A Mafia Boss Is My Husband

CHAPTER 9

Chapter 9

NAGISING ako ng hating gabi, hinanap ko si Arelle wala siya sa buong kwarto. I smiled naalala ko pano niya ako alagaan even nag susungit sakin ayos lang deserve ko yon. Yes she's masungit, taray taray pa haist ganon atah kapag babae.

Bumangon ako pagkalabas ko sa kwarto natutulog sa sofa si Arelle. Itinabi ko yong cellphone niya.

"I'm sorry for being a stupid husband to you.." sambit ko. Now I realize.. napangiti akong pinagmamasdan siya.

Binuhat ko siya papuntang kama. Inilapag ko sya ng dahan dahan.

"Sleep well Ariee.." bulong ko tsaka hinalikan siya sa ulo.

"Patawad ha? Pinahirapan Kita.." tumulo ang luha saking mata..

"Patawarin mo ako..Wala akong alam sa buhay mo non.. tanging si Sabrina ang napansin ko at hindi ikaw..patawad Ariee.. patawarin mo ako" hawak ko ang malambot niyang kamay.

"Patawarin mo ako ha?....patawarin mo ako" umiiyak na sabi ko.

"Marami akong pagkakamali....marami...patawarin mo ako.." hinayaan Kong umiyak ako.

Napakawalang kwenta ko! Lumabas ako sa kwarto. Nag init ng tubig tsaka nag timpla ng energen yon lang meron dito.

Napatingin ako sa cellphone ni Arelle. dala ang tasa hinawakan ko Ang cellphone niya. May message don. Binasa ko.

From: Sister
" Hi Miss Arelle children's are expecting you to visit.. miss kana nila, miss na nila ang luto mo, sana naka recover kana after mo ma diagnosed.. sana maka visit kana dito... We will wait until you back in Miss Arelle." Ha? Diko maintindihan. Bakit na diagnosed si Arelle? May sakit ba sya? Bakit diko Alam? Shit! Nailapag ko ang cellphone niya tsaka natulala.

Napaupo ako sa bench sa labas ng Villa. All this time she's suffering? Bakit diko alam yon? Kasi umalis ako papuntang paris after ng wedding namin? Kasi ang tanga ko! Inakala Kong siya ang may kasalanan...

I'm so stupid! Hindi ko mapigilang umiyak.. ngayon lang ako umiyak ulit..
Ito yong masakit sa lahat.

"Zymon? Bat ka nasa labas?" Pinahid ko Ang luha ko.

"Gising kana pala? 1AM palang matulog kalang muna" I said.
Umiling siya sa halip tumabi siya sakin.

"Umiiyak ka? Totoo ba Yan? Ang Zymon kasi na kilala ko Hindi umiiyak.."sabi niya tsaka tumingin sa malayo.

"Inaamin ko iniiyakan ko lang ang kahinaan ko, una non si Daddy Ko.. When He's in coma.. nasaktan ako non kahit 5 years old palang ako ramdam ko ang sakit na nararamdaman ni mommy.. ang iyak nila non ay iyak ko. . pangalawa si mommy.. When She's suffering a Heart Disease.. yong sana ako nalang ang may sakit sa puso.. I cried a lot..until now I'm here again.." tumitig ako sa kanya.

"I'm here again... I'm crying because of you..." Pag aamin ko.

"Because of me? Are you serious? Huwag kang ganyan kasi una palang alam kong hindi ako ang dahilan ng pag iyak mo.." Sabi niya sakin.

"Hindi kita pinipilit na paniwalaan ako.." mahina Kong sabi.

"Zymon what happened? Diba ayaw mo akong makita? Diba you hate me so much? Diba asawa mo lang ako sa papel?" Suminghap ako. Ang sakit pala na mula mismo sa kanya marinig ang lahat..

"Patawarin mo ako sa lahat ng nasabi ko sayo.." tumingin siya sakin sinalubong ko Ang tingin niya.

"Hindi madali magpatawad at diko yon binibigay sa hindi karapat dapat!" she said.

"Naintindihan kita..bakit hindi ka din ba karapat dapat na mapatawad?" I said. Natigilan siya sa sinabi ko.

"Are you saying something?" She said. Tumingin ako sa kalangitan.