LOST IN YOUR SIMPLICITY (HIGHSCHOOL SERIES #3) |COMPLETED|

Kabanata 20

KABANATA 20

BLIXIENE CAWIE

The game were about to start in more than ten minutes only. Hindi ko alam kung saan ba ako kinakabahan, i want to watch them all play, pero kinakabahan ako, lalo na't baka hindi sila manalo. I don't want to be so nega about it, pero hindi ko pa rin maiwasan. I suddenly could hear Riana's doubts about it.

Pumasok kami sa gym nang maiingay na ang loob. Hinintay ko munang makapasok silang lahat, pero ang makapal na mukha ni Dexter ay nanatiling nakahilig sa pader, nakakrus ang mga braso at matiim na nakatitig sa akin.

Mariin akong napapikit. Gosh! Hindi ko talaga maipagkakailang gwapo siya sa kahit anong posisyon, at sa kahit anong anggulo. Marami na naman akong nakilala na gwapo rin, pero iba pa rin talaga siya sa paningin ko. Parang may kakaibang hindi ko maipaliwanag ng husto.

"Can't I have a good luck kiss, from a always-irritated-simply-woman?" Aniya sa nanunuyang boses.

Hindi ko maiwasang umirap sa harap niya't pinagkrus rin ang mga braso. Buti naman at hindi siya nagkakamaling naiirita nga ako sa kanya. Noong una aaminin kong nakaramdam ako ng paghanga sa kanya, lalo na noong niligtas niya ako mula doon sa bastos na bodyguard na iyon, pero ngayon ewan ko nalang. Napakapantastiko ng lalaking ito pagkatapos kong mag-resign sa kanila! Ang bait bait niya pa sa 'kin noon, pero ngayon.. argh.

"The game is about to start, Dexter," i glared at him. Hindi man lang nagpatinag!

"Papasok ako do'n, if you'll come with me." He gritted his teeth.

Wala sa sarili akong napairap naman. Naririnig ko na ang pagsasalita ng emcee sa loob (emcee nga ba 'yon? I'm not sure though, so please bear with it, haha) may mga tilian at sigawan na namang hindi natapos, pero mas lalong lamang lumakas.

Umiling ako. "May kailangan pa akong gawin, kaya mauna ka na roon sa loob." Pagmamatigas ko.

"Then, i'll come with you,"

I hissed! "Ano ba! Mapapagalitan ka ng coach niyo, Dexter! Kaya mauna ka na roon, sabing susunod naman kaagad ako eh!" I shouted in frustration.

Nanatili naman ang matalim niyang tingin sa akin, hindi man lang natatakot sa sigaw ko. "No," then, he looked a way. His lips protruted, i watched his adam's apple moved a bit.

"Okay, that's what you want, right? Deal, stay there and i'll watch on my own," pagbabanta ko sa kanya. Sinusubukan siya. His eyes became darker even more. Ramdam ko na tuloy ang panginginig ng tuhod ko sa nakikita pa lang.

How could he make this to me?

Ngayon lang ata ako kinilabutan o natakot man lang sa isang tinginan ng taong kinaiinisan ko ng husto. It all started to a childish reason na kahit anong kumbinsi ko sa utak kong ayusin ang pagiisip, ay hindi pa rin nakikipag-cooperate, kalaunan ay mas lalo lang lumalala ang iritasyon ko.

"Huwag na huwag kang aalis riyan, Dexter kung ayaw mong hilahin kita papunta sa gitna ng court na may pasa sa labi,"

"As if you can punch me through,"

Hell i can! Ngayon kaya ko siyang sapakin dahil saktong sakto ay naiirita ako sa kanya! Pero papalampasin ko iyon, ako rin naman ang mapupuruhan sa huli kung papairalin ko ang inis ko.