ဒီေန႔အတြက္ ပတ္ခ်န္းေယာလ္၏ အျပာေရာင္အားေဆးေလး ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္ ။လက္ေခ်ာင္းေတြၾကား
ထဲ ေပ်ာ္ဝင္သြားမတတ္ ႏူးညံ့တဲ့ ဖေယာင္းလို ဆံပင္
ျပာျပာေလး၏ ပိုင္႐ွင္ေကာင္ေလး ေပ်ာက္႐ွေနသည္။
ကိုယ့္လက္ေခ်ာင္းေတြၾကား လက္သြယ္သြယ္ေလး
ဝင္ေရာက္လာၿပီး သြယ္ယွက္ဆုပ္ကိုင္ထားေပးမည့္
ေကာင္ေလး ဒီမနက္တြင္ ေပၚမလာခဲ့ ။ ေမာင့္ကိုခ်စ္
လိုက္တာ လို႔ တဖြဖြ ေျပာေနတတ္သည့္ အသံေလး
က္ုိ လြမ္းလွၿပီ ။ ကိုယ့္ဘက္က ဘယ္ေလာက္စာပို႔ပို႔
ရီပလိုင္းေလး မလာတဲ့ အေျခအေနဟာ သူ႔အလွည့္
က္ုိ ျပန္ေရာက္သြားသလား ေအာက္ေမ့ရသည္ ။
ေမာင့္ေကာင္ေလး ေမာင့္ဘလူးေလး ေမာင့္အသည္းအသက္ေလးေရ ေမာင့္ေတာ့ လြမ္းလွပါၿပီကြာ ။
" ဖုန္းမကိုင္ဘူးလား ဒီတခါ ဘလူး ေတာ္ေတာ္စိတ္
ဆိုးသြားတာျဖစ္ရမယ္ မင္းတို႔ေတြကလဲလြန္ပါတယ္"
ခ်န္းေယာလ္တေယာက္ သူ၏အသံုးမက်လွတဲ့အၾကံ
ေပးအမတ္ကို အခဲမေၾကစြာ မ်က္ေစာင္းႀကီးႏွင့္ တ
ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့သည္ ။ ဒင္းေၾကာင့္ ဟိုငေမႊ
ေကာင္က သူ႔ကိုႏိုင္ကြက္ရသြားသည္ေလ ။ အႀကီး
တေယာက္ျဖစ္ၿပီး အငယ္ကညႇပ္ခ်တာကို ခံရပါသတဲ့
ငေမႊေကာင္က လည္တာမွ ပန္ကာလိုပဲ ။ ဘာျဖစ္
တယ္ ~
" ကြၽန္ေတာ့္မွာ အားနည္းခ်က္ဆိုလို႔ ေစာက္ရမ္းေခ်ာ
ေနလို႔ စိတ္ညစ္ရတာပဲ႐ွိတယ္ " တဲ့ ။
ဟြန္ေဆာင္းတေယာက္ အီလည္လည္႐ုပ္ႀကီးနဲ႔ ျပန္
ေရာက္လာတာပဲ ။ ၾကာၾကာသာ ေပါင္းသင္းေနလိုက္
ရင္ ကင္ဂ်ံဳအင္က သူ႔ကို ေရာင္းစားသြားမွာ ။ ဘယ္
ဘဝက ေရစက္ေတြမို႔ သူ ဒီေလာက္ထိ ဒုကၡခံေနရ
သလဲကို မသိတာ ။ အခုေတာ့ ဘလူးေလးက စိတ္
ဆိုးၿပီး ေက်ာင္းကို မလာေတာ့ဘူး ။ လြမ္းရေတာ့
ကိုယ္ ၊ ဟိုအေကာင္ကေတာ့ ကန္တင္းမွာ တျဖဲႏွျဖဲ
စားေသာက္ေနတာမ်ား ဗိုက္ထဲ တြင္းႀကီး႐ွိေနသလိုပဲ
ကင္ဂ်ံဳအင္တေယာက္ ဒီေန႔မနက္ စိတ္ဆိုးေနတဲ့
အကိုဝမ္းကြဲေလးကို ဘယ္ေလာက္ ေခ်ာ့ၾကည့္ၾကည့္
စိတ္ဆိုးေျပမလာတာေၾကာင့္စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ပဲ ဘလူး
ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက နည္းနည္းေလာက္ ႏိႈက္ယူလာခဲ့
လိုက္သည္ ။ ပါးစပ္ေညာင္းခ အဖိုးအခေလးအျဖစ္
ေပါ့ ။ ပတ္ခ်န္းေယာလ္ကိုေတာ့ ေမ်ာက္မႈိင္မိႈင္ေနတဲ့
႐ုပ္နဲ႔ အုတ္ခံုေပၚမွာ ထိုင္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္ပါေသး
သည္ ။ အဲ့ဒီေကာင္က နည္းနည္းေတာ့ က်ပ္မျပည့္တဲ့ ပံုေပၚတယ္ ။စာလဲ တတ္တဲ့ပံုမရဘူး ။ ဘလူးကို
အျပာေရာင္မွန္းမသိမွေတာ့ စာမတတ္ေပမတတ္ေပါ့
