Be With Me ❧ Bakugo Katsuki

-J U U SAN -

Vote Sınırı: +26
Yorum Sınırı: +150

Ya acaba diğer bölüm 'spoi' fotoğrafı mı olsa? Çünkü final için kullanacağım görsel hazır ve kesinlikle kötü son mu iyi son mu bilemeyeceksiniz. Ve ben de bunun hakkında hiçbir şey söylemeyeceğim :)

---------------------------

"Senin burada ne işin var?!"

Susmam için işaret parmağını dudaklarına götürmüş ve bir dakika boyunca öylece beklemişti.

Ardından kapıyı kapatmış ve yanıma doğru yürümüştü. Kaşlarımın çatık olmasına karşın fazlasıyla şaşkındım. Tam önümde durmuş ve yüzlerimizi hizalamak için dizlerinin üzerine oturmuştu.

Yüzümü inceledikten sonra siyah eldivenli elini bana doğru uzatmıştı. Elimin tersi ile eline vurduktan sonra kendimi biraz geri çekmiştim.

"Bana dokunmayı aklının ucundan bile geçirme."

"Kızıma istediğim gibi dokunabilir-"

"Ben. Senin. Kızın. Değilim." Sözlerim üzerine ayaklanmış ve nefesini yavaşça dışarı vermişti.

"Pekâlâ, ama şimdi seni buradan çıkaracağım. Lütfen sessiz ol.

"Ne?" Bu tepkim üzerine bir şey demeden belindeki küçük çantaların bir tanesinden bir anahtar çıkarmış ve yatağa bağlı durmamı sağlayan ayak bileklerimdeki kelepçelerin kilidini açmıştı.

"Seni buradan çıkarıp güvende olabileceğin bir yere götüreceğim. Senin onların yanında olduğunu anlamamaları içinse parayla adam tuttum. Senin gibi gözükecek ve villianları kendi peşine takacak. Onları Japonya'nın dışına kadar götürecek ve özgünlüğünü kullanıp ortadan kaybolacak. Yani bu şekilde AFO ve villianlar senin Japonya'da olacabileceğin ihtimalini göz ardı edecekler."

Bir solukta anlattığı şeyler karşısında öylece onun yüzüne bakıyordum.

Form değiştirmemden dolayı yeterince enerjim olmadığını bildiği için beni kucağına alacağı sıra kolunu tutmuştum.
"Bunu neden yapıyorsun?"

Buruk bir tebessüm eşliğinde elini saçlarıma koymuştu. "Kızımı kurtarmaya çalışıyorum."

"Uzak dur benden, bizden. İstemiyorum." Elini saçlarımdan çektikten sonra yüzündeki yumuşak ifadeyi silip kaşlarını çatmış ve kulağındaki fark edilmesi zor olan kulaklığı tutmuştu.

"Yaklaşık 5 dakikaya başlayacağız."

Sonrasında ise göz açıp kapayasıya kadar beni bir anda kucağına almış ve odadan çıkartmıştı. Düşmemek için kollarımı onun boynuna dolamıştım.

Sanırım anneme en son 10 yaşında falan sarılmıştım. Koridorda hızlı ama sessiz bir şekilde ilerliyordu. Örgü yaptığı uzun siyah saçları, hâlâ genç duran yüzü ondan hiçbir şey götürmemişti. Hattâ hızına ve gücüne bakıldığında sanki 7 yıl önceki o, geleceğe gelmiş gibiydi.

Bizi bulunduğumuz laboratuardan çıkardığında bu yerin aslında yeraltı gibi bir yerde olduğunu fark etmiştim. Kaşlarımı çatarak ilerlemeye devam eden sözde 'annemin' yüzüne bakmıştım.