find me in your memory [X] hyunlix.

7.

Sabah gözlerimi aralayınca bu pozdaydık. Gerçi hareket etmedim. Etmek istemiyorum zaten. Çok huzurlu hissediyorum. Evet kırgınım ama olmuyor. Kalbim çok hızlı atıyor ona dokununca. Onu rahatsız etmeyeyim diye hareket etmeyeceğim. Çok güzel uyuyor.

Benden yaklaşık 10 dakika sonra Lix uyandı. Birbirimizle bakıştık. Olayı anlamaya çalışıyordu.

"Ne."

"?"

"OKUL VARDI OKUL!"

"Geç kaldık almazlar. Boşver bugün bizim olsun."

Bizim mi? Neyiz biz? Biz biz miyiz? Biz biz olabiliriz. Ben biz olmak istiyorum...

"Devamsızlık-"

"Sadece bir gün. Sadece bir."

"Ben yalan söylediğim için özür dilerim. Amacım öyle değildi."

"2 kere oldu bu. Sabah okulda ve gelince. Bana aşık olduğunu sandım. Hislerim kırıldı."

Hislerim kırıldı denir mi hiç ya. Anlayacak şimdi. Ona onu sevdiğimi söylersem her önüne gelenle çıkıyorsun der. Fakat bu aşkım çok farklı. Evet ona aşık olmuştum.

"His? Ne hisleri?"

"Bir his değil. Boşver. Kahvaltı hazırlayalım hadi."

Mutfağa gidip bir şeyler yapmaya başladık. İkimizde bir işle uğraşıyorduk. Yongbok'un sıyırdığı kollar geri yerine düşmüş elleri battığı için zorlanıyordu. Ona yardım etmem gerek sanırım.

(Bunu Pinterest'ten buldum başka fic'te galiba sorun olursa cr veririm.)

"Teşekkür ederim."

"Önemli değil."

Düzelttim ama pozumdan ayrılamıyordum. Onun şeker kokusu ciğerlerime doluyordu. Bu his çok özel.

"Şey. Bırakacak mısın?"

"Bırakırım."

Ayrılmak istemiyordum. Bu yüzden istemsiz ve yavaşça kollarımı üstünden çektim.

Güzelce kahvaltılıkları dizdik. Sonunda oturduk. Yemeye başladım. Felix yemiyordu.

"Ye?"

"Böyle şeyler yiyemem. Acaba okulda ne işleniyordur. Hepsini kaçırdım!"

"Niye yiyemezsin."

"Yiyemem."

Tek çare kendim yedirmek. İnatçı. Neden yiyemezmiş.

Gidip yanına oturdum.

"?"

"Ben yedireceğim seni."

"Yok yiyemem dedimm."

"Haaa."

Yanlışlıkla elim tikine değmiş. Gıdıklandığı için güldü. Çok tatlı göründüğü için onu daha çok gıdıkladım.

"Y- yeter. Yetter."

"Yemezsen gıdıklarım."

"Yaa."

UwU face'e kendi ellerimle kahvaltı ettirdim. Elini bile sürmedi. Neyden bu kadar çok korkuyor. Ona zarar veremem ki.

"Sana bu kişi ne yaptı bu kadar korkuyorsun?"

"Bir şey yapmadı."

"Hâlâ yalan söylüyorsun. Anlat ciddiyim anlat."

Ağlamaya başladı. Canı çok mu yanıyordu. Ağlarak anlatmaya başladı.

"Ailemin maddi sorunları vardı. Bunu öğrendi. Benimle çokça dalga geçti. Herkese yayacağını söyledi. Ona yalvardım. Tek çare onunla sonsuza dek yaşamakmış."

Ağlaması şiddetlenmişti. Ona yardım etmem gerek gerçekten.

"Seni ondan koruyacağım."

"Ya sana zara-"

"Şşş. Olmayacak öyle."

Susturmak için elimi ağzına kapatmıştım. Kelebeklerim. Kelebeklerim. Kelebeklerim...

"Sönö zörö- sana zarar verebilir. Ben her akşam dayak yiyordum. Ya 2 değil 3 zeytin yedim diye. Ya eve 1 dakika geç geldim diye. Woojin bana evet işkence ediyor. Sakladım çünkü kalkışıcaksın. Durdurmaya çalışacaksın. O zaman sana zarar vericek. Acıların olacak. Canının acımasına gerçekten dayanamam. B-ben."

- - - - - - -

Fic'i sevdiniz mi? 🥺 Kısa yazıyorum ama günde 2 bölüm atıyorum.

İyi günlerr! (灬º‿º灬)♡