Lost in an Island (Isla Vagues Series #4)

Simula

Simula:

I keep my balance and filled my lungs with air when I saw an another heavy and violent waves. Parating sa direksiyon ko pero nababagot na ako kaya ako na ang lalapit sa kanya. I can heard the loud cheers from the shore.

Kanina ako lang naman mag-isa rito para sa pansariling pagsasanay ngunit nagulat na lang ako ng sumulyap roon at makita ang kumpol ng mga tao.

"Go Stalina!"

"Kaya iyan Stalina!"

"Ang galing galing mo talaga!" hiyawan nila na sa sobrang lakas ay narating ang pandinig ko kahit na ilang metro ang layo ko mula sa dalampasigan. I am training here for about three hours straight.

Hindi pa napapagod ang binti sa pagbalanse ng surf board at naghahanap pa ng aliw ang katawan ko sa pakikipaglaro sa alon.

I straightened my back when the waves are near now. Mas malaki iyon at bayolente kumpara sa mga alon kanina na kinaharap ko. But instead of fearing it, I can even feel the adrenaline rush and thrill flowing on my veins.

Mas lalo akong sumeryoso nang mahagip ng tingin ang papalapit ng alon, handa na akong salpukin.

I look up to the curving part of the wave and I manuevered the surfing board through the center of it. Dumaan ako sa butas na nalikha ng alon sa pagkurba ng dulo nito.

I crouch my body a bit to keep my balance. I feel like I'm flying on top of the water. Mas lumakas ang hiyawan at mas lalong lumukso ang dugo ko sa kasabikan.

In years of training, my graceful moves become natural now. I don't need to think of my next move anymore, because my body is automatically moving on its own now. I smiled as I lift my arm to even hold the water. I am doing a tube ride, an ultimate surfing trick and my favorite. 

I defeated numerous waves before but everytime I'll do it, I will always be amused on the magnificent view of the waves when I'm inside it. The round arc of it will always make me hold my breath.

When I was a kid, I always watch those surfers in the ocean, bukod sa mga galaw at mga tricks na pinapakita nila, mas nahahakot ng atensiyon ko ang itsura ng alon. How they changed their shape, pace and size.

Kung paano aarko ng pabilog ang dulo noon. Kung paano pataas ng pataas at pabilis ang ragasa na para bang nanabik na halikan ang dalampasigan. Parang matagal na nawalay at nangulila at ngayong pabalik na ay hindi na makapaghintay pa.

The waves are like a person who's  away from its home for long. And when it finally had the glimpse of the shore, it will be violent and fast just so it could finally reach it.

Katulad iyon ng nararamdaman ko pero kabaliktaran kami ng kinasasabikan ng alon. Hindi ang dalampasigan ang sabik akong masilayan at abutin, kundi ang dagat.

At ngayon, pumapasada ang mga daliri ko roon. 

The side of my lips curl up. Tinuon ko na muli ang tingin sa alon na balak na akong lamunin. But I'll do the vice versa, I will make the ocean swallow the waves again by my moves.

When I am almost on the end part of the waves, I stay low and bent my knees to do a stunt. I distribute my weight in the both side of the surfboard. I jump as I flip my surf board and I fall back to it again. I succeed on keeping the board flat when I dropped.

Mas lumakas ang hiyawan roon. I remained my posture as I let the waves embrace me. Hinayaan ko na ngayong dalhin ako ng alon papalapit sa dalampasigan.

Nilamon agad ako ng tubig nang bumaba sa surd board. Agad na nalubog sa ilalim. Napangiti ako ng tumingala mula sa itaas, mas lalong nakakapanghalina ang tanawin mula sa ilalim ng tubig.