Bilinmezliğin ortasında yolunu kaybetmiş bir varlık, küçücük bedende yavaş yavaş erirken bir diğer varlık ona dayanak olmuştu. Kör talihini onun ki ile birleştirip yaşadıkları tonlarca yıkıma ve acıya rağmen ikisi de parlamaya ant içtiler. Ta ki bir...
Fikirlerini çok çabuk değiştiren bu dünyada hiçbir şeyden emin olma. Geçmişte tanık olduğun yaşantılar kadar gelecekte de tezlerini çürütecek elbet bir şeyler olacak. Bunun yanı sıra sakın bildiklerinden ve benliğinden vazgeçme; ideallerin ışık misali yolunu aydınlık etsin. Eğer olurda boş vermişliğe düşersem iç ses sen kulağıma fısılda!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yaşadığım ama bir o kadarda bu hisden yoksun hissettiğim bir boşlukta gibiydim. Nefes alıyordum lakin algılarım devre dışı gibiydi. Anımsaya bildiğim tek şey karanlık ve uçsuz bucaksız bir sessizlik. Bu hissi sevmiyordum. Çıkışı olamayan bir kuyuda yol aramak gibiydi.
Ne olmuştu bana?
Film şeridi hızla hafızamda tekrar döndü. Bir motor sesi duymuştum. Ondan sonrasında yerin ayaklarımdan bir örtü misali çekilişi ile zemine çarptığımı anımsadım. İlk önce görüşüm sonra duyularım yok olduğu son saliselerde bir haykırış beni tutup çeken karanlığı bile titretmişti.
'LEYAL!' ismim öyle bir acıyla telafuz edilmişti ki son duyduğum bir feryat olmuştu. Zihnimde bu anı tekrar nüksettiğinde sesin sahibinin Alkın olduğunu da anladım.
Başımı koyduğum dizlerimden yavaşça kaldırıp cılız ışık süzmesine baktım. Nereden geldiğini kestirmeye çalışıyordum. Yanmaya çalışan çıra gibi görünüp kayboluyordu. Konsantre olup tekrar zifiri karanlığa baktığım sırada incecik olan süzme bir anda parladı.
Kıstığım göz kapaklarımı araladım. Güneşli bir havada arkası dönük iki kız çocuğu bahçede oyun oynuyordu. Birisi taşlarla kule yapmaya çalışıyor diğeri de ona etrafta taş arıyordu. O sırada ağacın arkasından aniden çıkan bir çocuğun onlara yanaştığını gördüm.
Yanlarına gelir gelmez sarışın kız çocuğunun yaptığı kuleye bir tekme attı. Geriye çekilip genişçe sırıtırken taş toplayan kız ikinin arasına girip çocuğu itti. "Ne yaptığını sanıyorsun?"
Sarışın olanda ayağa kalktığında hemen arkadaşının yanında yerini aldı. Hala arkaları dönük olduğundan yüzlerini göremiyordum.
Karşılarında duran çocuk cevap vermek yerine kahkaha atarak yanlarından uzaklaştı. Sinir oranı oldukça yüksek olduğu epey belli olan kız çocuğu arkadaşına doğru döndü.
"Merak etme ben sana daha iyi taş bulurum sende çok daha güzel kule yaparsın."
Diğer kız da arkadaşına yönünü çevirdiğinde bir adım geriledim. Bu... Bu bizdik.
Boynum istemsizce eğildi. Göz yaşımda bu ana eşlik eder gibi yanağımdan süzüldü. Bu anı oldukça tanıdık gelsede tekrar yaşamak istedim. O küçük Kumsal'ı ve Leyal'i belki de ilk ve son kez görmek istedim.
