GÜZEL ZAAFSIN! (Tamamlandı)

30. Bölüm: "Sen benim güneşimsin."

Selam, ben geldim! Umarım iyisinizdir :))
Ballı böreklerim yorumlar 200'den 70'e düştü, düşmesin ya, olmaz mı? 😅
Sizi seviyorum, sağlıkla kalın💖🤠
Yıldızı parlatmayı unutmayın🌟👥
İnstagram:soullandbreath

°°°

"Ölümünü mü istiyorsun lan sen!? Ha!?"

Caner yüzünü döndüğünde Egemen saniye kaybetmeden yakasına yapıştı, onu arkasından vurmamıştı..

"Ar, haya da mı kalmadı lan sende?" yumruğu Caner'in yüzünde patladığında Caner burnunu tutarak geri geri adımladı, zorlukla ayakta kalmıştı.

Şoktan mıdır, korkudan mıdır nedir bilmiyorum yerimden asla kıpırdayamadım.

Caner doğrulduğunda gözlerinde gördüğüm öfkenin bin katı Egemen'in gözlerindeydi. İleri atılıp birbirlerinin yakalarına yapıştıklarında duyduklarımla anladım ki, tek mesele ben değildim.

"Hain!" dedi Egemen sonunda söylüyorum der gibi, Caner'in ağzı şaşkınlıkla açıldığında dehşetle Egemen'e baktım. İlmek ilmek işlendiğini söylediği operasyona rağmen bunu nasıl söylerdi?

"Sen kardeşim dediğini ölüme terk edecek kadar korkak ve hain, devrem dediğinin kadınına göz dikecek kadar şerefsizsin!" o an dilinin ucuna gelen başka şeylerdi ve bunları tuttuğunu bilen sadece ikimizdik. Hoş, kurduğu bu cümle de inciticiydi ama haklılık payı büyüktü.

"Araf bitti, sıra Zeynep'te mi?" boynundaki damarlar, ellerindeki damarlar artık ben buradayım diye haykırmaya başladığında yapabildiğim tek şey gözlerimi büyütüp, yutkunmak oldu.

"Öldüreyim mi seni lan ben, öldüreyim mi?" minik bir çığlık dudaklarımdan koptuğunda ikisininde bakışları bana döndü.

"Çek gözlerini onun üstünden!" dedi Egemen öfkeyle bir darbe daha indirirken.

"Gözlerinin ucu değmeyecek ona!"

Büyük bir nefret, büyük bir öfke ve büyük bir ihanet. Egemen'in cümlesi griye çalan havada yankılandı. Caner Egemen'in yüzüne baktı, yumruğunu sıktı. Bakışlarını kaldırdığında ise sanki can düşmanına bakıyor gibiydi. Çünkü Egemen'in öfkesi kızgın bir ateş gibi dalga dalga yayılıp hepimizi yakıyordu.

Ve birkaç saniye sonra artık beklediğim fırtına koptu.

Bu sefer gözümün önünden geçen ilk yumruk kime aitti bilmiyorum ama beni kenara savuracak kadar güçlü bir itişme başlamıştı. Anlayacağınız kimsenin eli armut toplamıyordu. Korku iliklerime kadar yayılırken parmaklarım istemsizce dudaklarımı örttü. İki adam birbirine acımasızca yumruk savururken aydınlık hava tüm ayrıntıları görmemi sağlıyordu. Daha kötü olan ise peşpeşe inen yumrukların çoğunun hedefini bulmasıydı.

Kimin canı daha çok yanıyordu düşünemedim. Şoku atlatmam çok uzun sürdü. O kadar uzun sürdü ki, artık ayakta değil yerde birbirinin üstüne çıkmaya çalışan iki bedendiler. Belki saliseler geçmişti ama ikisini ayırmak için hamle yaptığımda aramızdaki bir kulaç mesafe bana metrelerce uzak gelmişti.

İnce kollarım benim iki katım olan -muhtemelen daha fazla- bu adamları durduramadı.

"Egemen!" dedim korkuya bulanmış bir sesle.

"Durun! Caner!"

Egemen Caner'in üstünde hakimiyetini kurmuş bir imparator gibi doğrulduğunda korkum bin katına çıktı.