susmak, mevzu âli olunca sıla'nın ellerini ağrıtıyordu.

içim sıra kımıldıyor gizli denizlerin.

iki hafta sonra,

gün ağarıyordu.

sıla, ellerini dizlerinin üzerine koymuş, yer yatağında sessizce oturuyordu. göğsünün ortasına batan şeyin ne olduğuna anlam vermeksizin, nefes almakta zorluk çektiğini farketti. yumruk yaptığı eliyle, göğsünün ortasına vurdu bir kaç kez. gözleri dolu dolu oldu hemen, usul bir tebessüm yeşerdi yüzünde.

âli'ni düşündükçe içi içine sığmaz oluyor, içini bilmediği, şu ana kadar gördüğü ağrılardan pek farklı, hiç tanımadığı bir ağrı dolduruyordu. ellerine değdirdi gözlerini. dün gece âli eğilmiş, avuçlarından öpmüştü sıla'nın.

şimdi ise..yüreği ağzına geliyordu düşündükçe.

“âli,” diyordu kendi kendine, “insan insana bunu revâ görmez ki canımın içi.”

“beni ellerinden yeniden doğur,mihribân.” deyişini her hatırladığında, avuçlarına baktıkça bakıyor, uzunca bir süre geçmesine karşın, sıla'nın içini ağrıtan sancılar geçmiyordu.

“kendini yıllardır kanıksayan beni, niçin âli ile imtahana çekiyorsun tanrım?” diye mırıldandı zayıf bir sesle.

ardından başını arkasında duran duvara yaslayıp derin bir iç çekti. kendini, hem dünyanın en sevinçli, hem de en kederli insanı olarak görüyordu o akşam.

sabah açıldığında yüzünde uzun bir tebessümle annesinin başında belirdi. usulca saçlarını okşadı,ellerini öptü,gözlerini öptü,alnını başına dayayıp,aldığı nefesi kendi yüreğinde hissetti.

eteğini toplayıp ayaklandığında, önce kirli çamaşırları yıkadı elleri ile, ardından dışarıdan salınan ipe doğru yürüyüp, yüzüne vuran güneşe aldırmadan, asmaya başladı. elinde mavi renkli bir kova vardı. giysileri azdı sıla'nın, annesinin de. onun için yıkamaya hiç erinmemiş, zorlanmamıştı şimdiye kadar.

güneşin kısdığı gözlerini astığı çamaşırlardan kaldırır kaldırmaz, ondan bir hayli uzakta, bir çınar ağacına sırtını yaslamış, gözlerini gözlerinden ayırmadan ona bakan âli'ye rastladı.

ikisinin de yüzüne ansızın, büyük bir tebessüm yerleşti.

16 may,2021
12:10