Voorbestemd

Hoofdstuk 9

"Het zijn niet de ogen die blind zijn, maar de harten" {Quran- 22:46}

Fairouz perspectief
Hij draaide zich om en keek me aan.  Hij zag er emotioneel en fysiek uit als een puinhoop, maar op de een of andere manier zag hij er toch mooi uit.  Ik rende naar hem toe, pakte het mes uit zijn handen en gooide het uit zijn kamer.  Daarna deed ik wat ik voelde.  Ik omhelsde hem.  Ik hield hem stevig vast terwijl hij langzaam zijn armen ophief om me te omhelzen.  Ik kon zijn zware ademhaling horen en zijn hartslag klopte.  Ik keek naar hem op.  Hij zag er zo gekwetst uit ... en ... gebroken  ... Zijn gezicht was vol tranen en zijn ogen waren rood en gezwollen.  Ik kon mijn tranen bedwingen.  "P-p-alsjeblieft ... denk er nooit aan dat te doen", stotterde ik.  Ik vormde een kom met mijn handen voor zijn gezicht en hij staarde me alleen maar aan, maar ik kon zijn emoties niet lezen.

'Karim, beloof me dat je dat nooit meer zult doen?'  Zei ik, voordat ik verder ging in luide snikken.  Hij liet een paar tranen vallen, en ik veegde ze weg.  "Ik kan er niet meer tegen" fluisterde hij. 

Ik omhelsde hem weer en dit meer omhelsde hij me terug en huilde op mijn schouders. Ik wreef over zijn rug en troostte hem.  Na een paar minuten trok ik me terug.  "Je moet slapen, in de tussentijd zal ik het werk van morgen afzeggen. Je blijft thuis", zei ik.  "Nee, ik kan gaan", zei hij.  "Nee dat kan je niet" zei ik.  Ik vormde een kom voor zijn gezicht en hij legde zijn hand op de mijne.  'Je gaat nergens heen', zei ik.  Ik pakte zijn hand en bracht hem naar bed.  Nadat hij ging liggen, stuurde ik een sms naar de bedrijfsleider en vertelde hem dat hij ziek was.  Zijn ogen twinkelden en er was een glinstering van tevredenheid in zijn ogen.  Hij keek me aan terwijl hij onder de dekens zat en zich op zijn gemak voelde.

