Het komt goed

Hoofdstuk 23

-pov James- 

"Wat is er?" vroeg Lisa toen ze mijn verbaasde gezicht zag. Ik liet de video zien die Lena had door had gestuurd. Het was de video van de val van Lisa. 

Lena: Is dit niet Lisa?
James: Jup....
Lena: WTF?! Hoe is het met haar? 
James: Ik denk dat ze dat beter zelf uit kan leggen.

Ik belde Lena via facetime. 
"Bitch! Gaat het?" vroeg Lena bezorgd toen ik mijn telefoon aan Lisa gaf.
"Op een drie dubbele beenbreuk, 2 gekneusde ribben en een hersenschudding na, ja." grapte Lisa.
"Jullie zijn ook wel weer meneer en mevrouw ongeluk." zei Lena lachend en ik moest ook lachen.
"Leen, waar heb je eigenlijk dat filmpje vandaan?" vroeg ik.
"Uh, niet boos worden James, maar ik heb het filmpje van Nick en hij heeft het ook op YouTube geplaatst." zei ze schuldig.
"HIJ HEEFT WAT?!" riep ik boos. "Die jongen is echt nog lang niet jarig." 
"James, even rustig." probeerde Lisa mij gerust te stellen.
"Nee Lisa!" zei ik boos tegen Lisa. "Hij heeft mijn jeugd al verneukt, en dan heeft hij gewoon het lef met zijn lelijke kop om dat filmpje op YouTube te zetten!"  zei ik met tranen in mijn ogen. Ik zag dat Lisa een beetje schrok van hoe boos ik was. Ik stond op en liep een rondje door de kamer.
"James! Ga zitten!" zei Lisa ook een beetje boos omdat ze bang was dat ik iets zou slopen. Ik ging weer zitten. Ze pakte mijn hand en zei: "Het maakt me niet uit wat je met hem doet, maar doe alsjeblieft even rustig. Anders sturen ze je zometeen weg." ik veegde snel mijn ogen een beetje droog en ik ontspande weer. Ik zag dat Lena ondertussen al had opgehangen. Zij wist altijd wat ze moest doen in dit soort situaties. 
Na 3 kwartier kwamen Linda en Mark weer terug. 
"Hoe was het met Storm?" vroeg Lisa gelijk. Mark zuchtte even. 
"Hij was afgezadeld en de stalhulp had hem even gecontroleerd op wondjes en ze had ook nog even met hem aan de hand gestapt." antwoorde Linda. "Thuis heb ik hem in de paddock gezet en Warrior ook, en Kate (een stalhulp) haalt ze er zo uit." Lisa knikte naar Linda.
Er werd op de deur geklopt. "Het bezoekuur is helaas voorbij." melde de verpleegster die binnen kwam. "Moet er niet iemand blijven?" vroeg ik. 
"Nee ik overleef het wel in mijn in mijn eentje hoor." stelde Lisa mij gerust en ik gaf haar een knuffel en een kus en we gingen weer naar huis.

-pov Lisa-
Ik kon die avond niet slapen. Vooral door de pijn, want ja er zitten een paar pinnen en platen in mijn been, maar ook omdat ik heel de tijd aan James en Nick moest denken. Toen het 01.00 uur was, kon ik nog steeds niet slapen dus ik pakte mijn telefoon en zocht de video op YouTube op. Ik scrolde even door de reacties:
"Het is haar fout dat ze is gevallen, ze had haar pony meer moeten overtuigen."
"Ik hoop dat het goed gaat met haar en de pony❤"
"Lekkere frikandel😂"
"Oei😕Ik hoop dat ze allebei niks ernstigs hebben."

De meeste reacties waren aardig, maar sommige viel me wel een beetje tegen. Ik kreeg nog een melding van Instagram: @jamessmit heeft je genoemd in een verhaal. Ik klikte op de melding. James had een foto op zijn story gezet waarin hij mijn hand vast hield en je net het ziekenhuisbed zag waar ik lag. Wanneer je vriendin op paardrijden zit🤦🏻‍♀️😂😕. Stond erbij als tekst. Ik moest even lachen. Ik kon na een half uur nog niet slapen dus ik appte James om te kijken of hij nog wakker was.

Lisa: Hey...

Na een kwartiertje reageerde hij.

James: Hey❤ is er iets schatje?
Lisa: Kan niet slapen :(
James: Hoezo niet? 
Lisa: Heb pijn aan m'n been en ik moet gewoon heel de tijd denken over dat ding tussen jou en Nick.
James: Die pijn is echt k*t, maar je hoeft je niet druk te maken over mij en Nick, ik zoek dat wel uit.
Lisa: Dankjewel❤ Nou, ik ga weer proberen te slapen. Slaaplekker 😘
James: Slaaplekker schatje😘🥰

