ÖLÜME TUTKUN DÜŞLER (VİRAN)+18 (DÜZENLENİYOR)

24.

   İyi okumalar....

   Kalbimin atışı biraz daha hızlanırken içim inanılmaz bir huzurla doldu.
  Sonunda gelmişti sevdiğim adam.
Bakışlarım Alfaya kayınca suratındaki öfke beni fazlasıyla korkuttu.
  Sesler artarken Alfa silahını çoktan çıkarmıştı.
    Gözünü bile kırpmadan öldüre bilirdi Borayı.
    
   "Sakın ! Sakın boraya bir şey yapma. "

  Söylediklerimle çenesi bariz bir şekilde gerildi.
  Ama yine de beni takmayarak önüne döndü.
  Kapı önce sert bir şekilde vuruldu.
  Sonra büyük bir sessizlik sardı ortalığı.
   Ben ne olduğunu anlamaya çalışırken   Bora girdi görüş açıma.
Alfaya ölümcül bakan gözleri benimle buluşunca büyük bir şefkat sardı gözlerini.
Tabi bu bakışlar benim hırpalanmış bağlanmış halimi görünce eski ölümcül haline döndü.

    " Benim olanı almaya geldim Alfa !"
  Sesi de en az  bakışları kadar sertti.

" O zaman yalnış gelmişsin Bora.
  Senin olan hiç bir şey yok burda."
Alfanın  da sesi fazlasıyla sert çıkmıştı.

    " Bence sevgilimi alarak yalnışı sen yaptın. "
Bu kez alaycı bir tını vardı sesinde.
   Alfanın silah tutan eli sertleşince gerildim.
   Bir kaç uğraştan sonra sonunda çözülmüştü ipler.
    Daha fazla tahammül edemeden atladım alfanın üzerine.
Elindeki silah ikimizin arasında kalırken çoktan başlamıştık çekişmeye.
  En sonunda gür bir silah sesi doldurdu kulaklarımı.
  Bakışlarım alfayla kesişirken olanları anlamaya çalıştım.
  
     Yanıma çöken Bora beni sarsarken bakışlarımı alfadan çekemiyordum.
   Onunsa gözleri gittikce cansızlaşıyordu.
  Kollarımı boradan kurtarıp hızlıca sarstım alfayı.
Böyle olamazdı ki, benim yüzümden ölemezdi.
   Katil olamazdım ben.
  
     Bora beni geriye çekip alfayı kaldırdı.
   O zaman farkettim karın boşluğundaki kanı.
  Gözlerimdeki yaşlar artarken takip ettim borayı.
 
   Dışarda bir kaç adam vardı diğerlerine silah çeken.
  Boranın adamlarıydı bunlar.
   Karşıda boranın arabasını görünce direk oraya yöneldim.
Arka kapıyı açıb boraya yol verdim.
   Alfayı arka koltuğa oturtunca direk bende oraya bindim.
Alfanın kasını dizime yerleştirip bir an önce hastaneye varmamızı diledim.
   Bora arabaya biner binmez çalıştırmıştı zaten arabayı.
    Ara sıra dikiz aynasından bakışlarımız kesişse bile susuyorduk.
  
     Alfanın öksürmesiyle iyice panikledim.
  Zorlukla çıkan sesi bir kez daha lanet etdirdi bana.

   "Saçlarımla oynarmısın?"
  Küçük bir çocuk gibi masum çıkmıştı sesi.
    Gözlerim Borayla kesişince kaçırdı gözlerini.
  Elim istemsiz saçlarına giderken uyumaması için bir şeyler söylemek istedim.

    "Hastaneye varmamıza az kaldı.
  İyi olucaksın. "

  Söylediklerimle buruk bir gülümseme oluştu yüzünde.

   "Keşke söylediklerin beni sevdiğin için olsaydı. "
   Kalbime büyük bir ağırlık çökerken dayan dedim kendi kendime.
  Hiç biri senin suçun değildi.
    Orada olmak da , alfadan ayrılmak da.
  Peki ya vurulması?
   Kalbim tekrar ağırlaşırken acıyla yutkundum.
  Ona bir şey olursa katil olacaktım.
     Gözlerimi cama çevirip bir an önce hastaneye varmayı diledim.
   

       Arabanın durmasıyla bora inip yardım çağırdı.
   Sonunda sedyeye yatırılıp ameliyata götürülen alfayla gözüm tekrar doldu.
  İkimiz de ameliyathanenin önünde oturmuş bir haber bekliyorduk.
   Sonunda bize doğru gelen doktorla ayağa kalktık.

    " Hasta hayati tehlikeyi atlatdı.
    Kurşun karın boşluğuna isabet etdiği için hiç bir organı hasar görmemiş.
    Birazdan normal odaya alınacak. "

  Duyduklarımla gülümsedim.
Katil olmamışdım.
      
    "Teşekkür ederiz. "

    Doktor gidince direk boraya sarıldım.
Çok geçmeden oda sarmıştı bedenimi.
Sanki yıllardır ayrı kalmışız gibi  hissetdim bir an.
   Biraz uzaklaşıp yüzüme baktı bir süre.
  Kaşları çatılınca anlamsızca baktım yüzüne.
  Neden öyle bakıyordu ki ?

  
    " Mecbur kalsan bile dokunma kimseye.
  Senin başka bir adama bakman bile beni üzerken dokunman yok eder.
  Sadece bana dokun.
  Sadece beni görsün gözlerin.
  Sadece benim ol. "

  Dolan gözlerime inat içtenlikle gülümsedim karşımdaki güzel adama.

   " Ben yalnız sana bakar, yalnız seni severim.
   Bunu kimse değiştiremez. "

   Bu kez daha sıkı bir şekilde sarıldım ona.
Sanki bir daha hiç bırakmayacak gibi.
   Zaten hep böyle olmazmıydı.
Asla bırakmam dediklerin acı bir şekilde gitmezmiydi.
    Şimdi yapmam gereken tek bir şey kalıyordu.
Alfayla son bir kez doğru dürüst konuşmak.
   

    Alfa ameliyatdan çıkalı dört saat olmuştu.
  Borayı ikna etmem zor olsa da sonunda izin vermişti.
  Alfayla yalnız konuşacaktım.
   
   Sonunda cesaretimi toplayıp kapıyı çaldım.
  
    "Gir." Kalın ama yorgun sesi içimdeki suçluluk duygusunu biraz daha körükledi.
   Zaman kaybetmeden içeriye girip kapıyı kapatdım.
  Beni görünce yüzünde bariz bir şaşkınlık oluştu.
  Her halde geleceğime ihtimal vermemişti.

     "Biraz konuşmak istedim.... "

  Konuşmamı yarıda kesen silah sesleriydi.
Bir anda aklıma düşen borayla kalbim tekledi.
   Ya ona bir şey olduysa?
 

    Sizce bölüm nasıldı?

   Boraya birşey olmuşmudur Sizce?