął się i założył dłonie za plecami. Widziałem, że za jego uśmiechem skrywa się ból po niedawno utraconym smoku.

- Moje kondolencje Generale. - współczułem mu nieziemsko. Jego rany na pewno nie zdążyły się jeszcze zagoić po tej stracie. Gdyby cokolwiek złego przytrafiło się Miwrze... Szczerze powiedziawszy, po prostu nie wiem co bym zrobił.