⚓️
Nilüfer, ismi gibi bataklıkta yetişen eşsiz bir çiçek. Yaşadığı hayat sebebiyle çoğumuzun anlayamayacağı kadar sevgiye muhtaç. Kalbi ise yaşadığı o bataklığa rağmen tertemiz.
Onun için hayat, bir gece vakti çalıştığı bardan çıkarken mahallelinin...
Yine sınır iki gün içerisinde dolduğu için maalesef bölüm gecikti :( Ama bu kez takip ettim oyları. Bir hafta içinde 950 oldu o yüzden bu bölümdeki sınır da 950 olsun. Haftaya yine buluşalım. :)
(Eğer sınır yine erkenden tamamlanırsa bölümü aynı gün değil o hafta içinde yayımlamaya çalışacağım ama sınır hiç tamamlanmazsa da hep olduğu gibi bölüm bitince beklemeden yayımlayacağım.)
Üst üste o kadar kötü şeyler yaşandı ki, ben ınstagramdaki tüm o kayıp yaşanan videoları izlerken bir yandan da onların arasına seçtiğim görsellerle alıntılar sıkıştırmak gelmiyor içimden. Bir süre bölüm alıntılarını Wattpad panoma bırakıp gündeme geri dönmek istiyordum. Alıntılar için Wattpad panoma bakabilirsiniz. hayalleriminbaskenti
Bölüme oy verip yorum yapmayı unutmayın.❤️ Keyifli okumalar.🌸
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
9. Bölüm "SİL BAŞTAN"
⚓️
Hayatın tüm kiri pası içinde benim tertemiz tutmayı başardığım bir kalbim vardı. Benim kalbim dışında dünya, kocaman bir karanlıktı ve ben hep o karanlıkta, kendimi inandırdığım yalancı aydınlıkta yaşardım. İnsanlar beni üzerdi mesela, çok kırarlardı ama ben her şeye bir bahane bularak yoluma devam ederdim. Her kötülüğü aklardım kendimce. Hayat böyle daha yaşanılırdı.
Ama şimdi... Farklı bir karanlığa düşmüştüm. Nasıl aklayacaktım bu kez bu kadar karanlığı? Hanzade'nin tüm o sözleri kulaklarımda uğulduyordu. Hepsi birer birer doğrulanmış ve ben tam şu anda o doğruların karşısında darmadağın olmuştum.
Ali Karan, ona doğru koşan çocuğu sahte bir sızlanma ile kucakladıktan hemen sonra "Oğlum," dedi dolu dolu. "Kocaman adam olmuşsun sen."
Yüzünü asarak "Annem hep süt içiriyor." Diyen çocuk hızlı bir geçişle yüzüne kocaman bir gülümseme yerleştirdiği anda "Çok kocaman olmuşum değil mi?" Diye sordu.
Ali Karan'ın kulaklarımda çınlattığı kahkahası ile kendime gelir gibi yere çivilenen adımlarımı harekete geçirdim. Mümkün olduğunca az dikkat çekmek için bir adımla geriye çıktığımda gözlerimin odağı hâlâ Ali Karan ve kucağındaki çocuktu.
"Birlikte uyuyacağız, değil mi?" Diyen çocuğu onaylayan Ali Karan, benim aksime adımlarını ileriye doğru yöneltmişti.
Yaşadığım her şeyi arkamda bırakıp kaçmak için harekete geçtiğim ilk anda çocuğun "Anne!" Diye bağırmasıyla adımlarım yeniden yere çivilenmiş gibi tüm hareketini kesti.
