havva âdem'i sevmiyor

bitik

şarkılar biter,
ardından sonbahar gelir.
zaman işler durur ve pencereler aralanır,
açılmış perdelerden gün sızar içeriye.
şarkılar biter, melodiler susar,
sessizlik kalır geriye.
karanlık küser ışığa, ışıklar kapanır.
hiç aynı noktada buluşmazlar,
ya aydınlık vardır ya karanlık.
sözler biter, dudaklar susar,
sessizlik kalır geriye,
ardından sonbahar gelir.
her sonbaharda sen çalardın kapımı artha.
şimdi neredesin, korkuların nerede?
zaman işler durur ve pencereler aralanır,
bir güz yaprağı gibi narin kanatların
kapı koluna uzanır ve onu yavaşça açardı.
önünden bir naaş yürürdü,
kirli parmaklarıyla kapı kolunu tutardı.
elleri, ellerinin üzerine kapanır ve bir an,
yalnızca bir an ona sarılacaksın sanırdım.

kapıyı sen açardın.
kahve ahşap aklını yitirircesine ağır ağır aralanır
ve içeriye fırtınayı getirirdi,
sen susardın, göz bebeklerinde gürültülü bir buğu vardı.
kırışmış göz torbalarında zamanın yorgunluğu
ve o ıslak kirpiklerinde gecenin en güzel yıldızları.
yalnızca bir an,
seni bir daha göremeyeceğim sanırdım.