Η γυναίκα με τα χίλια πρόσωπα.

Κεφάλαιο 16

Έκαναν στην Μαρία πλύση στομάχου και σώθηκε η ζωή της.

Ήταν μόνη της, ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου και χάζευε τις φωτογραφίες που είχε βγει με τον Απόλλωνα. Είχε τυπώσει τις φωτογραφίες που είχαν βγει στην Έδεσσα. Χάιδεψε με τα ακροδάχτυλα της τα πρόσωπα τους. Κοίταξε το πρόσωπο της. Χαμογελούσε ευτυχισμένη κρατώντας αγκαλιά τον άντρα που ήταν ερωτευμένη. Ποτέ δεν θυμάται άλλοτε να είναι τόσο χαρούμενη. Τα μάτια της γυάλιζαν από αγάπη και το χαμόγελο έφτανε έως την καρδιά της, πιθανόν πρώτη φορά στην ζωή της. Ένιωθε ότι είχαν περάσει αιώνες από τότε που ήταν έτσι. Έπειτα κοίταξε τον άντρα δίπλα της. Η μορφή του της έφερνε ταχυπαλμία, αλλά η καρδιά της δεν χτυπούσε χαρούμενη. Χτυπούσε πονώντας, την ένιωθε σπασμένη και απαρηγόρητη. Άραγε εκείνος είχε νιώσει ποτέ κάτι για εκείνη;

Άκουσε ένα χτύπημα στην πόρτα του δωματίου, που την έβγαλε από της σκέψεις της. Η πόρτα άνοιξε αργά πριν απαντήσει και φάνηκε από πίσω ο Απόλλωνας. Η κοπέλα ένιωσε να χάνει μερικούς χτύπους από την καρδιά της και της κόπηκε η ανάσα. Ο άντρας πέρασε μέσα κρατώντας μερικά λουλούδια και έκλεισε πίσω του την πόρτα.

Ο Απόλλωνας κοίταξε την Μαρία και κόντεψε να μην την αναγνωρίσει. Δεν θύμιζε σε τίποτα τον παλιό εαυτό της που ήταν γενναία, γεμάτη ζωή, θάρρος και θράσος. Τώρα ήταν τρομερά αδυνατισμένη, είχε χάσει το χρώμα της και έδινε την εντύπωση ότι έχει βαριά κατάθλιψη. Αναπόφευκτα σκέφτηκε ότι της κατέστρεψε και εκείνη... Πως είναι δυνατόν ότι και να αγγίζει να καταστρέφεται; Ήταν κάτι σαν κατάρα.

Η κοπέλα στην θέα του άντρα, χαμογέλασε αδύναμα. Φαινόταν ότι είχε να χαμογελάσει υπερβολικά πολύ καιρό.

<<Ήρθες να με δεις...>> ψιθύρισε και διαπίστωσε πως και η φωνή της είχε αλλάξει. Έβγαινε αδύναμη από τα χείλη και βραχνή.

<<Τι βλακεία πήγες και έκανες;>> της απάντησε ψυχρά ο Απόλλωνας και ακούμπησε τα λουλούδια στο κομοδίνο.

<<Δεν είχα άλλη επιλογή>> του απάντησε. <<Δεν έχει κανένα απόλυτος νόημα η ζωή χωρίς εσένα>>.

<<Μην γίνεσαι μελοδραματική>> της απάντησε ο Απόλλωνας. Στο βλέμμα του δεν είχε ίχνος συμπόνιας. Δεν μπορούσε να προσποιηθεί ότι νοιάζεται. Δεν είχε μάθει να υποκρίνεται ούτε καν για καλό σκοπό. Εκείνος δεν είχε ερωτευτεί ποτέ του και δεν μπορούσε να την καταλάβει. Το μόνο που ένιωθε ήταν ένας εκνευρισμός απέναντι της.