မနက်ခင်းထဲကchaeyoungပို့ထားတဲ့ mailကိုဖတ်ရင် သူမအပြုံးမပျက်ခဲ့ပေ။ကင်မ်ချီပို့ပြီးတဲ့နေ့ထဲက chaeyoungအလုပ်ရူပ်နေတာကြောင့် သူမတို့စကားကောင်းကောင်းမပြောဖြစ်တော့ဘဲ ဒီနေ့မှသာ chaeyoungဆီကာ mailရောက်လာချင်ပေ။
ပြီးတော့ သူမjennieနဲ့လဲ မတွေ့မိတာရက်ပိုင်းလောက်ပင်ရှိပြီး။jennieအိမ်ဘက်ကို သူမရောက်ပေးမဲ့ သူမလာကြည့်တဲ့အချိန်တိုင်း jennieအိမ်က တံခါးပိတ်လျက်ပင်။အိမ်ပြောင်းသွားလားလို့ ထင်မိပေးမဲ့ သူမအတွေးကြောင့် ပင်းပန်ရတာကြောင့် သူမဆက်မတွေးမိတာများသည်။
"jiမနက်စာ စားရအောင်သမီးအဖေစောင့်နေတယ်။"
"ဟုတ် လာပြီး အမေ"
laptopကို ချကာမီးဖိုချောင်ကို သူမလာခဲ့သည်။မနက်စာစားဖို့စောင့်နေတဲ့ သူမအမေနဲ့သူမအဖေကို တွေ့တော့ သူမအပြုံးနဲ့အတူတူ ထမင်း၀ိုင်းကိုလာရင်
"မနက်စောစောဗိုက်ပြည့်တော့မှာပဲ"
"jiကတော့ အမေကိုစနေပြန်ပြီး"
"အဖေကလဲ အမေကjiတို့အတွက်အများကြီးချက်ပေးထားလို့ jiကပျော်လို့ပါ"
"ကဲကဲ ဒီသားဖတွေချီကျူးခန်းကို ခဏရပ်ပြီး မနက်စာစားရအောင်"
သူမအတွက်အခုလိုမနက်ခင်းမျိုးက အမြဲကိုရတတ်သည်။မိသာစုနဲ့ပျော်ရွှင်စရာအချိန်တွေဖန်းတီရင် ပြုံးပျော်နေတာကို သူမအတွက်အပျော်ရွှင်အခိုက်အတန့်တွေပင်။အခုနောက်ပိုင်းသူမ ခေါင်းထဲအတွေးတစ်ခု ၀င်၀င်လာတတ်သည်။
jennieကောသူမလိုမျိုးပျော်ရွှင်ရတဲ့ အချိန်တွေပိုင်ဆိုင်ဖူးရဲ့လားဆိုတာ? ဘာလိုအဲဒီအတွေးတွေက သူမခေါင်းထဲကို ရောက်ရောက်လာရတာလဲ?
"jiထမင်းမစားဘဲဘာတွေအတွေးလွန်နေရတာလဲ?"
သူမအမေအမေးကြောင့် ဘာမှမဖြစ်သလိုသူမပြုံးရင်
"jiဒီနေ့ဘယ်သွားရမလဲဆိုတာ စဥ်းစားနေတာပါ"
"အဲဒါက ထမင်းစားပြီးမှသာ စဥ်းစားပါ"
"ဟုတ်"
"ဒါနဲ့ jiဒီရက်ပိုင်းစာကြည့်တိုက်ကို လုပ်အားပေးသိပ်မသွားသလိုပဲ?"
