Seeking Serendipity

Kabanata 10

Kabanata 10

Voice

I'm standing outside Laurence's condominium. The condo of Sean before. It's already eight, at plano ko sanang kunin ko na ang mga gamit ko na pinamili namin kanina para sa camp. Nilalamig ang kamay ko. I fiddle my fingers to their doorbell, but I couldn't. The memories with my bestfriend were kept on hunting me. Suddenly, the longing and grief is slowly eating me again.

Nakatitig lang ako sa asul na pintuan nila. Siguro panahon na ngayon na tanggapin ang katotohanan na wala na si Sean. It's the time to moved on from this despair.

From being anxious, I unconsciously tap the doorbell.

May narinig akong kaluskos at mga yabag mula sa loob. A mid-40s woman opened the door for me and I figured that it's Laurence's mother. She smiled at me at pinapasok ako.

"Ikaw ba yung bagong kaibigan ng anak ko?" she asked with a curious look.

Bahagya naman akong nahiya sa sinabi niya. It's just weeks since we've met. Siguro hindi nasusukat ang pagkakaibigan niyo sa isang tao sa haba ng panahon ng inyong pinagsamahan. Maybe It just happens when both of you are perfect fit.

I nodded. "U-Uh opo. Ako nga po pala si Lauren Jean, nasa harap lang po yung bahay namin sa inyo." nahihiya kong tugon.

"I see. Ako naman si Artes, mama ni Laurence at Sheena. You can call me tita Tes." she said. "Tatawagin ko lang si Laurence," umakyat naman si tita Tes sa silid ni Sean noon.

Inilibot ko ang mata ko sa bahay nila. Nakita ko naman ang pamilyar na ayos ng bahay nila Sean. Wala silang binago o iginalaw na gamit. Wala sa sariling napaupo ako sa kulay asul nilang sofa.

Sean is more encouraging and adventurous between the two of us. Nakita ko rin ang mga ipininta niya dati. Ito yung mga lugar na napupuntahan namin noon. Mula sa dagat, bukid, at tanawin sa labas ng lugar namin.

I unconsciously smile. I'm hoping that she's still here. And I envy her for being a brave one.

Nawala lang sa isipan ko yun nang bigla kong nakita si tita Artes at Laurence na bumaba galing sa silid niya. Laurence immediately greet me with a brig grin. Nakasuot na siya sa pajamas niya.

"Hi Aleng!" he said with full of energy.

Kinurot naman siya ng mama niya sa tagiliran. "Aray," natatawa niyang sambit.

"Lauren kumain ka na ba?" tita Tes ask.

Tumango naman ako.

"Okay, Mag prepare nalang ako ng snacks." she volunteered with a light smile.

Tiningnan ko naman si Laurence, sumenyas naman siya na sumunod ako sa kaniya. I pouted when I follow him back to his room. I breathe heavily as I entered the former room of Sean.

As I enetered his room, It immediately expose the familiar scents and designs. Tanging ang bedsheet at cabinet lang ang binago. Yung iginawang designs ni Sean dito noon ay hindi niya itinanggal. Pansin ko rin ang gitara na nakalagay sa tabi ng study table niya. 

"This is the room of your friend, isn't it?" bahagya niyang tanong.

I looked at him, despondent. Pilit akong ngumiti at tumango.

"Her love for arts is very torrent." he commented.

"Yeah. And for sure, If she's still alive, you can get along to each other." mahina kong saad.

I scanned the walls. The painting of the outerspace is overflowing. Tiningnan ko ang bookshelves niya, at bahagya akong nadismaya nang wala na ang mga koleksyon niya sa mga libro. Napalitan ito sa mga bagong libro at magazines ni Laurence. Siguro hindi na talaga babalik ang pamilya ni Sean dito.

"Are you still in pain?" tanong niya.

Bahagya siyang umupo sa upuan malapit ng study table niya. Nagtatanong naman ang mga mata niya habang tininingnan ako.

Pilit akong ngumiti. "Yeah. B-But I'm feeling much better now. Noon hirap na hirap akong tingnan tung condo niya pero kita mo naman siguro, I managed to enter her room without hesitating and crying."

Nakita kong malapad siyang ngumiti at tumango tila ba sinasabi niya na naiintindihan niya ang nararamdaman ko.

"That's good." he said.

I scanned again my eyes to his room at may umagaw agad ng atensyon ko. Nilapitan ko ang isang canvas malapit sa cabinet niya.

"Wow," sambit ko sa sarili.

It is a painting of a little boy astronaut walking in the moon and the view of the satellite of outerspace feel so nostalgic. Maayos at malinis ito kaya napakagandang tingnan.

"Is this yours? You paint this?" mangha kong tanong sa kaniya.

"Oo." mahina siyang natawa. "That was my dream before--to become an astronaut." masaya niyang tugon habang kumikinang ang mata niya.

Napatango naman ako at naglakad patungo sa isang sulok ng silid niya. I walked towards the easel and I noticed the unfinished canvas stuck in there. Each canva has different theme. And it makes me wonder what he actually wants to paint. Lahat ay nasimulan na pero hindi pa tapos.

Kumunot ang noo ko habang tinitingnan siya. "Why do you have so many unfinished works? Bakit hindi mo ito tatapusin?" wala sa sariling tanong ko.

Nagkabit-balikat naman siya. "I usually paint when my mood is good. Hindi ako magpipinta pag hindi ko gusto dahil masisira lang ang mga ito,"

"Does it mean palagi kang wala sa mood?" kuryuso kong tanong.

He chuckled. "Hindi naman. What I mean is, I need an inspiration to paint. Siguro wala akong inspirasyon nang ginawa ko ang mga iyan."

Napatango ulit ako. Well, he's always on point. Siguro hindi rin ako nagpipinta ngayon dahil wala akong inspirasyon.

"Heto na pala ang mga pinamili natin kanina." bigla niyang sabi at kinuha ang mga plastic bags papalapit sa puwesto ko. "You can get yours."

I sat to their caramel tiles and started to get my materials for the camp. Sa kabila nang pamimili ko ay nakarinig ako ng strum ng gitara. The song and his voice filled the emptiness in the room. And it was a magical feeling.

I always thought you were the best

I guess I always will

I always thought that we were blessed

And I feel that way still

Sometimes we took the hard road

But we always saw it through

If I had only one friend left

I'd want it to be you

I just listened to his cold voice. With every lyric he utters I gradually feel that he is really a friend who is always here for me. In good or bad times. Kahit ilang beses ko siyang sinusungitan at pinagtabuyan, tinanggap niya parin iyon at nang dahil sa kaniya unti unti na akong bumabalik sa dati. Because of him, I laughed a little harder and smile a lot more.

Song: One Friend by Dan Seals