Mucize'm

12.Bölüm: Bana Kırıldın Mı?

Selam 🤗

İyi okumalar 😍
Umarım beğenmişsinizdir.(✷‿✷)
Okuduğunuz için çok teşekkür ederim (. ❛ ᴗ ❛.)
Haftaya görüşürüz...(◍•ᴗ•◍)❤

                                             🍁

Merdivenler bitince kendimi salona atmak gibi bir düşüncem yoktu. Zaten istemiyordum şimdi oraya gitsen en az bir saat onların sıkıcı muhabbetlerini çekecektim.

Etrafa bakındım, bir odanın kapısı açıktı içeride koltukları görünce oturma odası olabileceğini düşündüğüm için oraya girdim. Pencerelere doğru yürüdüm ve açtım.

Bahçeye çıkınca etrafa göz gezdirdim. Büyük bir bahçeydi, kenarlar da bir sürü çiçek vardı ama ekilmemişti. Herhalde bahçeye ekmek için alınmıştı. İleride kocaman bir havuz vardı ama bana uzaktı.

İleride bir çardak görünce oraya doğru yürüdüm ve oturdum oradaki bir sandalyeye. Gözlerim yukarı kaydığında dolunayın ışığıyla dolmuştu. Bir ara gözlerim yukarıda ki pencereye takıldı. Umut.
Pencereden bana bakıyordu.

Pencerenin uzun olması sebebiyle onu tam olarak görebiliyordum ellerini ceplerine sokmuş, perdesini neredeyse sonuna kadar açmış hiç tereddüt etmeden bana bakıyordu. Gözlerimi uzun süre bana uzak olan yeşilleri sabitledim. Ama bu öyle bir uzaklıktaki,  yanımdayken en uzağımdaydı. Gözlerimin içine bakarken, aramızda bir boşluk varmış gibi.

Onu incelemem bitince ayağa kalktım ve pencereye doğru ilerleyip içeri girdim. Ardından pencereyi kapatmamla beraber ışık açıldı. Hızla geri döndüğümde karşımda Rüzgar'ı gördüm.

"Ne yapıyorsun burada Almira, seni aradım her yerde," dedi. Ben de gülümseyerek, yani ona gülümseme denirse tebessüm diyelim.

"Biraz dışarı çıkmıştım, nefes almak için," deyip geçiştirdim. Başını salladıktan sonra önden ben arkamdan Rüzgar çıktık odadan.

Ve Allah'a şükür bitmişti, artık eve gidip uykuma kaldığım yerden devam edebilirdim. Annemler vedalaşırken en arkadaki Umut çarptı gözüme ama bu sefer gözümü kaçırmak istememiştim. Ben ona bakıyordum o bana ta ki Rüzgar aramıza girip "Görüşürüz," diyene kadar.

Kendime gelip ben de, "Görüşürüz," dedim.

Ve arkamı dönüp arabaya bindim. Eve vardığımda hemen odama çıkmak için merdivene bir adım atmıştım ki babamın sesiyle durmak zorunda kaldım.

"Almira salona geç biraz konuşalım," dedi. İstemeyerek de olsa gitme zorunda kaldım, oturdum onlarda oturdu ve babam konuştu.

"Almira, Umut ve Rüzgar'la iyi anlaştın mı?" diye sordu. Bu neydi şimdi neyin sorgusuydu?

Başımı sallayıp, "Evet," dedim. Şu an tek düşündüğüm şey odama çıkıp uyumaktı lütfen biraz daha hızlı olsun, nolur.

Ve sıradaki soru annemden geldi. "Hangisiyle daha iyi anlaştın peki?" dedi, ne yapmayı amaçlıyorlardı.

Anlamıyordum zaten anlamakta istemiyordum sahi ben hangisiyle iyi anlaşıyordum ki? Kısa bir sessizlik oldu. Onlardan düşünmeme zaman vermiş olacaklar ki sadece bana bakıp cevabımı bekliyorlardı.

Şimdi aslında bakarsak Umut'tu... Bu sorunun cevabı Umut'tu. Ama onun en son yaptığından sonra yüzüne bakmak bile istemiyordum, lakin sorumun cevabı yine oydu. Bir an gururuma yenik düşüp o isim çıktı dudaklarımda: "Rüzgar," dedim. Aslında değildi ama yinede o çıkmıştı.

Of hayır ya geri alamıyor muyuz? Aman neyse ne fark eder ki, hem bana neden bu soruları soruyorlardı?

Annem ve babam başını sallarken bende "Artık odama gidebilir miyim?" dedim. Başlarını salladıklarında koltuktan kalkıp arkamı dönüp yürümeye başladım tam o sıra babamın sesiyle durdum.