ÖLÜME TUTKUN DÜŞLER (VİRAN)+18 (DÜZENLENİYOR)

20 bölüm.

     İyi okumalar......

   
     HAYALKIRIKLIĞI !

   Şu an bütün bedenimi saran tek duygu buydu.
    Gördüğüm görüntüler kalbimde deprem etkisi yaratırken , aklım sorularla savaş içindeydi.
   Ne kadar  yapmaz diye düşünsem de aklım başka şeyler söylüyordu.

   Tekrar açıp izledim görüntüyü.
  
   Tanımadığım bir evde iki adam !

    Biri bir zamanlar aşık olduğum kişi !

   Diğeri değer verdiğim , arkadaşım dediğim kişi !

    Bora ve Alfa.

   Alfa kanlar içinde yerde !
 
   Bora donuk bir şekilde bakıyor yerdeki Alfaya.
 
   Elinde siyah bir silah !

  Gözlerimdeki yaşlar tekrar süzüldü yanaklarımdan.
   Daha bir saat önce gülüp eylendiğim adam alfanın katilimiydi.
   Ama bu nasıl olurdu ?

   Onlar  çok yakın arkadaş değillermiydi ?
Aklımda binlerce soru varken hızlıca kalktım ayağa.

  Ne gecenin karanlığı umrumdaydı nede  tehlike saçan sokak.
   Hızlıca koştum kapıya.
   Borayı nerede bulacağımı biliyordum.
  Hızlıca koştum daha yeni aşinası olduğum sokakları.
  En sonunda qaraja gelince durdum bir kaç dakika.
  Aklım gir yüzleş derken , kalbim duyacaklarından korkuyordu.

    En sonunda bütün cesaretimi toplayıp  kapıyı açtım.
  Bora elindeki telefonla iygileniyordu.
  Kapı sesini duyunca bakışları buraya yöneldi.
   Beni görmeyi beklemediği fazlasıyla şaşkınlık barındıran gözlerinden belliydi.

   Bakışlarımı onda sabit tutup diğerlerini umursamadım.
   Ayağa kalkıp bir kaç adım yaklaştı bana.
   Bakışlarımı ayırmadan zorlukla kımıldattım dudaklarımı.

    "Biraz konuşalımmı ? dışarda !"

   Bir şey söylemesine izin vermeden dışarıya çıktım.
  Artık içimdeki ateşi konturol edemiyorum.
İçimi yakan ateşi bir an önce salmak istiyorum hedefin üzerine.

   Arkamdan geldiğini adım seslerinden anlamıştım zaten.
  Arkamı dönüp tam karşısında durdum.
  Şimdi aramızda bir adımlık mesafe vardı.
  Bakışlarımı gözlerine çıkarıp gülümsedim acıyla.

    " Bana yapmadığını söyle." Fısıltı gibi çıkan sesimi duymuştu.
  İlk önce kaşları çatıldı anlamsızca .
  Sonra gözleri büyüdü , yüzünde büyük bir afallama oluştu.

   Böyle bir şey beklemediği aşikardı.
  Gözlerimdeki yaşları umursamadan bir adımlık mesafeyi de kapattım.
 
   "BANA YAPMADIĞINI SÖYLE !"  Avazım çıktığı kadar bağırmıştım yüzüne.
  Ama hala ifadesizdi suratı.
Benim canımı yakan inkar bile etmemesiydi.

    " Ne söylesem inanmayacaksın zaten."  Kurduğu kısacık cümle bütün sinirlerimi alt üst etti.
    Ne yapmaya çalışıyordu bu adam.

   
    " Ne demek inanmayacaksın ? Bana gerçekleri anlat.
   O gün o evde ne yaşandı ?"

  Sorduğum soruyla çenesi kasıldı.
   Gözlerinde sadece öfke vardı.
  Bu öfke ne bana ne de kendisineydi.

    "Ben yapmadım bunu bil yeter." Gözlerimi bir kaç saniye kapatıp sakinleşmeye çalıştım.
  Bu kadar vurdum duymaz olamazdı değilmi ?

   " Sana yapdın mı yapmadın mı  diğe sormadım.
   O gün ne yaşandı ?"

   Gözlerini kaçırıp arkasını döndü.
  Bu kadarmıydı yani.
Öylece çekip gidecekmiydi ?

   Gözlerimi kapatıp son kez denedim şansımı.

  " Dönüp öylece gidersen bende dönerim arkamı ."

Ne demek istediğimi anladı.
  Bu duraksayan adımlarından belliydi.
  Ama fazla beklemeden çıkıp gitti.
  Demek bu kadar değersizdim onun için.

  Buraya gelme nedenim farklıydı aslında.
  Biri bize oyun oynuyordu.
  Bora bunu yapacak bir adam değildi.
  Ama söylemiyordu gerçekleri.
  Kimin yaptığını , neler yaşandığını.

   Ben bir adım attım ama o geri çekildi.
   Bundan sonra yalnız başıma çözecektim herşeyi.

     Eve gelir gelmez kendimi yatağa attım.
   Bütün yaşadıklarım gözlerimin önünden geçerken bir hıçkırık kaçtı dudaklarımdan.
   Bilmezlik insanı daha çok hırpalıyormuş.
      Bir hıçkırık daha derken sabaha kadar ağlayıp öyle daldım uykuya.
 
   Uyandığımda başım feci şekilde ağrıyordu.
  Gözlerimi tekrar kapatıp elimle kafamı ovaladım bir kaç kez.

  Duyduğum telefon sesiyle kaşlarım çatıldı.
  Telefonu elime alınca aynı numaradan mesaj geldiğini gördüm.
 
   "Gerçekleri öğrenmek istiyorsan vereceğim adrese gel. Yalnız!"

   Hiç düşünmeden üzerimi değişip kapıya koştum.
  Şansıma Doruk okuldaydı.
 
    Sokağın başından bir taksi çevirip adresi verdim.
   Yarım saat sonra fazlasıyla eski bir evin önünde duruyordum.

  Bir kaç kez vurdum kapıya.
  Ama hiç ses seda yoktu.

  Geri dönmeye hazırlanırken kapı açıldı.
  Önümde benim yaşlarımda bir kız duruyordu.
   
   "Siz de kimsiniz ?" Sorumla birlikte buruk bir gülümseme oluştu yüzünde.

  "Ben alfanın karısıyım."

  

    Yeni bölüm nasıldı ?

  Bora ne yaptı ?

  Alfanın karısı doğrumu söylüyor ?