De Belofte (DE OVERGAVE #3)

2B • 358 uren voor H.F.O.

"Ik moest van Ethan zeggen dat Roberts optreden bij die ene talkshowhost op donderdagavond zijn favoriet was. Die mop over Drull had hij nog niet veel gehoord."

Gabrielle leunde achterover en zette haar blote voet op het salontafeltje. Haar schouders zakten diep weg in de sofa.

"Ik zal het Robert zeggen," antwoordde Gabrielle. Haar vrije hand trok langzaam de spelden uit haar opgestoken knot. "Hoe gaat het met de bibliotheek? Is het nog altijd de voorleesweek voor de kleinste peuters?"

Amy werkte twee dagen per week in de plaatselijke bibliotheek van Monterey.

"Nee, die was twee weken geleden. Maar het gaat goed. We hebben wel iemand nieuw moeten zoek om voor te lezen op zaterdag, nu Lilah het niet meer wil doen."

"Oh? Hoezo wilt Lilah niet meer voorlezen?" Gabrielles lange haren vielen in zachte lokken op over haar schouders tot aan haar middel. Met haar vingers ging ze er doorheen en schudde ze los.

"Nee. Ze heeft het in haar hoofd gehaald om deze zomer te gaan backpacken in Europa." Amy's stem klonk geïrriteerd, alsof ze al meermaals een discussie over dit onderwerp had gevoerd.

"Waarom precies Europa?" vroeg Gabrielle. "En wat heeft het te maken met het voorlezen op zaterdag?"

Aan de andere kant van de lijn hoorde Gabrielle Amy diep ademhalen. "Geen idee waarom. Ze zei dat ik ook in Europa was geweest en dat het continent is dat Amerika heeft gecreëerd, of iets anders van die onzin. Omdat het te moeilijk te combineren is met haar baantje in het aquarium, zei ze, en dat baantje is belangrijker. En ze moet zich concentreren op haar eindexamens, want van Ethan mag ze enkel gaan als ze een perfect afstudeercijfer heeft."

"Dus Ethan gaat er mee akkoord?" vroeg Gabrielle voorzichtig.

"Als ze nog minstens drie vrienden vindt om mee te gaan, ja, dan mag ze gaan van Ethan."

"Dat lijkt me een redelijke eis, niet? Vergeet niet dat wij ook met ons twee naar Europa zijn gegaan toen we een jaar jonger waren."

"Ja, maar wij bleven wel bij jouw familie slapen," snibbelde Amy tegen.

"Ik kan me genoeg nachten herinneren die we in schimmige hotelkamers doorbrachten," wierp Gabrielle tegen. "En daarbij, niet willen voorlezen om zich te concentreren op haar eindexamens, lijkt me een fair voorstel. Ik kan me ook iemand herinneren die haar laatste jaar op de middelbare school dag en nacht achter haar boeken zat. Ik vraag me af van wie Lilah het zou hebben."

De lippen van Gabrielle krulden zich in een kwajongensgrijns toen ze de snuif van Amy via de lijn hoorde.

"Aan jou heb ik ook niets," mopperde Amy.

"Ach, ach, dat is helemaal niet waar. Vergeet niet dat het dankzij mij is dat je getrouwd bent met Ethan Harding, mevrouw Harding."

Een tweede snuif volgde en dit keer lachte Gabrielle oprecht luidop.

"En al die keren dat ik met jou naar het ziekenhuis ben gegaan toen je zwanger was van jouw zoon, je eerstgeborene. Man, ik heb veel zaterdagen met jou in het ziekenhuis gespendeerd. Weet je wel wat je mij hebt aangedaan? Volgens mij is mijn gehoor nog altijd permanent beschadigd van al dat gekrijs van die baby's op die afdeling."

"Zegt Gael de la Roche die zelf drie kinderen heeft gekregen. Overdrijver van de hoogste klasse."

Gabrielle tuitte haar lippen. "Touché. Hoe gaat het met mijn petekind?"

Na de middelbare school was Rory Harding, Gabrielles petekind, in dienst getreden bij het Amerikaanse leger. Gabrielle was geen voorstander geweest van dat plan, maar Amy en Ethan waren enorm trots op hun zoon, dat hij hun land wilde verdedigen tegen vijanden die al lang niet meer bestonden.