Pas om 03.00 uur sliep ik soort van. Om 07.00 werd ik al weer wakker. Ik was zo moe dat het me niet eens boeide dat ik niet thuis was. Ik pakte mijn telefoon en ik checkte voor de zoveelste keer mijn Instagram.
Rond 9.30 uur klopte iemand op de deur.
"Binnen." zei ik een beetje afwezig.
"Dat kan wel wat blijer hoor." zei James lachend toen hij binnenkwam. 
"James? Wat doe jij nou weer hier?" vroeg ik verbaasd toen ik James binnen zag komen.
"Ik moet mijn vriendin toch wel verwennen met een lekker ontbijtje." zei hij slijmend terwijl hij een zak van de Lidl met een paar broodjes erin en twee bekers koffie.
"Ik heb echt koffie nodig." zei ik lachend. "Ik heb maar 4 uur geslapen." 
"Mag ik niet eerst een knuffel?" zei James plagend en hij liep naar me toe en hij gaf me een knuffel. 
"Je bent zeker net nog snel langs de Lidl gegaan he." grapte ik en James knikte en hij lachte.
"Weet je al hoelaat je naar huis mag?" vroeg hij.
"De dokter is nog niet gekomen, maar ik denk ergens in de middag." antwoorde ik. Precies daarna werd er weer op de deur geklopt.
"Binnen." antwoorde ik en de dokter kwam binnen.
"Goedemorgen." zei hij en hij knikte naar James. "Hoe gaat met je?" vroeg de dokter.
"Ja, ik heb niet heel lekker geslapen, maar de pijn is nu net aan te doen. Met pijnstillers was het chiller." zei ik serieus maar ook een beetje grappend.
"Als het aan mij ligt, zou je nu al naar huis kunnen," legde de dokter uit. "en dan kan je bij de apotheek pijnstillers krijgen." 
"Oh, dat is fijn! Bedankt voor het goede nieuws!" bedankte ik de dokter.
"Geen dank." knikte de dokter en hij liep weer de deur uit.
"Ik denk dat je het niet heel erg vindt als ik Linda of Mark even opbel of ze ons op kunnen halen." zei James.
"Nee zeker niet zelfs!" lachte ik.
"Ik heb nog een nieuwtje trouwens." zei hij geheimzinnig. "Ik had dit echt al veel eerder kunnen zeggen, maar ik ben sinds een maandje begonnen met autorijlessen." zei hij blij.
"Echt? Wat leuk! Ik kan nu al niet wachten om samen met jou op roadtrip te gaan door heel Europa." lachte ik.
"Als we nou eerst een wachten totdat je been helemaal genezen is, dan gaan we samen op roadtrip. Dat beloof ik!" zei hij blij en hij pakte zijn telefoon om Linda te bellen.
Na een uurtje was Linda er en namen we afscheid van de dokter en James duwde me in mijn rolstoel door de gangen.
"Ik weet nog wel," zei hij een beetje lachend. "dat mijn vriendje op de basisschool een keer zijn been had gebroken en ik mocht hem dan heel de dag rond rijden. Nou je had ons moeten zien hoor, 50 kilometer per uur door die schoolgangen."
"Het lijkt me niet zo verstandig om dat nu te doen." zei Linda snel tegen James die deed alsof hij keihard weg wilde rijden. Ik en James moesten allebei lachen en Linda lachte ook met een zuur lachje.

Het was ongeveer 4 maanden later. James had zijn rijbewijs gehaald en hij was ook 18 geworden. De genezing van mijn been ging erg goed en nu ben ik samen met de fysio weer aan het oefenen om weer goed te kunnen lopen. 
Ik zat na de afspraak met de fysio in de wachtkamer te wachten totdat James we op kwam halen. 
Er zat al een andere jongen in de wachtkamer. 5 minuten nadat ik was gaan zitten, kwam die jongen naast me zitten. Ik voelde me totaal niet op mijn gemak.
"Wat brengt jou hier schoonheid?" vroeg hij en hij legde zijn arm op mijn schouder. Precies op dat moment kwam James bijna binnen gestormd. Ik stond meteen op en de jongen ook. Ik wilde meteen de wachtkamer uitlopen, maar James liep naar de jongen toe. James was bijna een kop groter dan de jongen.
"Wat is jouw reden om aan mijn vriendin te zitten?" vroeg James dreigend terwijl hij op de jongen neerkeek.
"Ik- ik wist niet dat ze een vriend had." zei hij schuldig.
"Wat een k*t smoes!" zei James boos. "Als ik nog 1 keer in de buurt van haar zie, dan ben je nog lang niet jarig vriend." zei hij terwijl hij zijn vinger op de jongen zijn borstkast drukte. James en ik liepen naar buiten. 
"Bedankt." zei ik dankbaar en ik gaf hem een knuffel. 
Toen ik in de auto stapte, zag ik dat James zijn sporttas op de achterbank lag.
"Heb je net getraind?" vroeg ik.
"Nee, ik ga nu naar de training, wil je misschien mee?"  vroeg hij
"Ja, maar dan moet ik wel even mijn krukken thuis halen, want ik kan niet zo lang lopen vanwege mijn been." zei ik.
"Oh, dan rijden we wel even langs je huis." antwoorde hij en we reden weg.