"Oké, je gaat slapen, oké? Ik zie je over een paar uur", zei ik met een glimlach.  Ik stond op en ging weg, totdat ik voelde dat een koude hand mijn arm greep.  Ik draaide me om en keek hem aan.  Langzaam en kalm fluisterde hij "laat me niet alleen..." Hij schoof me toen naar hem toe en klopte naast hem en verwachtte dat ik bij hem in bed zou kruipen.  Op dat moment begon ik zijn acties te verwerken en begon ik rood te worden.  Hij glimlachte en mijn hart smolt.  Daarna pakte hij mijn hand en trok me in bed.  Mijn rode gezicht werd dieper van kleur en ik realiseerde me dat ik centimeters van Karim verwijderd was, met zijn prachtige gezicht met zijn mooie wimpers, donker haar en kaaklijn.  En hij rook lekker.  Adem Fairouz.... Adem!  Hij staarde ook naar mij, en langzaam begonen mijn ogen dicht te gaan. Voordat ik het wist, verdronk ik in een diepe slaap.

~~~~~

Ik werd wakker en keek op de klok.  Het was precies twaalf uur 's middags, en het eerste waar ik aan dacht, was Karim.

Ik merkte dat zijn badkamerdeur dicht was en er stoom uit de kleine onderopening kwam.  Hij is waarschijnlijk gaan douchen.  Na een paar minuten kwam karim de badkamer uit en er kwam een ​​hoop stoom uit.  Ik keek om te kijken of hij in zijn handdoek zat.  Ik bloosde en keek weg.  "Wat is er toch?"  hij kwam binnen.  Door het plezier in zijn toon wilde ik hem een ​​klap geven.
Ik stond op en ging weg, totdat ik voelde dat sterke handen mijn armen vastgrepen.  "Waar ga je heen?"  hij zei.  "Eten" "Oh" "Waarom?"  Vroeg ik.  "Niets", antwoordde hij.

Ik rolde met mijn ogen en verliet de kamer.  Ik besloot een douche te nemen en een comfortabele pyjama aan te doem.  Ik opende de deur van mijn kamer en ik zag karim bij de deur wachten.  "Stalker?"  Zei ik giechelend.  'Nee, ik wilde niet eten zonder jou', zei hij.  'Dat is gezellig ', zei ik

Ik keek hem in de ogen. Verdomme, zijn ogen waren ook perfect.  "ik heb honger" mompelde ik terwijl ik naar mijn handen keek.  Ik rende naar de keuken en begon een chocoladereep te eten.  Het duurde niet lang of Karim liep nonchalant naar binnen, half naakt.  'Kun je geen overhemd gaan dragen ...' mompelde ik.  "Nee, ik heb het warm", zei hij met een knipoog.

"Ja,kan me niet schelen ..." mompelde ik.  "Mhhmmm" zei hij met een diepe grinnik.  Mijn maag draaide enorme bochten, nadat hij lachte.  "Hé, wil je verstoppertje spelen?"  Vroeg .  'Ik ben 23 ...' zei ik.  '

Ik zuchtte en stemde toe.  "Oké, ik tel tot 40 en je moet een schuilplaats voor jezelf zoeken", zei hij.  "En als ik dat niet wil?"  Ik zei.  'Nou, we kunnen ook andere dingen spelen', zei hij grijnzend op zijn gezicht.  Hier komt die blos weer ... "Oké oké, ik ga me nu verstoppen" mompelde ik.  Hij begon te tellen en ik rende naar een plek.  Ik rende naar boven, hoorde karim de vijftien seconden naderen en rende zijn kamer binnen.  In paniek verstopte ik me onder zijn dekens.

Zijn dekens roken naar hem.  Ik hield van zijn geur.  Het was zo lekker .  Ik hoorde voetstappen naar boven lopen, maar ze begonnen langzaam te vervagen.  Ik gluurde uit de dekens.  "WOAH" riep ik, terwijl ik zijn gezicht boven de dekens zag zweven.  "Leuke plek, ik bedoel het is niet zo dat dit huis groot genoeg is om betere plekken te vinden" "Ik raakte in paniek. Oké?"  Ik schreeuwde.  "Nou, dat brengt niemand ergens", zei hij.  "Je bent gemeen" "En jij ook", antwoordde hij met een sarcastische glimlach.

Hij zat gewoon op het bed en keek naar mij ... Ik keek naar mijn handen en speelde ermee, terwijl ik zijn brandende blik op mij voelde.

ik me niet precies concentreren op andere dingen .  Het enige wat ik kon doen, is aan hem denken.  Alles draait om Karim.  Karim .

Karim . 
Karim . 
Karim

Dat is letterlijk alles waar ik aan denk.  Ik weet niet eens waarom.  Mijn hart klopte.  Het was zo veel racen ... ya Allah!  Waarom moet hij zo perfect zijn ???  'Meende je het echt toen je zei dat ik geweldig was?'  Vroeg hij.  Ik had geen woorden.  Ik wist niet wat ik moest zeggen, dus bleef ik verstijfd op mijn plek en keek in zijn ogen.  "Ik ben verre van geweldig..Ik ben eigenlijk nogal onvolmaakt ... als iemand geweldig is, ben jij het", zei hij.  "Wat ...?"  "Ja ..." zei hij een beetje blozend.

'Nadat mijn lachen was weg was, verzamelde ik de moed om te zeggen: "Ik ben verre van perfect ."  "Waarom zeg je dat?"   zei hij. "Omdat, in het verleden, zoveel dingen me naar beneden hebben gehaald, tot het punt dat ik soms wil zitten en huilen. Ik heb nooit de hulp van iemand gekregen.

"zei ik. "Waarom, waarom zeg je dit allemaal?"  vraagt ​​hij nogmaals. 

"Mijn familie lijkt nu allemaal 'vol huis', maar je kent het volledige verhaal niet", mompelde ik.  "Ik ben een en al oren", zegt hij met een geruststellende glimlach.
~~~~~