Δεν μπορεί να φύγει η Λιβ από το σχολειό
Απλά δεν γίνεται.
Όταν φύγαμε από το γραφείο του Ντάνκαν πήγαμε ο καθένας στο δωμάτιο του και υποσχεθηκαμε ότι ο καθένας θα σκεφτεί τι μπορούμε να κάνουμε για να μην φύγει η Λιβ.
Δεν μπορούσα να κοιμηθώ όλο το βράδυ.
Δεν έκλεισα μάτι.
Απλά σκεφτόμουν τι μπορούμε να κάνουμε.
Ο διευθυντής μας είπε οτι η Λιβ έχει μια μέρα περιθώριο για να μαζέψει τα πράγματα της και να φύγει.
Μια μέρα.
Έχουμε μια μέρα να σκεφτούμε κάτι.
Τι σκατα μπορούμε να κάνουμε;
Θα την βρούμε την λύση.
Καθόμουν και έγραφα στο τετράδιο μου.
Αφού δεν έχω ύπνο κάτι πρέπει να κάνω.
"Δεν κοιμάσαι ε;" Είπε η Λιβ και άνοιξε το φωτιστικό δίπλα από το κρεβάτι της.
"Δεν μπορώ να κοιμηθώ"
"Ούτε εγώ"
"Δεν θέλω να φύγεις" της είπα και κοίταξα κάτω. Εκείνη σηκώθηκε και ήρθε και έκατσε δίπλα μου.
"Ούτε εγώ" μου είπε.
"Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω να φύγεις το κατάλαβες;" Της είπα και με πήρε αγκαλιά.
"Και τι θα κάνεις;" Μου είπε.
"Θα βρούμε την λύση με τους άλλους" της είπα.
Άνοιξα το κινητό μου και έλεγε ότι η ώρα είναι έξι το πρωί. Μπορεί να είναι ξύπνιοι οι άλλοι.
Θα στείλω μύνημα όταν ξυπνήσουν να έρθουν από εδώ για να δούμε τι θα κάνουμε.
Ο Νίκολας απάντησε κατευθείαν και είπε ότι θα ξυπνήσει τον Νόα και θα έρθουν.
Ο γλυκούλης ο Νίκολας, ούτε αυτός κοιμόταν.
Μετά από λίγες ώρες είχαμε μαζευτεί όλοι μαζί στο δωμάτιο μας και καθόμασταν και σκεφτόμασταν τι μπορούμε να κάνουμε.
Ήταν σαν να πέθανε κάποιος και τώρα να τον κλαίμε η κάτι τέτοιο.
"Έχει κανένας καμιά ιδέα" είπα.
"Μπααα" είπε ο Νόα.
"Αν δεν είχα σκεφτεί να κάνουμε αυτή τη σκατοφαρσα τίποτα δεν θα είχε γίνει, συγνώμη Λιβ δεν το είχα σκεφτεί ότι μπορεί να γίνει αυτό" είπε ο Γουίλ και αγκάλιασε την Λιβ.
