Het komt goed

Hoofdstuk 11

-pov Lisa-

Nadat ik en Linda James in de auto hadden geholpen, reden we naar het ziekenhuis. Ik weet niet hoe, maar op een één of andere manier kwamen onze handen bij elkaar en ik heb ik zijn hand vast gehouden tijdens de auto rit. Het voelde misschien een beetje raar, maar vertrouwd.

"James Smit?" vroeg de dokter die James ging helpen. "Sorry Lisa, maar misschien is het handig dat ik even mee ga." zei Linda met een schuldige stem, maar ik snapte het.
"Ja ga maar." zei ik.
Na ongeveer een kwartier kwam James terug.
"We mogen foto's gaan maken, yeey!" zei James sarcastisch terwijl hij met zijn ogen rolde.
"Het komt goed!" zei ik met een soort van vrolijke stem maar ik en James geloofden het allebei niet "Oké, nu is het echt k*t, maar je gaat gelukkig niet dood." zei ik en James en ik moesten allebei lachen. Ik gaf James een knuffel. Je weet wel zo'n eentje van achteren, zeg maar zo'n eentje waar ik over zijn schouders hang, want hij zat in zo'n rolstoel van het ziekenhuis. Je weet het wel. "Het komt goed, geloof me" fluisterde ik lief in mijn oor. Het was misschien raar om zo'n knuffel te geven als we niks hadden, maar het voelde vertrouwd.
"James Smit?" vroeg een andere dokter die röntgenfoto's ging maken van James' enkel. Weer ging Linda mee
Na 10 minuten kwam hij terug. 
"Heb je wel leuk gelachen voor de foto?" vroeg ik plagend
"Wat denk je?" speelde James mee "Natuurlijk! Hij moet wel leuk zijn voor op Instagram!" En we moesten allebei lachen.
Na een half uur, wat echt heel snel was, kwam de dokter weer die de röntgenfoto's had genomen en gingen we naar een kamertje. Dit keer mocht ik wel mee.
"Meneer Smit," begon de dokter. "Ik heb goed nieuws en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat u niet geopereerd hoeft te worden, maar het slechte nieuws is wel dat uw enkel gebroken is."
Ik zag dat James het even moeilijk vond.
"Oké, uhm hoelang gaat het duren voordat mijn enkel hersteld is?" vroeg James
"U moet ongeveer 6 weken in het gips, dit ligt eraan hoe snel de breuk geneest, maar daarna is er zeker nog wel een herstelperiode van 3 tot 6 maanden." Zei de dokter.
"Oh, dat valt tegen, maar helaas kunnen we er niks aan doen." zei James met moeite. Ik kneep even zijn hand en keek hem aan. Ik wilde hem geruststellen, maar ik wist niet of hij dat snapte.
"U kunt weer in de wachtkamer wachten totdat mijn collega u komt halen, voor het gips." zei de dokter.
Ik duwde James naar de wachtkamer.
"Nou, dit is pittig k*t" zei James. Ik zag gewoon dat hij het moeilijk had, maar niet eens vanwege de pijn. "M'n coach gaat me echt vermoorden als hij dit hoort." ik merkte dat hij tranen in zijn ogen kreeg, wat schattig was, maar ook heel zielig. "We hebben weken getraind voor de wedstrijd dit weekend en ik moet natuurlijk weer mijn enkel breken. Waarom ben ik nou weer zo'n dom persoon?!" 
"James luister," zei ik "Je bent niet dom, alleen een beetje onhandig" ik lachte, James ook, maar ik praatte weer serieus "Als jouw coach jou ook maar voor iets uitscheld, heeft ie een probleem! Maar denk even na, ik snap helemaal dat het super zonde is dat je die wedstrijd niet kan spelen, maar het is niet het einde van de wereld oké?" 
"Oké dat is het, maar het was niet zo maar een wedstrijd!" zei James een beetje boos "Er kwam een scout van een super goede club, en mijn coach zei dat ik echt super veel kans had om aangenomen te worden bij die club, maar nu POEF al mijn kansen weg, in één vingerknip!" 
"Niet al je kansen! Je bent pas 17! Je kan nog zo'n 20 jaar mee in de topsport wereld, en als je hard gaat trainen na je herstel, misschien kom je dan alsnog bij die club." Zei ik ook een beetje bozig. James veegde zijn tranen weg van zijn wangen.
"Dankje Lisa. Je bent de persoon die ik nu even nodig heb. Bedankt dat je überhaupt mee bent gekomen." zei James.
"Geen dank, dit doe je toch gewoon voor je vrienden?" zei ik dankbaar "wist je trouwens dat je echt SUPER schattig bent als je huilt?" zei ik plagend en ik prikte James in z'n zij. "Au f*ck dat deed pijn" fluisterde James.
"Oh sorry, gaat het? Ik wilde je geen pijn doen" zei ik bezorgd
"Nee, het gaat, en ik vind het leuk, maar nu even niet want ik reageer te heftig om geen pijn te hebben." zei James glimlachend en geruststellend en we moesten even lachen.

-pov James-
Nou, daar zitten we dan, in de auto van de moeder(?) van mijn crush, met een een enkel in het gips, onderweg terug naar huis. Ik weet niet welk huis, maar een huis.
"Hebben jullie zin in Macdonalds?" vroeg Linda.
"Tuurlijk!" schreeuwde Lisa bijna. Dat was zo schattig.
Linda reed door de Mc drive en we bestelden allemaal wat eten. 
"Heb je aan dat genoeg James?" vroeg Linda bezorgd, kijkend naar mijn medium friet en mijn milkshake.
"Ja, ik heb niet zo'n honger" zei ik geruststellend. Ik zei er niet bij dat ik anders teveel calorieën at.

Toen we de straat waar Lisa woont inreden, vroeg Linda: "Moet ik je thuis brengen, of blijf je nog even bij ons? Zeg het maar hoor!" 
"Ik blijf nog wel even, is wel zo gezellig." zei ik.
Toen we bij Lisa thuis aangekomen waren zei Lisa: "Linda, ik ga nog even snel naar Warrior en Storm voordat ze denken dat ik ze vergeten ben." 
"Oké! Ben je snel weer terug Lies?" vroeg Linda
"Ja zal ik doen!" zei Lisa toen ze de deur uitstapte.
"Wie zijn Storm en Warrior?" vroeg ik bijna fluisterend, omdat ik me een beetje dom voelde.
"Storm is haar pony, en Warrior is haar paard, naja nu nog een veulen." legde Linda uit.
"Oh oké, nu begrijp ik het." zei ik een beetje lachend. Nadat ik op de bank was gaan zitten en een glas cola van Linda had gekregen, vroeg Mark die de krant aan het lezen was: "Hoe zit het eigenlijk tussen jou en Lisa?"