Medya: 5 yıl sonraki size bir mesaj bırakın. Me; umarım hayallerimi gerçekleştirmişsindir.
●●●
Kollarımın arasında uzanan Arda, "Aslı." diye mırıldandı.
Saat epey geçti fakat küçük beyimiz uyumamakta direniyordu. "Ben ayı istiyorum, alsan olmaz mı?"
Anlaşılan gece gece aklına oyuncak sevdası düşmüştü. Çocuk olmak böyle bir şeydi.
"İyi de Arda'm, senin zaten bir ayın var." deyip ikimizin arasında sıkışıp kalan oyuncak ayısını gösterdim.
Minik yanaklarını şişirip bıraktı ve ardından kıkırdadı.
Elleriyle pencereden dışarıyı, gökyüzünü gösterip "Ben ayı istemiyorum Aslı. Şu parlak olan ay var ya, anlasana o Ay'ı istiyorum." dedi.
Sanki karşımda büyük bir adam konuşuyor ve ben karşısında çocukmuşcasına onu ya anlayamıyor ya da söylediklerine anlam veremiyordum. Biraz fazla zehirdi, bu çocuk.
Ay'ı istemekte neyin, nesiydi? Çocuklar birçok şey isterdi ama Ay'ı istemek, buna ilk defa şahit olmuştum.
Ancak yine de hayal gücünün büyüklüğü hoşuma gitmişti. Onu sıkıca sarıp saçlarını karıştırdım.
"Ay, çok uzakta miniğim ve biz onu alamayız. Ama eğer büyüyüp okulunu bitirirsen, astronot olup Ay'a gidebilirsin."
Gözlerini iri iri açıp kirpiklerini kırpıştırdı. "Gerçekten mi?"
Senin masumluğunu yerim.
"Evet gerçekten," deyip gözlerini tek tek parmaklarımla kapattım. "Eğer hemen büyümek ve Ay'a gitmek istiyorsan uyumalısın. Hadi bakalım, uyu yakışıklım."
Gözlerini açmadan heyecanla konuştu. "Hemen uyuyorum, Aslı."
Onun bu tatlı heyecanı beni gülümsetmişti. Minik yanaklarını öpüp geri çekildim. Çok geçmeden nefesi düzene girmiş, uyumuştu.
Bugün buradaki son günüm olduğu için benimle uyumak istemişti, Arda. Ali ve ben evde olmadığımız için evde tek çocuk olmak onu sıkıyordu. Biz gelince de onunla çocukça vakitler geçirmeye çalışıyorduk. Neyse ki bir aya Ali'nin okulu yaz tatiline gireceği için eve dönecekti.
Benim için henüz bir plan yoktu ama eve döneceğimi sanmıyordum. Artık kendi ayaklarımın üzerinde durmak istiyordum.
Zaten ev gibi sorunların üstesinden gelmiş biri olarak geriye bir tek kendi mesleğimi yapmak için iş bulmam dışında bir zorluğum kalmamıştı. O da şu KPSS meselesinden ve birkaç özel hastaneye başvurma işleminden sonra netleşecekti.
Can arkadaşımı da özlemiştim. İki gün ayrıydık belki ama özlemiştim işte. Neyse ki yarın sabah dönüyordum, kavuşacaktım.
Telefonuma uzanıp aldım. Çevrimdışıydı.
Sinir Küpüm:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
