Belle en het Beest

23- die verdomde muiltjes!

Voor het eerst in lange tijd, voelde ik de warmte in elke vezel van mijn lichaam. Zelf thuis was mijn badwater veel kouder geweest. Ik was het al zo gewoon geworden en pas nu leek ik de magie te beseffen van wárm water. Ik zuchtte nog een laatste keer verrukt en stapte met alle moeite het bad uit. Mijn voeten gleden over de witte vloer. Snel nam ik een handdoek en wikkelde het om me. Even blijf mijn zicht hangen op de goudomlijste spiegel in de badkamer, naar wat ik erin zag. De zomersproetjes op mijn wangen die er wonderbaarlijk genoeg nog steeds waren, na al die sneeuw, naar mijn hazelnootkleurige ogen, bruine natte haar en  mijn donkere wenkbrauwen. Ik had me zelf al zo lang niet in de spiegel bekeken. Mijn sleutelbenen trokken mijn aandacht. In Villeneuve had ik mijn ribben kunnen tellen. Ik had nu al twee dagen lekker en uitgebreid eten gekregen en toch zag ik al een wereld van verschil. Geen buikje, maar een stevigere houding. Misschien wel omdat ik het Beest had moeten ondersteunen, enkele schaafwonden van mijn gevecht met die wolven in dat duistere bos. Had iemand me ooit verteld dat ik tot zoiets in staat zou zijn, zou ik hem gek verklaren.

Maar ik deed het.

Het leek voor het eerst dat ik mijn persoonlijkheid ook kon rechtvaardigen met acties.

Dat ik Belle zag en niet alleen voelde.

Maar telkens als ik aan die wolven dacht... werd mijn hoofd, waren mijn gedachten...leeg. ik kon nog geen oordeel vellen over mijn acties.

Nadat ik mijn paarse nachtjapon had aangetrokken liep ik naar mijn slaapkamer, waar Madame De Garderobe al een jurk voor me had uitgezocht voor het diner en aan een van haar deurtjes had gehangen.

O jee...

🌹

Snel greep ik me vast aan de leuning van de immense trap naar de eetzaal. Altijd had ik op  espadrilles gelopen, en nu had Madame De Garderobe muiltjes onder mijn voeten geschoven, gelukkig niet te hoog. Maar als dit zo verder ging was ik van plan op blote voeten te gaan. Écht waar. Ze had me wel een prachtige dinerjurk aangeboden, en wonderbaarlijk genoeg had ze rekening gehouden met mijn.... stijl. Ze had me niet uitgedost in felle kleuren en dikke lappen. Neen gewoon een dun lijfje die bij mijn taille uitwapperde tot enkele centimeters boven de grond. Op het donkerblauwe stofje waren witte bloemetjes genaaid, heel mooi, maar God dank, ook simpel.

Al snel was ik bij de laatste treden en schoot de geur van vers vlees in mijn neus.

🌹

“Ik wil je bedanken voor he geschenk. De bibliotheek? Ik besefte net dat ik dat nog niet gedaan had”, zei ik. Het verbrak de stilte. Het enige wat te horen was in de kamer was het gekling van bestek en hoe ik met alle moeite een stuk vlees probeerde te snijden.
Het Beest zat aan de bovenkant van de tafel, waar ik die eerste keer ook had gezeten. De kroonluchter verlichtte de kamer, maar zijn licht leek het Beest niet te raken, hij zat verscholen in de duisternis. Maar toch beangstigde me dat niet. Ik zag aan zijn contouren dat hij wat ineen gekrompen zat, haast verlegen. Net als toen ik hem daarstraks bij het haardvuur had zien zitten.

Hij had zijn eten nog niet aangeraakt.

“Daarvoor hoef je me toch niet te bedanken. Ik neem aan dat een vrouw wel andere dingen wilt, maar toch”, hij leek te peinzen over zijn volgende woorden, “denk ik niet dat jij zó een vrouw bent.” Hij zei het zacht, maar de glimlach achter zijn stem ontging me niet. Hij was blij dat ik het leuk vond.

“Nee, inderdaad. Die boeken, ze betekenen meer voor me dan iemand zich kan voorstellen. En dat maakt dat je me onbewust een mooier  geschenk hebt gegeven dan iemand ooit gelukt is. Een kijkraam naar het verleden, de toekomst en de wéreld", ratelde ik.

Ik had mijn blik de hele tijd op hem gericht terwijl ik het zei. Me niet meer bewust van het feit dat ik het tegen hém zei. Blozend richtte ik me weer naar mijn bord. Misshien had ik iets te opwindend gereageerd.

“Oh, euhm”, hij leek verbaasd bij mijn plotselinge woorden, maar vervolgde:“ Daar ben ik blij om.”
Ik keek hem weer aan, of probeerde dat althans. Zijn ogen kon ik niet vinden.

“Waarom eet je niet?”

“Deze klauwen maken het me niet gemakkelijk. Daar had ik aan moeten denken toen ik je vroeg om met me te dineren.” Toen hij het vróeg? Dwong! Ik gniffelde.

“Valt er iets te lachen misschien!”, vroeg hij opeens heftig. Ik schrok ervan, en schudde even mijn hoofd. Waar kwam dat nu vandaan? Ik nam mezelf voor dat hij er onzeker over was en zichzelf probeerde te verdedigen.

“Rustig. Ik gniffelde niet om die klauwen, ik gniffelde door je woordkeuze. 'toen ik je vroeg'? Vindt je dat ook niet een béétje de verkeerde benaming?”, lachtte ik. In de hoop dat hij zich wat ontspannender ging voelen. Even was het stil aan de andere kant van de tafel. Mijn hartslag ging omhoog. Ik had het verkeerd aangepakt.

Dat dacht ik toch.

Tot ik daar in de verte tegenover me een bulderende lach hoorde. Voor de eerste keer uit zijn mond. En het klonk prachtig.

En vanaf nu nam ik me voor om die lach elke dag uit te lokken.

Want afleiden kon ik zo, dat hij dat lang niet gedaan had.

Hoi! Dit hoofdstukje is wat korter en bevat niet veel acties, maar mijn hoofd staat daar ook momenteel niet naar. De laatste paar weken ging het schrijven even moeilijk omdat ik niet veel inspiratie had, en nogal perfectionistisch ben hahaha. Dus ik dacht, dan doe ik maar even iets korter ;)
Hoop dat jullie het wat vinden!
Xx,
Areaderanddisneyfan