Het verleden en onze toekomst (Flikken Maastricht verhaal)

Hoofdstuk 41

Als ik Florian naar school heb gebracht is het tijd voor het opruimen van het huis, niet omdat het er een puinhoop is of omdat het vies is, maar gewoon omdat het moet. Stoffen, stofzuigen wat ik eigenlijk van Floris niet meer mag doen maar ik doe het lekker toch, dweilen, Florian zijn speelgoed opruimen, zo hoeft dat vanavond niet nog allemaal te gebeuren. Na het middag eten, Florian blijft nog steeds over op school, hij vind het leuk, begeef ik mezelf richting de stad, de speelgoed winkel om precies te zijn. Met een grote tas met een grote doos verlaat ik even later weer de winkel, missie één is vast voltooid, nu straks nog de boodschappen. Behalve de boerderij had ik ook nog een krijt mok gekocht waar je dus met krijt op kan tekenen of schrijven, vond ik wel leuk om een speciale boodschap op te schrijven van Floris en van mij. We hadden ook besloten het grote cadeau van ons samen te geven, anders zou hij twee grote en dure cadeaus krijgen en dat vonden we eigenlijk wel een beetje overdreven, hij was al verwend genoeg vond ik.

Om drie uur kreeg ik een berichtje van Floris ‘Ik haal Florian zo op, dan komen we naar huis, wat drinken en dan kunnen we gaan, zorg je dat je klaar bent? X’ Alsof ik nooit op tijd klaar was. Het enige was dat ik Florian zijn cadeau nog moest verstoppen boven in de kast, ik wist geen andere plek en in de Ponti verstopte ik het ook altijd in mijn kledingkast, gelukkig was het al ingepakt op de mok na dan maar die zou ik vanavond inpakken als we er wat op hadden geschreven. Om kwart voor vier kwamen inderdaad Floris en Florian binnenvallen die ik beide voorzag van wat te drinken en ik mijn zoon even knuffelde. Daarna begaven we ons naar de supermarkt, boodschappenbriefjes vond Floris overbodig hij zei als je elk pad neemt kun je niks vergeten en zo liepen we dus pad voor pad door de winkel. Er werd echt van alles in het karretje gestopt, ook van alles dat ik niet kende maar het zou wel goed zijn, Florian vond het helemaal leuk dat ook hij dingen mocht uitzoeken. Na anderhalf uur waren we eindelijk klaar en stonden alle boodschappen thuis opgeborgen in de kastjes. ‘En dan mag jij nu kiezen waar we gaan eten’ liet Floris de keuze aan zijn zoon. ‘Oh nee’ zuchtte ik mezelf voorbereidend op het ergste, dat werd of mc Donalds of iets culinairs, een tussenweg was er niet. ‘Chinees’ brulde hij meteen zonder er over na te hoeven denken. ‘Dat doe je voor je moeder’ kietelde Floris hem. ‘Echt niet’ schudde hij eigenwijs zijn hoofd ‘Ik wil gewoon bami’ stampte hij op de grond. ‘Dan krijg je bami, kom’ nam Floris ons mee naar de chinees waar zowel Florian als ik kozen voor de bami met sate en Floris iets met vis nam wat er naar mijn idee alleen al heel vies uitzag. ‘Mag ik proeven’ dacht Florian er heel anders over. Mister mini culinair wilde altijd alles wel proeven en meestal vond hij het nog lekker ook. ‘Hmm lekker’ glunderde hij nadat hij een hapje had gekregen. ‘Wil je nog een stukje’ bood Floris hem aan waar hij uiteraard geen nee tegen zei. ‘Wil je dan stukje van mij’ bood hij zijn vader aan die heftig nee schudde ‘Nee bedankt, eet maar lekker zelf op’ trok hij er een vies gezicht bij. ‘Papa weet niet wat lekker is hoor’ gaf ik Florian een knipoog maar die had alleen nog maar oog voor zijn eten.

