Lost in an Island (Isla Vagues Series #4)

Kabanata 5

Kabanata 5:
Turn Him Down

He continue to sing the lyrics of the song while staring at me. Hindi ko rin naman magawang matanggal ang titig ko sa kanya. I can't heard any noises in the background, I am just listening to his voice.

He strums the guitar skillfully and smoothly. I can see how he manipulate his fingertips on the string. Hindi niya pa rin inaalis ang tingin sa akin na para bang napako na iyon. I can't also blink my eyes. There's an invisible force that pulls me to only stare at him. At hindi ko rin maipaliwanag kung bakit, gustong gusto kong tumitig sa kanya. I am looking at his glistening eyes.

He sings with his heart that I can feel the melody of the song and its meaning. My mouth is slightly parted. My heart was pounding too harsh that I couldn't even breathe.

He sings the song's last line while looking straight into my eyes.

May kung anong lumukob sa dibdib ko habang pinapanood siya. Tumikom ang bibig niya sa pagtatapos ng kanta.

"Stalina!"

He never tore off his eyes on me as he strum his guitar again. I don't know if he will sing a new song now. Pero nakompirma ko iyon sa pagbabago ng tugtog. Panibagong magandang melodiya ang ginagawa niya. Unti-unti ko na ngayong naririnig ang ingay sa paligid. Naghiyawan ang mga tao nang marinig ang pamilyar na melodiya na iyon.

"And I'd give up forever to touch you.

'Cause I know that you feel me somehow." he sang softly, and I suddenly heard the thrumming sounds of my heartbeat.

Napalunok ako. Pakiramdam ko natutunaw ako sa mga titig niya. Nakakapaghina ang tumatagos niyang tingin sa akin habang binibigkas ang mga liriko ng kanta. Ramdam ko ang pangangatog ng tuhod ko dahil roon.

"Stalina." napaigtad ako nang may biglang humawak sa pisngi ko. I blink my eyes in suprise. Lumiwanag ang mga mata ko at bumalik ang mga tao na nasa paligid ko. The blurred background faded and I gasped when I feel like I am suddenly pulled back in the reality. Nakita ko si Niccolo na nasa harap ko na pala ngayon. Hinarangan ng katawan niya ang stage kaya hindi ko na makita pa si Raius ngayon.

"You're the closest to heaven that I'll ever be...And I don't want to go home right now." Raius voice illuminated the whole place. The crowd gasped in awe on hearing his good and soft voice.

Nag-iilusyon lang ba ako na ang lambot sa tinig niya ngayon ay parang nabawasan? Awang pa rin ang labi ko at hindi maisara iyon dahil hinihingal sa hindi ko maintindihan na paraan.

Hindi ako makapagsalita dahil gulat pa rin ako sa biglaang pagsulpot ni Niccolo sa harap ko. I blink and gasped again.

"Niccolo." nabalik na ako sa reyalidad ngayon at nakita ko naman sa tabi ko si Angelique na nagtatakang nakatingin sa akin. Kunot din ang noo ni Niccolo.

"Ayos ka lang ba?" tanong niya sa akin. My mouth parted and nodded.

"Uh, I'm sorry. M-May iniisip lang." palusot ko. Bumuntong hininga af hindi na makatunghay sa stage ngayon. I feel like if I'll glancez I'll lost my composure again. Kumuha si Angelique ng dalawang baso doon sa champagne fountain at inabot sa akin. Sinundan iyon ng tingin ni Niccolo.

"Shot ka muna. Ipansatabi mo muna iyang iniisip mo. Narito tayo ngayon para magsaya at hindi mamroblema, Stalina."

Hindi naman talaga problema ang inisip ko. What's on my mind is too far to become a problem. Kinagat ko ang pang-ibabang labi. For a fleeting moment, I felt like I was on cloud nine, savoring the bliss brought by his soft voice. And it feels like the best moment.