ညေရာက္ေတာ့ messengerမွာနက္ရွိုင္းစာပို႔သည္။
"ကြၽန္ေတာ္ မ ကို လာႀကိဳလို႔ရမလား"
"ကိုယ့္ဘာသာပဲသြားလိုက္မယ္ေလ"
ေလာေလာဆယ္ အေမတို႔ကို မေျပာရဲေသးတာေၾကာင့္ ရွင္း ျငင္းလိုက္သည္။
စိတ္ဆိုးသြားတာလားပဲ။ စာဆက္မျပန္ေတာ့ေပ။
ရည္းစားထားရတာ တကယ္ခက္လိုက္တာ။ ဘယ္လိုထားရတာလဲ။
ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္က ပုံမွန္ျဖစ္ေနတာမို႔ ရွင္းနက္ရွိုင္းကို သတိမေပးျဖစ္။နက္ရွိုင္းကေတာ့ သူေက်ာင္းသြားေၾကာင္း ေရာက္ေၾကာင္းအၿမဲ msgပို႔သည္။ သူပို႔လွ်င္ေတာ့ ရွင္းလဲ ျပန္ေျပာျပပါသည္။
ေန႕လယ္ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့နက္ရွိုင္းဖုန္းဆက္ပါသည္။
" မ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား "
" အြန္းစားၿပီးၿပီး"
" စားၿပီးရင္ ေအာက္ ခနေလာက္ဆင္းခဲ့ဦး"
"အြန္း လာခဲ့မယ္"
ရွင္း ဆင္းလာေတာ့ ဒုတိယထပ္အေက်ာ္ေလွကားေထာင့္မွာ နံရံကို မွီရပ္ၿပီး ဖုန္းၾကည့္ေနေသာေကာင္ေလး ေတြ႕ပါသည္။ ေက်ာပိုးလြယ္အိတ္ကို တစ္ဖက္သာလြယ္ထားၿပီး
အနက္ေရာင္ ဟူဒီေလးဇစ္ခြဲေအာက္မွာ တီရွပ္ အျဖဴကို အနက္ေရာင္ဂ်င္းေဘာင္းဘီရွည္ နဲ႕ ရိုးရိုးေလးဝတ္ထားတာေတာင္ တကယ္ၿပီးျပည့္စုံေနပါသည္။
ေလွကားအဆင္းအတတ္ကမိန္းကေလးမ်ားက နက္ရွိုင္းၾကည့္သြားေသာ္လည္း နက္ရွိုင္းမွာ ဖုန္းအေပၚသာ အာ႐ုံထားေနသည့္ပုံ။
ရွင္းသူ႕အနားကို သြားလိုက္ၿပီး
"ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ"
နက္ရွိုင္းသည္ သူ႕ေဘးနားလာရပ္ေသာ လူပိစိေလးကို မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ၿပီးၾကည့္လိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွာလည္း အလိုမက်။
"ကိစၥရွိမွ လာရမွာလား ကိုယ့္ေကာင္မေလးဆီကိုယ္လာတာ"
ေကာင္မေလးဆိုေသာအသုံးႏႈန္းေၾကာင့္ ရွင္းရင္ထဲ ဒိတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ရွင္းမွာ ဘာျပန္ရမွန္းေတာင္မသိ။ နက္ရွိုင္းကို ၾကည့္ရတာ မေန႕က ကိစၥေၾကာင့္ စိတ္ေကာက္ေနပုံ။
