Zawgyi
အဆင့္ျမင့္ေဆးရံုႀကီးရွိ လူနာခန္းတစ္ခန္းတြင္ လူေလးေယာက္တို႔ရွိေနၿပီး ေလးေယာက္ထဲတြင္ နွစ္ေယာက္ဟာ ဆရာဝန္နဲ႔သူနာျပဳမေလးတို႔ျဖစ္သည္။ဆရာဝန္ဟာ ကုတင္ေပၚကလူနာကိုစမ္းသပ္ေပးၿပီးေနာက္ လူနာရွင္လူငယ္နွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ကာေျပာလာသည္။
"လူနာကမစိုးရိမ္ရေတာ့ပါဘူး... ။ဒါေပမယ့္ လူနာရဲ႕ေျခေထာက္ကထိခိုက္ထားတာေၾကာင့္ ေလာေလာဆယ္လမ္းခ်က္ခ်င္းေလ်ွာက္နိုင္မွာမဟုတ္ေသးဘူး"
" ေဒါက္တာ! ဒါနဲ႔ကြၽန္ေတာ့္အစ္ကိုကဘယ္ခ်ိန္ျပန္နိုးလာမွာလဲမသိဘူး"
အနက္ေရာင္ဆံႏြယ္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့မ်က္နွာပိုင္ရွင္နဲ႔ခ်ိဳၿမိန္တဲ့အသံပိုင္ရွင္လူငယ္ေလးဟာ ကုတင္ေပၚကလူနာကိုၾကည့္ကာေမးလိုက္တယ္။ထိုလူငယ္ရဲ႕ေလသံဟာ ကုတင္ေပၚကလူနာအတြက္ဝမ္းနည္းေနပံုေပၚေပမယ့္ မ်က္ဝန္းတို႔ကေတာ့ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့လ်ွက္။
"သိပ္မၾကာခင္ေတာ့သတိရမွာပါ ေခါင္းထိထားတာေၾကာင့္ ခဏေမ့ေမ်ာေနတာပါ"
"အာ ဟုတ္ကဲ့၊ေကာင္းပါၿပီ ေက်းဇူးပါ ေဒါက္တာ!"
"ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔သြားလိုက္ပါဦးမယ္ လူနာလႈပ္ရွားလာတာေတြ႕ရင္ အေၾကာင္းၾကားေပါ့"
"ေကာင္းပါၿပီ"
ထိုေနာက္ ဆရာဝန္နဲ႔သူနာျပဳဟာ အခန္းထဲမွထြက္သြားၾကသည္။က်န္ေနခဲ့တဲ့လူနွစ္ေယာက္ဟာ သူတို႔နွစ္ဦးပဲရွိေတာ့တာေသခ်ာမွ ခုနကလူငယ္ရဲ႕ယဥ္ေက်းတဲ့အမူအရာဟာေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး ေဒါသတႀကီးေျပာဆိုလို႔လာသည္။
"ဘာလို႔ပြဲခ်င္းၿပီးမေသသြားရတာလဲ ! ငါကဘယ္ခ်ိန္ထိသူမ်က္နွာၾကည့္ၿပီးေနေနရဦးမွာလဲ!!"
ခ်စ္ဖို႔ေကာင္း
"စိတ္ကိုေလ်ွာ႔ထားပါ အခ်စ္ရယ္"
ထိုသို႔ေျပာေနတဲ့လူနွစ္ေယာက္ရဲ႕နာမည္ဟာေတာ့ တုန္းလင္နဲ႔လီမင္ပဲျဖစ္တယ္။
တုန္းလင္ဟာ သူ႔ခ်စ္သူေလးရဲ႕ေဒါသထြက္ေနတဲ့မ်က္နွာေလးကိုၾကည့္ၿပီး အသည္းယားကာ ခါးမွဆြဲၿပီးရင္ခြင္ထဲထည့္လိုက္တယ္။ထိုေနာက္ ေက်ာျပင္ေလးကိုပြတ္သပ္ေလးကာ
