Fleeting Moments

Special Chapter 01

#HHFM Special Chapter 01:

Magic Word

* * *

RYO

"'My, tahan na kasi," pang-ilang ulit ko nang pakiusap kay Mommy na hindi na tumitigil ang luha. Magkatabi kami ni Mommy sa backseat at kanina pa siya iyak nang iyak sa balikat ko. Pinatay naman ako ni Daddy sa sama ng tingin mula sa shotgun seat.

Hindi kami sinipot ni Tatay—tatay ni Frankie. Sabi na nga ba't may mangyayaring hindi maganda. Naisip ko na iyon noong ayaw niyang nasa bahay si Frankie kapag pupunta ang parents ko. He probably did not want Frankie to interfere.

Sigurado akong kapag nandoon si Kie, hindi iyon papayag na malamig ang trato sa amin ng tatay niya.

Masyado iyong dinamdam ni Mommy. It was so awkward earlier. Kahit nga si Daddy ay hindi kayang magsimula ng usapan. In-entertain naman kami ni Nanay pero sobrang tahimik pa rin. Nagtanong lang si Nanay kung paano ang nangyari noong nanganak si Kie, pagkatapos ay nagpasalamat sa lahat ng gastos. Pagkatapos, tahimik na ulit. Walang gumalaw sa pagkain.

Ang tagal naming hinintay si Tatay na bumaba para makausap nina Mommy, pero walang ganoong nangyari.

Makalipas ang halos isang oras, si Nanay na ang nagsabi na hindi kami kakausapin ni Tatay. My parents took that as a sign that they should go home.

Siyempre ako ang sinisisi ni Daddy. Hindi ko naman maipaliwanag na wala pa naman akong ginagawang mali mula noong nakarating kami ni Frankie rito. As much as possible, I keep my head low whenever Frankie's father would come around.

Kinakausap naman ako ni Nanay. Kinausap nga ako agad noong makarating kami rito. Masyado nga lang siyang seryoso. She reminded me of how Frankie's like whenever she's in her work mode. Halos mangatal na yata ako sa upuan nang tanungin niya ako kung ano'ng plano ko sa pamilya ko ngayon.

I knew that she was waiting for me to say something about marrying their only daughter, pero hindi ko naman iyon maipangako agad. I have to ask Frankie first, kaya wala akong naisagot. She looked disappointed, but I told her that I have enough savings to buy a house for my family. Ang magic word na kailangan niya ay kasal, pero ang sinabi ko na lang ay hindi ko iiwan si Frankie. She let me off the hook after that.

Mahirap na. Baka mamaya, ayaw pa ni Frankie, e di mas lagot ako dahil baka isipin ni Nanay na nagsinungaling ako sa kaniya. Ayaw ko namang ikasal kami ni Frankie dahil lang gusto ng magulang niya. Dapat gusto niya rin.

Nasanay na lang din ako na ganoon talaga si Nanay. Hindi siya malambing. Mukha siyang masungit. Direkta siya lagi sumagot na parang ayaw akong kausap.

Pero si Tatay, sigurado akong totoong galit sa akin. Bago ako matulog noong dumating kami ni Frankie sa bahay nila, nag-isip na ako kung paano siya i-a-approach—if I should be pushy and confident, at sasalagin ko na lang lahat ng galit niya sa akin; o dapat bang magpakabait at tahimik na lang ako. I told myself that I should do the former, pero noong nakita ko siya, wala na. Hindi ko kaya. Alam ko namang hindi niya ako lalagariin pero ganoon 'yung pakiramdam.

What makes it more difficult is that Frankie's more like her father—alam kung ano ang gusto, at mahirap baguhin ang isip. Parang set na ang utak ni Tatay na hindi ako welcome sa pamilya nila. Ni hindi ako makabati ng 'good morning' at nilulunok ko na lang. Sumusunod na nga lang ako sa lahat ng iuutos niya para hindi siya lalong magalit. Mukha naman kasing mabait siya, sadyang ayaw lang niya sa akin. Hindi ko rin masisi dahil nag-iisang anak niya si Frankie, at alam niyang naghiwalay kami. I would probably act the same if I were in his shoes.