Het verleden en onze toekomst (Flikken Maastricht verhaal)

Hoofdstuk 61

Een uur later begon Wessel te huilen waarna ik snel de babyfoon zacht had gedraaid zodat Floris niet wakker zou worden, hij moest morgen alweer vroeg genoeg op. Helaas voor mij kwam Wessel drie uur later gewoon weer voor een voeding, wat zal ik blij zijn als hij eindelijk hele nachten door slaapt, of op zijn minst één voeding minder nodig had ’s nachts. Ik schrik opnieuw op als Floris zijn wekker afloopt, even kruip ik nog dicht tegen hem aan voordat hij eruit moet. ‘Zal ik Wessel zijn flesje geven’ bied aan hij terwijl hij me een goeiemorgen kust. ‘Red je dat wel, anders doe ik het zelf wel’ vermoeid wrijf ik in mijn ogen, deze nacht was echt veel te kort. ‘Ga maar slapen, ik doe het wel, kom je straks nog wel even gedag zeggen’ kust hij me nogmaals waarna hij uit bed stapt. Als ik weer ingedommeld ben hoor ik Floris de slaapkamer weer inkomen ‘slaap je Eef’ fluistert hij. ‘Nee’ fluister ik terug. ‘Wessel heef zijn flesje op, ik ga naar het bureau’ vertelt hij me. ‘Oké ligt hij weer in zijn bedje’ vraag ik hem voor de zekerheid. ‘Ja, geef je Florian straks een dikke kus van me’ buigt hij voorover over het bed heen. ‘Ja doe ik’ knik ik. ‘Ik heb net om het hoekje gekeken, hij lag nog te slapen, en ben bang om hem wakker te maken’ lichtte hij zijn vraag toe waarna hij zijn evenwicht verloor en op het bed plofte. ‘Sukkel’ lachte ik hem uit terwijl ik met mijn hand door zijn haar ging. ‘Pas maar op’ lachte hij net zo hard. ‘Tot vanmiddag’ kuste hij me daarna. ‘Tot vanmiddag’ draaide ik me op mijn andere zij in de hoop nog even te kunnen slapen.

‘He aapje’ streel ik over Florian zijn hoofdje om hem wakker te maken. ‘Heb je lekker geslapen’ vraag ik hem als hij zijn oogjes opent waarna hij bevestigend knikt. ‘Hoe is het met je buikpijn’ vraag ik hem. ‘Ik heb niet meer au’ schud hij zijn hoofd. ‘Zeker weten’ vraag ik hem voor de zekerheid. ‘Ja’ knikt hij normaals. ‘Dus gaan we naar school of blijven we lekker een dagje thuis’ liet ik hem zelf kiezen. ‘School’ antwoorde hij meteen waarna hij uit bed sprong. He shit jammer, ik had best wel even met hem in bed willen kroelen en dan daarna op de bank de hele dag van die suffe kinderprogramma’s kijken maar helaas, hij wilde echt naar school. Ergens was ik wel opgelucht dat hij blijkbaar toch niet ziek werd, maar ergens vroeg ik me ook wel af of hij die buikpijn al had toen hij bij ons in de slaapkamer stond of dat hij die had gekregen van wat hij had gezien. En erg genoeg moest ik het hem wel vragen want ik wist dat als hij die buikpijn niet had gehad toen hij de slaapkamer in kwam hij waarschijnlijk op school aan zijn vriendjes ging vertellen wat hij gezien had, met het risico dat ik daarna op school zal moeten komen. Liever maakte ik hem dan nu maar duidelijk dat het niet de bedoeling is dat hij op school gaat vertellen wat hij gezien heeft, als hij al iets gezien heeft. ‘Floor’ besluit ik het hem te vragen als we aan tafel zitten om een boterham te eten. ‘Toen jij gister bij papa en mama de slaapkamer inkwam had je toen al buikpijn of kwam je voor iets anders’ vroeg ik hem toen hij me aankeek. Ik schaamde me dood dat ik dit moest bespreken met mijn vijfjarige zoon. Ik zag hem zijn antwoord afwegen ‘je mag gewoon eerlijk antwoord geven he, mama word niet boos’ sprak ik hem toe, in de hoop dat hij eerlijk zou zijn. ‘Ik hatte dorst’ antwoorde hij toen maar wel met zijn hoofdje gebogen, alsof hij bang was nu op zijn kop te krijgen. ‘En toen wilde je naar mama komen’ vroeg ik hem terwijl ik met mijn vinger zijn hoofdje optilde waarna hij zachtjes knikte. ‘En ben je toen een beetje geschrokken’ wist ik niet goed hoe ik het hem vragen moest. Weer knikte hij zachtjes. ‘Weetje Floor, alle grote mensen doen knuffelen in bed maar dat is een geheimpje’ maakte ik hem wijs, alhoewel het feitelijk natuurlijk wel zo was, niemand vertelde een ander wat hij of zij in bed uitspookte. ‘Als je later groot ben, dan zal je dat wel begrijpen’ legde ik hem uit. Bedenkelijk zat hij voor zich uit te staren. ‘Snap je dat lieverd’ vroeg ik hem of hij het begreep dat hij hier dus niet over mocht praten. ‘Je mag hierover alleen met papa of mama praten oké’ vroeg ik hem wat duidelijker toen hij alleen wat knikte. ‘Oké’ stemde hij in. ‘Vind je papa lief’ vroeg hij toen. ‘Heel erg lief’ verzekerde ik hem. ‘Vind papa jou ook lief’ vroeg hij door. ‘ik denk het wel ja’ knikte ik ‘en papa vind jou ook lief, want ik moest jou nog een dikke kus geven’ gaf ik hem die dikke kus dan ook. Giechelend sprong hij van zijn stoel ‘klaar’ stond hij te popelen om naar school te gaan. Ik kleedde snel Wessel aan en legde hem in de kinderwagen waarna ik Florian hielp bij het aantrekken van zijn schoenen waarna we richting school liepen, in de hoop dat hij de boodschap ook echt begrepen had.

Vanaf het volgende deel zullen er de nodige tijdsprongen plaats vinden...