chapter 23

429 16 18
                                    

——————————————-

Nasa library ako ngayon, nagaaral para sa exams. Ang hassle lang kasi 1 month palang ako nandito, my profs were giving us essays everyday thinking na marami kaming time na gawin iyon. I swear, pigang piga na ang mga creative juices sa brain ko.

I repeatedly bumped my head over and over again sa table, in case something good will come out of my mind. Akala ata nila na basta bastang dadating ang mga salita sa utak namin at maisusulat kaagad namin iyon. I can't rush my complicated brain. Kung sila gano'n, e'di gano'n sila. Iba iba naman ang learning capacities ng tao ah.

The library was crowded today. Normally, hindi ganito 'yon 'e. I don't know why pero siguro it has to do with the fact midterms are starting, tapos kung kailan magsisimula ito, tatambakan kami ng mga profs ng gawain para makapag aral daw kami.

Paano kami makakapag aral if I don't know what task I have to start. Sobrang gulo na ng desk ko! Buti nalang ako lang nandito. I really waited for the last persons sitting there to be done para masolo ko yung table na 'yon. I didn't need any distraction.

When I finally started my essay with the first sentence, someone had the guts to talk to me. Halos maputol ko ang ballpen ko sa sobrang inis dahil biglang nawala ang train of thought ko! Sino ba 'yon?!

My head snapped as fast as my eyebrows furrowed. Ang gago ah!

Pero biglang naglaho ang galit ko bigla noong nakita ko kung sino ang nasa harapan ko. I suddenly couldn't move. I couldn't breathe. Why was he here?! Dito siya nagaaral?!

"Constantia's friend. 'Di ba?"

Hindi ako dapat magpakita na napapanic ako. No. I internally reminded myself na hindi niya ako kilala. I was merely the friend of his friend. Someone who ate dinner with him to support her friend.

His eyes crinkled as he smiled at me. Kung singkit na nga siya, lalong sumingkit pa lalo. Ang cute lang. He was like a baby. Natauhan ako dahil naalala ko hindi pa ako sumasagot. I pretended to be busy with what I'm writing. Kunwari nagsusulat ako pero wala na akong mailagay! So I resorted to the dumbest idea ever. Liriko ng kanta nalang ang sinulat ko. Para namang mukha akong busy!

"Yes." tipid kong sagot at nagpatuloy sa pagsusulat. I got another sheet of paper to start again. Ano ba ulit ang isusulat ko? Nakalimutan ko ulit! Kung hindi ko 'to natapos ng before the deadline, I'll blame him. 'Di ako puwedent bumagsak!

"Hala masungit." akala niya siguro 'di ko narinig 'yon dahil sa hina ng boses niya. Sinamaan ko siya ng tingin. Wala na akong energy kabahan dahil for unang una, I had other priorities on my mind right now. Pangalawa, again, I am not Constantia in his mind. Si Liana 'yon.

"Puwede ba ako umupo dito?" sabat ulit niya. I closed my eyes to calm myself. Each word he says is a step away from finishing my fucking essay. I couldn't start! I didn't know where to start! Dumagdag pa sa distractions ko itong lalaking 'to. Pero I knew better, hindi ko siya susungitan. That would only lead to him annoying me again.

Tipid ako tumango. Wala na siya sinabing iba kundi umupo nalang.

We sat together in silence as I continued doing my essay and he [pretended] to read his book. Halatang may gustong sabihin 'to. I knew because kanina pa siya nagbabasa ng baliktad ang libro. Ta's yung libro pang binabasa niya ay mapa ng Pilipinas. Akala ko ba architecture 'to? He has too much time on his plate. Buti pa siya.

abot sa paninginWhere stories live. Discover now