Paralyzed Euphoria (Completed)

Kabanata 20

Calculator

You know the feeling when your heart is in your larynx, like... you want to cry but you stop yourself. When... your stomach is empty---no not that kind of empty, the empty that you can't feel your stomach yet you feel so full. Yung nasa lalamunan mo yung puso mo tapos gusto mo na lang ilabas kasi hindi na siya makatwiran.

Gusto kong makalimutan ang buhay na 'to. Yung gusto kong mamatay para lang ma-ipanganak ulit na bago.

Pero wala e, nandito na ako, kumpleto, nabubuhay.

"Napansin kong lumalayo ka sa'min,"

Huminga ako nang malalim at nag-iwas ng tingin kay Carl, even Junie is here.

Ang kawalan ko ng imik ay ikina-inis niya.

"Sige Razo, update mo na lang kung kailan mo kami papansinin."

He says this with annoyed tone, Junie looked at me with her compassionate eyes but she leave with him.

Araw ang lumipas at gan'on ang naging routine ko. Pakiramdam ko nasa Nan Lee ako ulit, noong mga araw na hindi ko pa nakilala si Mosa. Karamihan sa mga kaklase ko ay kusa na ring lumalayo tuwing mag-isa ako, even with my amazing friend--Carl.

Loneliness isn't for weak people, to be honest is that... they are for confident people. Confident enough to be alone.

For me it's alright if you're outdated. It's fucking amazing when you're contented for what you have and you stopped caring for the things around you.

You don't need friends--- my father's dictum. He's wrong because you need a friend but right in other circumstances.

"Lureano! Command mo 'to! Dapat 'pag bumalik na siya alam na niya lahat." Marahang tinulak sa akin ni Roso Duyag ang isang mahinhin na babae. Her face is pale, she's skinny and can't hide her distraught to Roso. I hate most of the CAT officers because they're mean and uses their power---if its called power then I don't care at all.

"Halika dito," lumapit siya sa akin, nand'on pa rin ang kaba sa mata.

"Just pay attention to what they are going to command, hindi puwedeng hindi mo narinig dahil talagang ipapahiya ka ni Duyag."

Dali-dali siyang tumango.

"Alright," I straightened my spine and began to command her, she's nervous at first but slowly adapting.

Ngumingiti lang ako tuwing nagkakamali siya, unti-unti kong nabuhat sa balikat niya ang kaba.

"Puwede na ba 'yan?!" sigaw ni Roso sa malayo. Hindi ko siya sinagot at ngumiti sa babae, she smiled back and went to her paradigmed classmates.

I do felt lonely I admit that, pero simula pa lang ngayon ay kailangan ko ng sanayin ang sarili ko dahil mukhang magiging magaspang ang aking kinabukasan.

Alas-sais ng hapon umuuwi ang mga officers o minsan mas huli pa. Isang text lang naman ni Manong Roy ay nakakauwi ako ng maayos. And as for Gunner, maybe he also have a service, siguro'y sinusundo parin siya ng isang sasakyan kahit naka public school siya.

Hindi ko inasahan ang ambon nang kinuha ko ang bag ko sa classroom ni Sir Dan.

"Ano ba 'yan walang masyadong jeep kapag ganito. Kaya pala anong oras pa lang madilim na!" isang babae ang kunot-noo at halata ang inis sa mukha.

The others groaned saying they don't have a ride for home. Kung mabait ako puwede ko silang ipahatid kay Manong Roy, but hindi e.

Nakisali ako sa inis nila nang makitang walang payong sa bag ko. Teka bumili ba ako?