İçimde bir yerler durmadan sızlıyor, nefes dahi almayı haram kılıyordu bana. Ciğerlerime hapsettiğim havayı özgürlüğüne kavuştururken kendimi sonu olmayan bir labirentin içine hapsedilmiş fakat umutla çıkış yolu arayan bir kukla gibi hissediyordum. Gözlerim yanımdaki ailem dediğim ancak herkes kadar yabancı gelen insanlara kayarken kafamın içinde birbirine karışmış yankılanan sesler bedenime ağır geliyordu. Umarsız bir umutla geceye fısıldadım. "Artık beni kimse yalnız bırakamaz" "İnsanlar, İnsanların içinde, İnsana hasret yaşarlar.." --- Kitaplara konu olacak bir hayatı olduğunu düşünen Almira mutlu sona ulaştığını sanırken her şeyin yeni başladığını nerden bilebilirdi ki? --- -Hiçbir şey göründüğü kadar basit değildi..