Het verleden en onze toekomst (Flikken Maastricht verhaal)

Hoofdstuk 42

Ik werd wakker van een paar lippen op de mijne, en bij het openen van mij ogen keek ik de pretogen van Floris. ‘Gefeliciteerd’ glimlachte hij. ‘Alweer’ dacht ik me te herinneren dat hij dat vannacht ook al had gezegd. ‘Nee nog steeds’ grijnsde hij. Nog geen vijf minuten later ging de slaapkamerdeur open ‘Mama’ hoorde ik een fluister stemmetje. ‘Kom maar’ gebaarde ik dat hij binnen mocht komen en snel kroop hij tussen ons in waardoor we hem allebei tegelijk op een wang kuste. Giechelend sprong hij overeind waarna ik hem bij me trok ‘Kom hier’ zei ik zodat ik hem nog een kus kon geven ‘Gefeliciteerd lieverd’ aaide ik hem over zijn hoofd. Hierna was zijn vader aan de beurt waar hij bovenop sprong en ook hij gaf hem een kus en feliciteerde hem met zijn verjaardag. ‘Hoe oud ben je nou ook alweer, drie toch’ pestte Floris hem. ‘Echt niet ik ben al vijf’ stak hij demostatief zijn hand op met vijf vingertjes. ‘Echt waar, zo oud al’ deed Floris verbaasd. ‘Ja’ knikte Florian vol enthousiasme. ‘Dan moet ik maar even snel een ontbijtje maken zeker’ stapte Floris al uit bed. ‘Ja’ glunderde Florian terwijl hij zich naast me op bed liet vallen. ‘Dan gaan wij nog even slapen’ trok ik Florian tegen me aan. ‘Lang zal hij leven, lang zal hij leven, lang zal hij leven in de gloria, in de glo-ri-a, in de glo-ri-a’ zingend kwam Floris iets minder dan een half uur later terug de slaapkamer in met een groot dienblad vol met allemaal lekkers. Meteen schoot Florian overeind om rechtop in bed te gaan zitten, zich verheugend op een heerlijk ontbijt. Heerlijk was het zeker weten, hij had zoveel gemaakt dat we er met zijn drieën makkelijk van konden eten en zelfs toen was er nog over. ‘En nu…’ glommen Florian zijn oogjes ‘cadeautje’ vulde hij zelf zijn eigen zin in. ‘Rustig’ maande ik hem rustig aan te doen voor hij straks zijn andere arm of een been gebroken zou hebben in zijn enthousiasme. ‘Mag ik open maken’ stuiterde hij bij de tafel toen we allemaal beneden waren. ‘Nu mag je hem open maken’ gaf Floris hem toestemming waarna het inpakpapier door de kamer vloog. ‘Oh cool’ draaide hij de grote doos in het rond waarna hij zijn vader om zijn nek vloog en toen gebaarde dat ik ook moest komen zodat hij ons allebei tegelijk kon knuffelen. ‘Ik denk dat hij hem niet mooi vind, wat denk jij’ moest Floris hem alweer plagen. ‘Echt wel papa’ verzette hij zich hevig. ‘Nog één’ spartelde hij zich los toen hij zich ineens bedacht dat er nog een cadeautje stond. Na het uitpakken draaide hij de mok in het rond ‘Wat staat daar’ vroeg hij wijzend naar de mok met krijt. ‘Gefeliciteerd met je verjaardag en dan kusjes papa en mama’ las ik hem voor. ‘Cool’ vond hij ‘kan ik ook daarop schrijven’ vroeg hij met het krijtje in je hand waarna ik bevestigend knikte. ‘Kom gaan we aankleden’ deed ik een poging hem weer mee naar boven te krijgen.

Even later lopen we met zijn drieën naar school, Florian voorop met ons erachter zich aan. Floris die in zijn ene hand de traktatie draagt en zijn andere arm om mijn middel heen, alsof ik wegloop, of omdat hij even wilde laten zien dat wij bij elkaar horen of zo, ach ik liet het maar zo. Toen we bijna bij school waren had Florian iets anders bedacht ‘Papa dragen’ en uiteraard ging Floris overstag, overhandigde mij de traktatie en tilde vervolgens zijn zoon op om zo verder richting school te lopen. Op het schoolplein vind Florian het wel weer genoeg en als hij weer op de grond staat vliegt hij naar het klimrek. ‘U bent toch Florian zijn moeder’ word ik aangesproken door een vrouw die ik herken als de moeder van één van Florians vriendjes. ‘Eh ja’ bevestig ik. ‘Klopt het dat ik Niels ergens anders op moet halen’ vraagt ze. ‘Ja klopt, Florian had vorige week briefjes bij zich’ vertelde ik haar. ‘Ja die heb ik inderdaad gezien’ knikte ze waarom ze het dan vroeg is me een raadsel. ‘Dit is Florian zijn vader’ wijs ik naar de persoon naast me, die met open mond de vrouw staat te bewonderen. ‘Je staart’ fluister ik als ik hem een zetje geef nadat ze elkaar de hand hebben geschud. ‘Nou Eef’ roept hij verontwaardigd uit waarna hij gauw zijn arm weer om me heen slaat en zo net met zijn vinger tussen mijn broek rand kietelt. ‘Nou kappen’ draai ik bij hem vandaan ‘irritantje’ waarna hij natuurlijk weer moet grijnzen. Eindelijk klinkt de bel waarna alle kinderen naar binnen hollen, gelukkig hebben ze een aparte kleuter ingang dat scheelt een hoop drukte. Bij zijn klas aangekomen staat de juf al op hem te wachten om hem en daarna ook ons te feliciteren en daarna een feestmuts op zijn hoofd te zetten. ‘Wat ben je mooi’ maak ik een trotse foto van hem terwijl Floris zijn traktatie aan de juf overhandigd. ‘Veel plezier’ nemen we afscheid van hem waarna we samen weer terug lopen naar huis.

Woensdag betekende een halve dag school en vanmiddag was dus ook Florian zijn kinderfeestje, waar hij zich zo op verheugde. We zijn dan ook de hele ochtend bezig geweest met van alles, de tafel dekken voor het middag eten, dingen klaar zetten om de kinderen te vermaken en Floris was bezig in de keuken met allerlei hapjes en eten voor vanavond. Het is dan ook zo weer tijd om terug naar school te gaan om Florian en zijn vriendjes op te halen. Toen de bel had geklonken en we ons naar binnen begaven om ze op te halen stonden ze al netjes bij elkaar terwijl de andere kinderen allemaal al naar buiten rende. En zo liepen we met zes kinderen inclusief Florian terug naar huis waar Floris pannenkoeken en poffertjes voor ze bakte die met volle tevredenheid werden opgegeten. Daarna was het cadeautjes uitpakken en hebben ze de hele middag spelletjes gedaan. Om half vier zouden de kinderen weer opgehaald worden wat ook gebeurde op twee kinderen na, de ene werd een kwartier later opgehaald omdat hij even vergeten was het briefje aan zijn moeder te geven en die stond dus bij de Ponti voor de deur en de andere was om vier uur nog steeds niet opgehaald…

word vervolgd.. duh

Lekker saai, misschien plaats ik vanmiddag nog wel een stukje <3