The Unkown

chapter 3

Mijn oogleden gleden omhoog maar het enige wat ik zag was de kleur zwart. Ben ik dood? Is dit de plek waar de mensen het over hebben? Het was er in iedergeval wel pikkedonker en het stonk er verschrikkelijk. Ik probeerde te bewegen maar merkte dat ik nog steeds vast zat aan de paal. Mijn ogen waren al wat gewend aan het donker en ik zag de contouren van de ruimte. Ik zag iets groots bungelen en de bodem waar ik op bevond was zacht en slijmerig. Ik keek achterom (zo ver het kan) en zag allemaal driehoeken die naast elkaar op een rij omhoog stonden. Ze leken nogal op... Tanden! Ik slaakte een gil en ging rollend naar het midden van de tong waardoor ik volgens mij wat blauwe plekken had opgelopen. Oke, ik bevond me dus in de mond van het beest. Waarom leef ik nog? Waarom heeft hij mij niet aan stukken gescheurd? Al die gedachten stroomden door mijn hoofd tot ik er koppijn van kreeg. Ik voelde de mond van het beest zachtjes op en neer gaan, dat betekende dat hij aan het lopen was. Ik werd daar nog misselijker van. Ik moest echt is een keer wat aan mijn maag doen. Het slijm plakte over mijn hele lichaam en je zag niks meer terug van de douche van vanochtend. Vanochtend, dat voelde als 3 jaar geleden. Dit was echt de meest bizarre dag die ik ooit in mijn leven had, niet dat dat ging uitbreidden want ik kon ieder moment opgegeten worden. Ik merkte opeens dat ik echt doodop was. Mijn lichaam had te veel meegemaakt op een dag. En mijn oogleden sloten al voordat ik het bevel kon geven.

Ik werd wakker doordat er iets hard drukte tegen de zijkant van mijn lichaam. Ik probeerde er aan te voelen -zo goed als ik kon- en voelde een glad, hard, puntig iets dat naar boven wees. Diep in mijn hoofd begon er een belletje te rinkelen en geschrokken besefte ik wat het was. Ik probeerde weer op de tong te rollen, weg van de tand maar dat ging niet. De hele ruimte was 90° gedraaid zodat de tanden nu onderaan stonden. Met doodsangst op mijn gezicht voelde ik dat het beest langzaam zijn enorme bek open spreidde. Nu ging het gebeuren, dit is het moment waar hij mij gaat opeten dacht ik benauwt. Ik sloot mijn ogen, klamde mijn kaken op elkaar en wachtte tot de pijn kwam. Zijn mond was zover open gespreid dat ik er doorheen viel, voor maar een paar centimeters. Want de tanden hadden zich al weer vastgeklamd tussen de paal en mij en hij begon langzaam weer te sluiten. Touwtje voor touwtje sprongen ze kapot waardoor ik steeds meer naar beneden viel. Toen beet hij de laatste door en ik tuimelde naar beneden met mijn gezicht plat op de grond. Kreunend probeerde ik weer op te staan maar toen kwam het -eindelijk- naar buiten. Ik spuugde alles eruit tot dat er niks meer in mijn maag zat. Ik voelde dat de tranen al weer opkwamen en liet ze over mijn wangen stromen. Jankend probeerde ik weer overeind te staan maar de duizeligheid pakte me vast en vloerde me weer op de grond waardoor ik mijn bewustzijn verloor.