Ο Νόα είναι τόσο υπέροχος.
Γυρίσαμε από το κάμπινγκ και τώρα έχουμε σχολείο γιειιι. Οι υπόλοιποι μας περιμένουν στην τραπεζαρία αλλά εμείς είμαστε στο δωμάτιο μου. Θέλαμε να μείνουμε λίγο μόνοι εντάξει;
"Πρέπει κάποια στιγμή να πάμε και στους άλλους" είπα και έκανε ένα σαντ φέις.
"Σε λίγο"είπε και ένωσε τα χείλη μας. Με έπιασε από την μέση και με ακούμπησε πάνω στα πόδια του. Με γαργαλησε ελαφριά και γέλασα σαν βλαμμένο.
"Ελααα σταματααα" είπα μέσα στα γέλια μου και προσπάθησα να σηκωθώ για να σωθώ. Όταν σηκώθηκα εκείνος χαμογέλασε και με κοίταξε που τον κοιτούσα με μισό μάτι.
Τον έχω φοβηθεί θα με γαργαλισει πάλι (καλά δεν λέω ότι δεν μου αρέσει αλλά και πάλι)
"Είσαι υπέροχη όταν γελάς" είπε και χαμογέλασε και αυτός.
"Δεν χρειάζεται να με γαργαλας για να γελάω" είπα.
"Το ξέρω αλλά έτσι έχει πιο πολύ πλάκα" είπε περιφανος και ήρθε προς το μέρος μου. Μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί και πήρε την ζακέτα του από την καρέκλα που ήταν πίσω μου.
"Πάμε μας περιμένουν οι άλλοι" είπε και πήγε προς την πόρτα.
"Μισό να πάρω καμιά ζακέτα γιατί κάνει κρύο" είπα και πήγα στην ντουλάπα μου.
"Μπορείς να βάλεις την δικιά μου" είπε και μου την έδωσε.
"Τι καλός" είπα και χαμογέλασα.
"Το ξέρω ότι είμαι καλός απλά μην την κρατήσεις για πάντα είναι η αγαπημένη μου" είπε.
"Ότι πείς" είπα και την έβαλα.
Πηγαίναμε προς την καφετέρια και στον δρόμο πετύχαμε τον Στέφαν.
"Ωραία ζακέτα, λίγο μεγάλη για εσένα κατά την γνώμη μου" είπε.
"Ευχαριστώ" είπα.
"Καλά να περνάτε" είπε ειρωνικά και συνέχισε να προχωράει.
Ίδιος η αδελφή του είναι.
"Καλά περνάμε" είπα χωρίς να γυρίσω για να τον κοιτάξω.
"Μπορώ άνετα να τον ξαναπλακωσω στο ξύλο αν θες" είπε ο Νόα.
"Δεν είναι ανάγκη" είπα.
Φτάσαμε στην τραπεζαρία, πήραμε φαγητό και καθίσαμε στο τραπέζι που καθοντουσαν και οι άλλοι.
"Τι λέτε;" Είπα και κάθισα σε μια καινή καρέκλα και ο Νόα έκατσε δίπλα μου.
"Ότι κάνατε τρία χρόνια να τα φτιάξετε " είπε ο Γουίλ.
