ဘလူးဆိုမွေတာ့ အျပာေရာင္ေပါ့ ငတံုးငအရဲ႕💙
ထိုမိန္းကေလးႏွင့္ သူ၏ၾကား အကြာအေဝးက ေျခ
လွမ္း ေျခလွမ္းခုႏွစ္လွမ္းစာေလာက္သာ ႐ွိေတာ့၏။
ေ႐ွ႕ထုတ္လိုက္တဲ့ ေျခလွမ္းက ေနာက္ျပန္လွည့္သြား
လိုက္တယ္ ။ ဘလူးဆိုတာ ဘယ္သူမွန္း သူ မသိ
ေသးေပမဲ့ ဒီမိန္းကေလးေတာ့ မဟုတ္ဘူးလို႔ သူ
အတပ္သိေနသလိုလို ခံစားေနရသည္မို႔ ။သူ ခ်ာကနဲ
ျပန္လွည့္လာေတာ့ ဟြန္ေဆာင္းက မ်က္လံုးအျပဴး
သားနဲ ့ ပါးစပ္လႈပ္ရံုျဖင့္ ဘာလို႔လဲလို႔ေမးေနတယ္ ။
သူ ေခါင္းသာခါျပလိုက္ၿပီး သက္ျပင္းခ်လိုက္မိတယ္၊
သူ ဘလူးလို႔ ေခၚသံကို ၾကားေနရတာ သံုးႀကိမ္တိ
တိ ႐ွိေနၿပီ ။ အသံသာၾကားၿပီး လူ႐ွာမရတဲ့ အျဖစ္။
ေလလိုပဲ အနားမွာ ႐ွိေနၿပီး မျမင္ရဘူး ။ ဖမ္းဆုပ္
ထားခ်င္မိေပမဲ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကိဳးစားႀကိဳးစား ပါ
မလာခဲ့ဘူး ။ သူ႔သက္ျပင္းခ်သံက ခပ္က်ယ္က်ယ္ ။
" ခက္တယ္ကြ ခက္တယ္ ဘယ္သူမွန္းမသိတဲ့သူကို
လိုက္႐ွာေနရတဲ့ မင္းအျဖစ္က ပိုခက္ခဲတယ္ "
ဟြန္ေဆာင္းက သူ႔ပုခံုးကို ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ပုတ္ကာ
ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္ ။ ပါးစပ္ကလဲ ဘလူး ဘလူး
ဆိုၿပီး တသသရြတ္ကာ သက္ျပင္းခပ္ေလးေလး ။
သူသာ ဒီေလာက္မ်ားျဖစ္ေနရင္ ခ်န္းေယာလ္ေတာ့!
" ျပန္ရေအာင္ကြာ ငါတကယ္စိတ္ညစ္သြားၿပီ "
ခ်န္းေယာလ္ ဆိုင္ထဲက ထြက္လာေတာ့ ဘတ္ဟြၽန္း
တို႔ သံုးေယာက္ရဲ႕ကားေလးက ေမာင္းထြက္သြား
ေတာ့သည္ ။ ဆိုင္ေ႐ွ႕မွာ စိတ္ဓာက္အႀကီးအက်ယ္
က်ေနတဲ့႐ုပ္ျဖင့္ မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ ခ်န္းေယာလ္ရယ္
ကားထဲမွာ သမ္းေဝရင္းပါသြားတဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းရယ္ ။
" ေတာ္ေသးတယ္ ဂ်ံဳအင္ကယ္လို႔ ဂ်ံဳအင္ကယ္လို႔ "
ဘတ္ဟြၽန္းက ဒီစကားကို တဖြဖြရြတ္ေနေတာ့ ကား
ေမာင္းေနတဲ့ ကင္ဂ်ံဳအင္က ခဏခဏ ေခါင္းေစာင္းငဲ့
ၾကည့္ၿပီး မ်က္ေစာင္းႀကီး တစ္ဝင့္ဝင့္ ။ ဒီဒီကေတာ့
တစ္ေယာက္ထဲထားခဲ့လို႔ စိတ္ေကာက္ေနေပမဲ့ ဝယ္
ေပးသမ်ွကိုဒိုင္ခံ႐ွင္းေပးထားတဲ့ အကိုႏွစ္ေယာက္မို႔
ျပသာနာကို မီးထြန္းမ႐ွာေတာ့ ။
