De Belofte (DE OVERGAVE #3)

1A • 3011 dagen na H.F.O.

"Goedemorgen, lieverd," fluisterde een zwoele vrouwenstem in zijn oor.

Drew kreunde en sloeg de hand die over zijn buik naar beneden gleed, weg.

"Noem me geen lieverd," mompelde Drew, terwijl hij zich omdraaide. Zijn hoofd voelde aan alsof er vijf kilo baksteen inzat. Wat had Roman in godsnaam in zijn cocktails gedaan gisterenavond?

Flarden van die gisterenavond kwamen langzaam terug.

Harde muziek. Lachende mensen met bekers in hun handen. Zijn beste vriend die naar hem wees. Hete kussen in zijn nek.

Twee dagen geleden had Andrew McGee, die dit jaar was begonnen aan de Yale Law School, zijn laatste examen van het studiejaar afgelegd. Eén van zijn beste vrienden, Miles, had een grootst afscheidsfeestje gegeven om het einde van de marteling te vieren en had iedereen uitgenodigd die hij kende. En dat waren veel mensen, aangezien Miles elke weekend werkte als DJ.

Vaag kon Drew zich herinneren dat hij een uitdaging van Jonah had aangenomen en dat hij een ondersteboven aan een vat had gedronken. Man, hij voelde zich ziek als hij daaraan terugdacht.

Naast hem voelde hij hoe het meisje waarmee hij de nacht had doorgebracht, rechtop ging zitten en uit bed stapte toen ze merkte dat haar romantische avances ruw werden afgewezen.

"Niet goed geslapen?" vroeg ze kil.

"Ik dacht dat je al weg zou zijn," mopperde Drew. "Je kent mijn regels," zei hij, terwijl hij één oog opendeed en het tafereel voor zich opnam.

Voor zijn bed stond een bloedmooie blondine, die nijdig een mintgroen slipje over haar  welgevormde billen trok. Haar grote grijze ogen keken hem echter woedend aan.

"Ik dacht dat ik meer was dan alleen maar een goede wip?" wierp ze tegen, terwijl ze een lichtroze beha vastmaakte. Ze schudde haar lange lichtblonde haren, die te veel bleekmiddel hadden gezien, over haar schouder en keek Drew verwachtingsvol aan.

Drew rekte zich uit. "Wat heb ik gedaan om je die indruk te geven, Ivy?" vroeg hij met een scheve grijns, voordat hij zijn schouders liet kraken.

Ivy probeerde boos naar hem te staren, maar Drew wist dat Ivy niet echt kwaad was. Alleen teleurgesteld omdat haar illusie botweg werd doorprikt. Of ja, dat hoopte hij toch.

"Nou, je neemt mij vaak genoeg mee, dus ik dacht," begon Ivy, maar haar stem klonk niet overtuigend. Nerveus speelde haar vingers met de ruches van haar zalmroze hemdje dat haar uitermate goed stond.

"Je moet niet denken, Ivy. De enige reden waarom ik jou regelmatig mee naar hier neem is omdat jij nou eenmaal geweldige kwaliteiten in bed hebt," grijnsde Drew. "Voor de rest heb ik niet echt een reden."

Ivy's mond viel wijdopen toen ze die botte waarheid hoorde. "Ik dacht dat je het serieus met mij meende!" gilde ze, terwijl ze een kussen oppakte en naar Drew gooide.

Met gemak ving Drew dat kussen op en zuchtte diep. Dat was wat een man kreeg om eerlijk te zijn. Daar ging zijn ochtendrust.

"Ivy, schatje, ik heb nooit gezegd -"

"Noem me geen schatje!" gilde Ivy, die haar vuisten balde en nijdig haar jeansbroek aantrok. "Hoe waag jij het, McGee? Ik ben het beste dat je ooit zult vinden!"

Drew wist dat hij nu niet met zijn ogen mocht rollen, niet als hij wilde dat Ivy het appartement zou verlaten zonder hem te kelen.

Dat was één van Ivy's sterkten en zwaktes tegelijkertijd. Ze was zo gek als een achterdeur, waardoor ze een beest was in bed, maar als hij niet met haar aan het vrijen was, was Ivy gewoon te veel om fatsoenlijk mee om te gaan. Ze vroeg zoveel energie, zoveel aandacht. Niet waar hij op dit moment, met een serieuze kater, zin in had.