De Belofte (DE OVERGAVE #3)

5 • 3049 dagen na H.F.O.

"Hé, Andrew!"

Een breed glimlachende vrouw met lichtblond haar en donkerblauwe ogen zwaaide opgetogen naar hem. De vrouw had iets bekends, maar Drew kon haar niet meteen thuisbrengen.

Hij was in de supermarkt om boodschappen te doen, samen met zijn zus. Meg had hem in de steek gelaten om alvast het vlees te kopen. Het was ook Megs idee geweest om alvast voor hun grootmoeder en henzelf huisgemaakte lasagne te maken, compleet met zelfgemaakte lasagnevellen.

Soms vroeg Drew zich af of Meg nog wel bij haar volle verstand was. Ze hadden nog nooit zelf pasta proberen te maken.

Aarzelend stapte Drew naar voren en glimlachte verontschuldigend.

"Excuseer me, maar ..."

"Ga me nou niet vertellen dat je mij niet meer herkend, Andrew." De vrolijke vrouw stapte kordaat op hem af. Ze droeg een lange gebloemde jurk en haar schouders waren gebronsd door de zon.

"Ik ben het, Amy Harding," zei de vrouw, voordat ze zijn hand stevig vast greep. "Oh, wat ben je groot geworden." In haar ogen blonken tranen en ze snoof heel even, voordat ze haar haren over haar schouder gooide.

Amy Harding. De beste vriendin van zijn moeder. Hij wist van zijn vader dat ze een zoon en een dochter had die een paar jaar ouder waren dan hij. Een wrang gevoel kwam bij hem naar boven. Het was tijdens het verjaardagsfeestje van haar zoon dat zijn moeder dat fatale auto-ongeluk had gehad.

Snel schudde Drew die gedachte van zich af en focuste op de vrouw voor hem.

"Ik ben zo blij dat ik je zie," zei mevrouw Harding. "Ik wist van Madeline dat Margaret de zomer bij haar zou doorbrengen, maar ik had nooit gedacht dat ik jou hier zou tegenkomen."

Drew wist zijn glimlach vast te houden. "Ik besloot met mijn zus mee te gaan, mevrouw Harding."

"Oh, zeg maar gewoon Amy, hoor," onderbrak mevrouw Harding hem joviaal.

Zijn zus liep het gangpad in met in haar handen twee pakjes bloem. Mevrouw Harding wierp een blik over haar schouder en bleef als versteend staan.

"Weet jij wat het verschil is tussen gewone bloem en doppio zerobloem?" vroeg Meg, terwijl ze de twee pakken bestudeerde. "Het recept zei duidelijk dat het twee nullen op moesten staan, maar het prijsverschil is wel gigantisch. Denk jij dat - oh." Meg botste net niet op mevrouw Harding, die lijkbleek was weggetrokken.

"Meg, dit is mevrouw Harding, de beste vriendin van moeder. Mevrouw Harding, dit is mijn zusje Margaret McGee," stelde Drew Meg haastig voor. Mevrouw Harding knipperde even met haar ogen en glimlachte toen. De tranen in haar ogen liepen over haar wangen.

"Mevrouw?" vroeg Meg, die nerveus een blik op haar broer wierp. Drew schudde zijn hoofd snel achter mevrouw Hardings rug.

Langzaam nam mevrouw Harding een lok van Megs losse haren vast en duwde die heel voorzichtig achter Megs oor.

"Je lijkt precies op je moeder," fluisterde mevrouw Harding. "Het spijt me zo, ik ben gewoon totaal overdonderd door de gelijkenis." De tranen bleven geluidloos over haar wangen stromen.

Vanuit zijn broekzak haalde Drew een propere zakdoek en overhandigde die aan mevrouw Harding.

"Oh, dankjewel, Andrew." Snel depte mevrouw Harding haar wangen droog. "Het spijt me. Ik mis je moeder nog elke dag," zei ze, terwijl haar ogen terug even naar Meg flitsten voordat ze de zakdoek teruggaf. "Ik had niet verwacht dat je zusje zo vreselijk hard op haar zou lijken. Het was alsof ze opeens terug was, hier naast me."

Drew knikte onhandig. Zijn zus legde beide pakjes bloem in de winkelkar en draaide zich om naar mevrouw Harding.

"Dat geeft niet," zei Meg vriendelijk. "Iedereen in de familie vindt de gelijkenis griezelig. Weet u, als we naar oude foto's kijken, is het precies alsof ik in een spiegel kijk," ging Meg verder. "Het is spijtig dat papa het niet meer kan opbrengen om de foto's van moeder te bekijken," zuchtte Meg.