Short Novel Jikook 🔞
ពន្លឺនៃព្រះអាទិត្យចាប់ផ្ដើមអស្ដង្គតលិចផុតបាត់ទៅផ្ទៃមេឃទាំងមូលក៏ងងឹតលិចចេញមកនូវព្រះ ច័ន្ទមួយជំនិតមកបន្លឺដល់ភពផែនដីម្ដង។ដោយពន្លឺនៃជំនិតលោកខែបានជះចូលក្នុងផ្ទះតូចមួយខ្នងនៅខាងក្រោយវិមានដល់ស្គឹមស្កៃដែលបង្ហាយអោយឃើញក្មេងប្រុសមាឌតូចម្នាក់អង្គុយអោបក្បាលជង្គង់ផ្អែកខ្នងនិងជញ្ជាំងបបូរមាត់ញ័រទទ្រីតភ្នែកក្រឡាប់ចុះក្រឡាប់ឡើងមើលជុំវិញបន្ទប់ព្រៀបដូចជាមនុស្សមិនគ្រប់ទឹក។
<<ហុិក...ហុិក....>>សម្លេងយំខ្សឹកខ្សួលពោលពេញទៅភាពភ័យខ្លាចបន្លឺឡើងចេញពីបបូរមាត់ដែលញ័រទទ្រីតរបស់ក្មេងតូច
<<លោកម្ចាស់...ពេលនេះលោកនៅទីណា...ហុិក..ខ្ញុំខ្លាច>>ក្មេងតូចស្អែកដង្ហើយហៅស្រែករកម្ចាស់របស់ខ្លួនដែលបាត់ដំណឹងខានមករកខ្លួនអស់រយះពេល3ថ្ងៃមកនេះ។3ថ្ងៃវាធ្វើអោយគេសឹងដាច់ខ្យល់ម្ដងៗគេនឹកក្លិន នឹកសម្លេង នឹកការប៉ះពាល់របស់ម្ចាស់។គេខ្លាចៗខ្លាំងបំផុតពេលគ្មានម្ចាស់នៅក្បែរទោះបីម្ចាស់របស់គេមិនបានល្អដាក់គេគ្រប់10ក៏ដោយក៏គេមានអារម្មណ៍ថាកក់ក្ដៅពេលនៅក្បែរម្ចាស់គេដែល។
<<ហុិក...ហុិក...លោកម្ចាស់...គ្រាំង....អាយ..>>វារិតតែគួរអោយខ្លាចនៅពេលមានភ្លៀងរន្ទះបែបនេះ។ក្មេងតូចដែលមានឈ្មោះថាជីមីនចាប់ផ្ដើមអោបខ្លួនឯងណែនគេស្អប់ៗបំផុតពេលដែលមេឃភ្លៀងពេលគ្មានម្ចាស់គេនៅក្បែរផ្ដល់ភាពកក់ក្ដៅអោយ។សម្លេងយំបូកនិងសម្លេងផ្គររន្ទះបន្ទប់ក៏ងងឹតស្លុបបង្គើតបានបរិយាកាសដល់សែនព្រឺព្រួចមួយសម្រាប់ក្មេងកំសត់ម្នាក់នេះតែគេអាចធ្វើអីបានក្រៅពីអង្គុយយំនោះ។
តឹប...តឹប....ៗៗៗៗ(សម្លេងសម្រឹបជើងចឹងមែន?😿)
សម្លេងស្បែកជើងដែលកកិតនិងផ្ទៃការ៉ូនៃផ្នែកខាងក្រៅរបស់ផ្ទះធ្វើអោយក្មេងកំសត់ងើបមុខឡើងដោយក្ដីសង្ឃឹមពេលនេះម្ចាស់របស់គេមក
រកគេហើយឫ???ជីមីនព្យាយាមទប់របស់នៅដែលនៅជុំវិញខ្លួនដើម្បីក្រោកឈរអារម្មណ៍ដែលភ័យខ្លាចអម្បាញ់មិញក៏រលាត់បាត់អស់នៅសល់តែក្ដីរំភើបញប់ញ័រពេញទ្រូងបបូរមាត់ក៏លិចចេញស្នាមញញឹមដល់ស្រស់ស្អាតចេញមក។
