အသက်ရှူသံခပ်ပြင်ပြင်တို့ကတိတ်ဆိပ်နေတဲ့အခန်းငယ်လေးအားအသက်သွင်းလျက်။
တစ်ချက်တစ်ချက်YiBoရဲ့ဖျစ်ခြေမှုကြောင့်နီမြန်းလာတဲ့ကောင်ငယ်လေးရဲ့ချယ်ရီသီးရဲရဲတို့က အမှောင်ထုအတွက်း air con ဆီမှလာတဲ့အလင်းရောင်ငယ်ဖျဖျတို့အောက် ကြိုးစားပမ်းစားနှင့်လှပနေရှာတော့သည်။
"ကိုကို ..."
သူကြိုးစားကာရုန်းကန်ရင်းထရန်လုပ်ပေမယ့် ရှုံးနိမ့်သူက သူကိုယ်တိုင်ဖြစ်နေပြန်သည်။
သူအကြိမ်ကြိမ်မသိစိတ်ကနေမျှော်လင့်နေတဲ့ YiBo ရဲ့အချစ်တွေ သူရေရေရာရာမရသေးပေမယ့် သူသိချင်နေတဲ့ အဖြေတစ်ခုကို တိတိကျကျသိလိုက်ရတော့ ကျေနပ်စိတ်တွေကခို၀င်နေပြန်တယ်။
အောက်ဆင်းသွားပြီးလှုပ်ရှာနေသူမှာအထက်ကိုပြန်တက်လာပြီးနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးကိုသာထပ်မံရန်ရှာနေပြန်သည်။
"အွန့် ..."
ခေါင်းလေးကိုစောင်းလိုက်ကာ အနမ်းတို့ထံမှရှောင်လွှဲလိုက်ပြီး အသက်ကိုလုရှူနေပြန်တော့သည်။
ခန္ဓာကိုယ်တခုလုံးတည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နေမရအောင်အသွေးအသားတို့က ယားယံနေသလို ခံစားမှုကြီးကြောင့် အသက်ရှူနှုန်းတို့က ပုံမှန်မဟုတ်တော့ပေ။
Xioa Zhan ရဲ့ ည၀တ်ဘောင်းဘီပါးပါးလေးအား YiBo တစ်ယောက် အောက်အနားထိရောက်အောင်ရုတ်တရက်ဆွဲချလိုက်စဉ်မှာတော့ကောင်ငယ်လေးခမျာ အံ့ဩမှုတို့နှင့်အတူ စိုးရွံ့မှုတို့ကြီးစိုးခံလိုက်ရလေသည်။
"ကိုကိုတော်ပါတော့"
"ကိုယ့်အခြေအနေကို ကိုယ်မသိတာလား။
ကြည့်ပါဦး ကိုယ်ဘာမှမလုပ်ရသေးဘူး ကလေးဟာလေးက ရုန်းကန်နေပြီ"
ရှက်စဖွယ်စကားတို့ကိုဆိုပြန်တော့ နဂိုနီတဲ့ပါးမို့မို့က ထပ်ပြီး ပန်းရောင်သမ်းရပြန်သည်။
"အာ့ ..."
မပြောမဆိုနဲ့ခိုး၀င်လာတဲ့ YiBo ရဲ့လက်ချောင်းထိပ်ကလေးကြောင့် Xiao Zhan အော်လိုက်မိတယ်။
"နာ .နာတယ် လို့ "
လက်ကိုတော့ လှုပ်ရှားမှုမပျက် ...
