Paralyzed Euphoria (Completed)

Kabanata 46

Family

Huminga ako nang malalim bago tumingin kay Russel. I realized that I'll do this with him.

"Handa na?" senyas ko. There's uncomfy looked to his eyes and I don't want him that. Tumungo ako para halikan ang kanyan noo, I rolled my shoulders and squeeze his hand to mine.

"Sa labas lang ako Razo." wika ni Kuya Zane.

"Wala ka bang trabaho?"

His sched were tight. Napag-alaman kong nimamanage niya pa ang pharmaceutical nila kahit tambak ang trabaho sa pagiging Master Sergeant.

Ngumiti siya sa akin. "Wala... meron akong tauhan Raz. Sure it was hectic but I managed it just fine."

Lumunok ako at nag-iwas ng tingin. "Paano kayo nagkakilala ni Gunner?" tanong ko. Tinaas niya ang kanyang kilay.

Hindi niya ako sinagot ng ilang segundo.

"When?" I asked again. Hinawakan niya kanyang batok.

"After you graduated in senior high."

Nanlaki ang aking mata at napasinghap.

"That... That long?!"

"You're acting like your Mommy."

"I mean how?"

Hinawakan niya ang aking balikat at marahang tinulak. "Umalis na kayo."

"Kuya Zane-"

"It's not my story to tell alright? Tanungin mo na lang sa asawa mo." ngumisi siya sa akin. Inirapan ko siya bago marahas na hinila si Russel, nagulat siya ngunit agad ding ngumiti.

Now this will bother me for hours.

Tuloy-tuloy ang lakad ko hawak si Russel habang papasok kami ng mansion. It was my childhood, this place brings nostalgia and pain at the same time.

Lumingon ako kay Kuya Zane habang naglalakad, ngumiti siya sa akin at niwagayway ang kamay.

Well.. yeah.

Napatigil ako nang makita ang isang taong hindi ko inaasahan.

Oh My God!

He aged. Of course after years. Ang dating maunat niyang balat ay ngayon kulubot na.

Pinatay niya ang faucet at inayos niya ang host matapos madiligan ang bushes. Mukha siyang sobrang pagod. Ilang taon na ang serbisyo niya sa pamilya ko and seeing him now bring tears to my eyes.

Pinunasan ko ang luhang tumulo, tila naramdaman na niya ang presensya ko dahil dahan-dahan siyang tumingin sa akin.

Nanlaki ang mata niya at nabitawan ang host na hawak-hawak.

"Raz... R-Razo?" pinasingkit niya ang mata niya, hindi na niya ako kita dahil sa katandaan. How can I help other people, forget what I left behind because of the painful memories? Totoo ngang masyado akong nabulag sa sakit na halos nakalimutan ko ang mga mahahalagang tao sa aking nakaraan.

How can I be so selfish?

Ako na ang lumapit sa kanya, his smile blinds me ngunit kasabay din n'on ay ang pagtulo ng kanyang luha.

"Ma'am Razo!" he laughed throaty. Ngumiti ako at mahinang tumawa rin,

"Manong Roy!"

I hugged him not too tight, afraid the I'll break his fragile bones.

"Razo!" muli siyang tumawa sa aking balikat. My heart hurt, that was the first he called me by my name.

"Naku Razo! Razo ikaw na ba 'to?"