De Belofte (DE OVERGAVE #3)

2A • 3027 dagen na H.F.O.

Drew kneep zijn ogen samen door een felle zonnestraal die door de met lood ingelegde ramen naar binnen viel. Om zijn hals zat zijn hemelsblauwe das iets te strak en met een zucht trok hij die wat losser.

Waarom was het hier ook zo benauwd binnen?

"Ga rechtop zitten," siste Reny, die naast hem zat. Met de hak van haar hoge sandaaltjes schopte ze tegen zijn scheenbeen, terwijl een glimlach rond haar zachtroze gestifte lippen speelde. De roze kokerjurk met een barokke print zat strak rond haar bovenlichaam en haar slanke vingers hadden zich rond haar tasje geklemd. Drew vroeg zich oprecht af hoe Reny er in slaagde om haar portefeuille en smartphone en de rest van haar vrouwenspullen die ze meesleepte daarin wist te proppen.

"Ik zit rechtop," mopperde Drew naar zijn zus, terwijl hij een geeuw onderdrukte. Vanochtend was hij er in geslaagd om muisstil naar binnen te sluipen, maar hij had niet meer veel slaap gekregen.

Hoe laat zou het zijn geweest? Vijf uur? Zes uur? Nee, geen zes uur - Reny had nog geslapen. Halfvijf was de beste gok.

"En had je geen betere schoenen kunnen aandoen? Wie doet nu witte gympen-" dat laatste woord met veel afschuw uitgesproken, "aan onder een deftig kostuum?" foeterde Reny verder. Haar blonde haren waren samengebonden in een ingewikkeld opsteekkapsel en een paar blonde lokken vielen langs haar gezicht los.

"Het is mode. En het zijn geen gympen. Dit zijn de beste sneakers van het Italiaanse Officine Generale, gemaakt van het zachtste leer dat er te vinden is," wierp Drew beledigd tegen, terwijl hij keurend naar zijn schoenen keek. Er zat nog geen enkel vlekje op. Mooi zo.

Reny rolde met haar ogen. "Mode is niet hetzelfde als stijl. En waar blijft papa? De ceremonie gaat zo beginnen en hij breekt Megs hart als hij er niet is." Ze wierp nog een nerveuze blik over haar schouder. Haar linkerhand trok aan de rok van haar jurk, die tot net boven haar knie eindigde.

"Maak je niet zo dik, schat. En stop om op je broer te katten." Naast Reny nam grootmoeder, Noelle McGee, de hand van haar kleindochter. "Je vader kan elk moment hier zijn."

Dit was de echte reden van Reny's irritatie, die normaal gezien de kalmte zelf was. Hun vader was vanochtend nog vertrokken naar een bespreking met zijn communicatieteam. Uitgerekend vandaag, op de dag van Megs proclamatie.

Sinds Robert McGee zichzelf opnieuw kandidaat had gesteld voor de presidentsverkiezingen, had Drew zijn vader nauwelijks meer gezien. Ontelbare journalisten, analisten en politieke experts wilden horen waarom senator McGee zich dit keer verkiesbaar stelde en hoe hij zijn eigen kansen inschatte.

Er waren ook verschillende mensen die opnieuw in het verleden van hun vader hadden gespit en het tragische verhaal van hun moeder hadden opgerakeld. Bobby had zijn team op die journalisten gezet en Drew wist dat Reny hen nauw opvolgde. Veel meer informatie durfde hij niet vragen of op te zinspelen. Mama lag na al die jaren nog erg gevoelig bij iedereen binnen de familie.

Over de schouder van oma wierp tante Marion een blik op Drew en Drew probeerde te ontspannen.

Drew en Reny waren samen met grootmoeder, grootvader en tante Marion naar Massachusetts gereden. Reny had tijdens de volledige autorit haar binnenlip kapotgebeten, daar was Drew van overtuigd. Pa had niet gezegd hoe laat hij terug zou zijn, maar hij had ook niet gezegd dat hij niet naar de proclamatie van zijn jongste dochter zou komen.

Normaal zou hij dat laten weten. Pa deed alles voor Meg, hield Drew zichzelf voor. Hij zou er zijn.

"Is die plaats bezet, lieverd?" hoorde Drew, toen hij toen hij een nieuwe geeuw probeerde te onderdrukken.

"Papa!" Het gezicht van Reny lichtte op toen ze haar vader zag, die zich een weg baande doorheen de overvolle rij.

Gekleed in een zwart kostuum dat perfect op maat was gesneden, met een donkergrijze das was Robert Blaine McGee een statige verschijning. Aan zijn slapen begonnen zijn blonde haren lichter te worden, en een paar rimpels waren dieper geworden, maar de lichtblauwe ogen sprankelden van ingehouden plezier.