6. Bölüm: Güven Bana. "Bu bileklik ilk kez bize yardım edecek..."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dediklerim karşısında şaşkın gözlerle bana bakarken ben de inanamıyordum aslında. Aniden söylemiştim ama şimdi çok utanıyordum. Yani biz şimdi... her şeye rağmen arkadaş mı olacaktık?
"Sen ciddi misin Asiye?" dedi beklenti dolu gözleriyle. Çekinerek başımı salladım.
"Bana güvendiğin için teşekkür ederim ve inan bana, bu sefer seni hayal kırıklığına uğratmayacağım. Söz veriyorum." engel olamadığım gülümsemem hislerimi açığa çıkarıyordu. Onun uzun kumral saçlarına, yeşil gözlerine bakınca gülümsememek elde değil gibi hissediyordum.
"O zaman... bana bir şans daha verdiğin için teşekkür ederim, arkadaşım..." sanki bana arkadaşım derken içine sinmiyor gibiydi. Ama zaten benim de içime sinmiyordu. Ben ona aşıkken arkadaşım demek, benim için en zor şeylerden biriydi.
"Baştan söyleyeyim, yine hayatıma bir şeyleri düzeltip gitmek için geliyorsan o defter çoktan kapandı. Ve emin ol işte o zaman her şey ikimiz için de çok kötü olur ve sana verebileceğim bir şans kalmaz." hüzünle başını salladı ve ben de önüme döndüm.
Çok huzurlu hissediyordum. Uzun zaman sonra tekrar yan yanaydık ve birlikte vakit geçirecektik. Arkadaş olmamızın önemi kalmıyordu. Okulun gözdesi, kızların sevgilisi Doruk Atakul benimle arkadaş olmak istiyordu! Bu da bir şeydi...
Gözlerim heyecan ve yorgunlukla kapanırken engel olamıyordum. Uyuyakalmak istemiyordum ama gözlerimle verdiğim savaşı kazandılar ve kendimi bir uykuya bıraktım.
"Asiye, varmak üzereyiz..." Doruk'un sakin sesi beni uyandırırken bu sesin bana olması gerektiğinden daha yakın olduğunu fark ettim. Gözlerimi açmadan ne olduğunu anlamaya çalışıyordum.
"Asiye..." dedi tekrar. Gözlerimi açtığımda Doruk'un omzunda olduğumu fark ettim. Tedirgin bir şekilde yutkunarak ona baktım. Açıklama yapması gerektiğini fark etmiş gibi telaşla konuşmaya başladı.
"Şey... uyurken omzuma doğru düştün de... ben de kaldırmak istemedim. Çok güzel uyuyordun."
Anladığımı belli ederek başımı salladım ve cama döndüm. Çok utanıyordum. Uyurken beni izlediğini bilmek çok garip bir histi. Bir de araya zaman girince... farklı oluyordu işte.
"Özür dilerim." dedim sessizce.
"Hiç önemli değil, hatta iyi bile yaptın. Bayadır uyuyorsun boynun ağrırdı. İyi misin şimdi?"
Her şey tekrar eskisi gibi oluyordu sanki. Tekrar önemsendiğimi bilmek bana harika hissettiriyordu. Biri benim boynumun ağrımasını düşünüyordu. Nasıl olduğumu önemsiyordu. Ne güzel bir histi bu böyle?
"İyiyim iyiyim, teşekkür ederim."
Bileğimdeki bilekliğe baktım. Gülümsememek elde değildi. Doruk baktığımı fark edince o da bileğime baktı ve konuşmaya başladı. Keşke gülümseyerek baktığımı görmeseydi.
