komasz tarolak the fanfic

Rodział 6 - misja

  Minął równy tydzień od ostatniego spotkania z moim ukochanym. Nie jestem pewna czy jeszcze kiedykolwiek go zobaczę na żywo, czy będę miała okazję jeszcze raz ulepić z nim dzban z gliny.
  Tak rozmyślając, zauważyłam że po policzkach spływają mi łzy, tęskniłam za Karaszem Tomalakiem. Kiedy moja rozpacz zaczęła się coraz bardziej nasilać, kątem oka zauważyłam że ekran mojego telefonu podświetla się. Dostałam wiadomość.

"-Tu Tomeo, Karlos Tomeo. musisz się spakować, jedziemy w bezpieczne miejsce."

Jako, że bardzo mu ufałam, bardzo szybko się otrząsnełam i rozpoczęłam proces pakowania.
Jednak, miałam pewnien problem... Kompletnie nie wiedziałam co mam ze sobą zabrać! Przecież Komasz nie zostawił mi żadnej informacji o naszej aktualnej sytuacji i dlaczego tak naprawdę mamy uciekać.
  W tamtym momencie, olśniło mnie. Przecież na TikToku bylo mnóstwo filmików dotyczących uciekania z domu, co prawda okoliczności się trochę różniły, ale podobieństwa były zachowane.
  Szybko sporządziłam listę najbardziej potrzebnych przedmiotów:

- telefon
- ładowarka
- gniotek z orbis

Byłam przygotowana na wszystko, pozostało mi czekać na dalsze instrukcje. Nie trwało to długo, gdyż szybko usłyszałam znajomy głos.

- Izrael nie jest prawdziwym państwem.... - od razu rozpoznałam te słowa. To właśnie je powiedział jako pierwsze na samym początku naszej znajomości. Na ich dźwięk poczułam się jakbym cofnęła się w czasie do zlotu fanów garnków i innych wyrobów z gliny. Ta chwila była najbardziej magiczna w moim życiu i przysięgłam sobie, iż nigdy o niej nie zapomnę.
 
  Po chwili wyrwałam się z transu wspomnień i otworzyłam okno. Jednak nie wiedzialam że zobaczę zupełnie inną wersję Tomeusza. Głos, który słyszałam należał do niego, jednak on sam był prawie nie do poznania. Miał na sobie czarny kostium z logiem Pumy i kocie uszka z dzwoneczkami.

- To- chciałam zawołać jego imię lecz zakrył swoje usta palcem i nie dał mi dokończyć.
- Dzisiaj, nie jestem Tomasz. Mów mi czarna pantera 203.