Als Florian die avond eindelijk zenuwachtig in bed ligt haal ik zijn cadeaus weer uit de kast en zet ze beneden op de tafel waar Floris en ik samen een boodschap op de mok schrijven. ‘En nou dendert hij morgen ochtend naar beneden om zijn cadeautjes uit te pakken’ gokte Floris. ‘Nee hoor, hij komt altijd bij me in bed kroelen en dan moet jij hem ontbijt op bed komen brengen’ grijns ik. ‘En daarna gaan we pas cadeautjes uitpakken’ vertel ik hem het verjaardag ritueel. ‘Dat kan niet, kinderen kunnen niet wachten op cadeaus’ kon hij er niet bij met zijn verstand. ‘Florian wel hoor, hij is dol op ontbijt op bed’ gaf ik toe. Ons nutteloze gesprek werd verstoord door mijn telefoon ‘Frank’ stond er in het display, ik maar denken dat hij me al vergeten was. ‘Eva’ neem ik zo neutraal mogelijk de telefoon op. ‘Met Frank’ hoor ik voor het eerst in bijna een week tijd Frank zijn stem. ‘Ik ehm..’stamelt hij terwijl ik geduldig wacht om in de aanval te vliegen, al heb ik geen idee wat hij van me moet. ‘Florian is morgen jarig’ begon hij opnieuw. Duh alsof ik dat niet wist ‘Ja dat weet ik’ antwoorde ik maar. ‘Ik dacht… misschien… mag ik even langskomen, ik heb Florian al een week niet gezien’ stamelde hij nu eindelijk het geen waarvoor hij belde. ‘Van mij mag je’ antwoorde ik kort. ‘Je had ook zelf even kunnen bellen’ drukte ik hem met zijn neus op de feiten. ‘je hebt toch m’n nummer’ gooide ik er nog achteraan. ‘Ja dat is waar’ klonk er zacht vanaf de andere kant. ‘Die boerderij krijgt hij al’ deelde ik hem mee voordat hij het in zijn hoofd haalde om die ook te kopen, dat vond ik sneu voor Florian. ‘Oké’ klonk er vanaf de andere kant. ‘Heb je mijn familie op de hoogte gebracht’ vroeg hij toen. ‘Nee, het is toch jou familie’ zuchtte ik. Laat hem dat lekker zelf opknappen, die mensen zouden toch pas zaterdag komen omdat ze te ver weg woonde om op woensdagmiddag langs te komen. ‘Je kunt tussen vier en zeven komen’ deelde ik hem mee waarna ik hem het adres gaf. ‘Dat was Frank’ gokte Floris in één keer goed. ‘Ja’ zuchtte ik ‘Hij komt morgenmiddag’ deelde ik hem mee. ‘Goed toch’ vraagt hij. ‘Nou van mij hoeft ie niet te komen, ik doe het voor Floor’ waarna ik naar de keuken loop. ‘Tijd voor traktaties’ trek ik de kastjes één voor één open. Na anderhalf uur hebben we eindelijk alle traktaties klaar om morgen zo meegenomen te worden. ‘Je bent wel vrij toch’ vroeg ik voor de zekerheid toen we in bed lagen nadat we de woonkamer hadden versierd met slingers en ballonnen. ‘Ja natuurlijk’ bevestigde hij waarna ik met een gerust hart tegen hem aankroop om in slaap te vallen, bijna dan. ‘Eef’ fluisterde Floris toen ik bijna weg was. ‘Ja wat’ kreunde ik half slaperig. ‘Kijk’ probeerde hij mijn aandacht te krijgen waarna ik mijn hoofd omhoog draaide om zijn kant op te kijken. Voordat ik nog wat kon zeggen voelde ik zijn lippen zachtjes op de mijne ‘Gefeliciteerd met onze zoon’ ik hoorde hem gewoon lachen. ‘Is het echt al twaalf uur’ fluisterde ik. ‘Ja’  fluisterde hij terug waarna ik hem nu kuste, binnen enkele seconde veranderde onze kus in een zoen toen ik met mijn tong zijn mond binnendrong. ‘Gefeliciteerd’ fluisterde ik na het beëindigen van de zoen. ‘Dan moet ik nou maar slapen, het is zo morgenochtend’ zuchtte ik terwijl ik me terug in zijn armen nestelde en mijn ogen sloot.

Ojaa Frank was er ook nog, lalalala :)