Gözlerim onunla kavuştuğu anda tek bir cümle dökülmüştü ellerimin arasındaki idam tahtasından. "Bana bunu yapmaya hakkın yoktu." Dudakları hafifçe aralandığında gözlerine bir ifade çöktü. Fakat ben o ifadenin tercümanını yapmak istemiyordum. İstediğ...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Babamın bana hediye ettiği ve yıllardır taktığım, benim bir parçam gibi olan kolyeyi elbisemin üzerine yerleştirirken aynadan kendime bir bakış atıyorum gülümseyerek. Aynadan bakarken gözlerim pencere kenarındaki babamla itinayla diktiğimiz menekşelere takılıyor. Onlara doğru adım atıp su veriyorum. Gülümseyerek babam gibi olan kokularını çekiyorum içime. Son kez babamın kokusunu menekşelerden duyumsayacağımı bilmiyorum henüz. Yaşım küçük. Henüz on beş. Menekşe'nin babasının kolları altında güveni ve sevgiyi tadıyorum son kez.
Bugün babasının Menekşe'sinin doğduğu gün. Yıllar önce 2 Şubat'ta babasının hayatında tazecik menekşeler açıyor. Ve yıllar sonra o Menekşe babasının laneti oluyor.
"Menekşe'm, hadi kızım. Bak kendi doğum gününe geç kalan ilk kişi olacaksın." diyerek sesleniyor merdivenlerin ucunda. Menekşelerimden ayrılıp odadan çıkıyorum. Merdivenleri seke seke iniyorum ve salona geçen anne ve babamın yanına gidiyorum. Beni gören Menekşe'nin babası kocaman gülümsüyor.
"Babasının Menekşe'sine bak Aysun. Nasıl da güzel. Şu gözlerin güzelliğine bak." diyor Menekşe'nin babası.
"Benim kızım hep güzel " diyor annem. "Benim oğlum nerede?"
"Yukarıda süsleniyor." diyor ellerini kaldıran on beş yaşım. O yaşım kocaman gülümsüyor. Oysa ki bilseydi en lanetli yaşı olduğunu evinden asla çıkmazdı.
Fakat Menekşe merdivenlerden inen on yaşındaki kardeşiyle arabanın arka koltuğuna geçiyor. Radyoda bir şarkı çalıyor. Babasının sol yanağında olan gamzesiyle gülümsemelerini izliyor. İlerliyorlar. Araba ilerlerken akıp giden yolu izliyor. Bugün Menekşe on beş yaşına giriyor. Bugün Menekşe son kez Menekşe olduğunu hissediyor.
Karşıdan ters yönden gelen arabayla babası bir an panik oluyor. Yol darken gidecek bir yeri yok. Direksiyonun hakimiyetini korumaya çalışırken annesi çığlıklar atıyor. Bize bakıyor. Dua ediyor bir şey olmaması için. Menekşe kardeşini kendine çekip sarılıyor sıkı sıkı. Menekşe'nin babası direksiyonu sola kırıyor ve o anda tek kolunu Aysun'a siper ediyor. Fakat o sondan kaçamıyorlar. Araba takla atıyor. Yükselen sesler birbirine karışıyor. Gözleri ilk kapanan Alper oluyor. Annesi bilincini kaybediyor. Menekşe'nin gözleri yarı açık yarı kapalıyken kardeşine siper olmayı bırakmıyor. Gözlerini açabildiği kadar açıyor ve dikiz aynasında babasına bakıyor. Başından kanlar akıyor. Gözleri görünüyor akan kandan sadece. Ve bakışlarını dikiz aynasına çevirdiğinde korku dolu gözlerle Menekşe'sini görüyor. Gülümsüyor acı içinde.
"Seni seviyorum babasının Menekşe'si." diyor zor çıkan sesiyle. Gözleri usulca kapanmak üzereyken acı bir şekilde oğluna ve karısına bakıyor. Elleri karısının ellerindeyken gözleri usulca kapanıyor. Radyoda çalan şarkı susmuyor. Bir tek o canlı kalmış.
Bütün duraklarda, kahvelerde Büyük, küçük yalanların Dönüp dönüp vuruyor Ansızın beni vuruyor yerden yere
