Vefa

"Sezgin"

Vote ve yorumlarınızı eksik etmeyiniz lütfen..

Hikaye ile ilgili sorularınız olursa yorumda sorabilirsiniz.

İyi Okumalar..

Vefâ Bölüm: 22 "Sezgin"

Sezgin'in Ağzından

Evden sıkılıp sandalyeyi alarak dışarıya oturmuştum. Ne kadar zaman oldu hiç dikkat etmemiştim ki şu durumda umurumda bile değildi. Yaptığım hata ailemden uzak kalmama sebep olduğu için bu üzmüştü beni.

Annem resmen gözünü kırpmadan beni kapının önüne koymuş, koymakla kalmamış kovmuştu. Biraz haklıydı sonuçta beni yetiştiren kadın, çocukluğumdan beri tek söylediği ne olursa olsun etrafındaki kadınlara saygı duyacaksın olmuştu.

Kim ne yaparsa yapsın mecbur kalarak yapıyor ya da canını yakan bir geçmişi olduğu için böyle davranıyor derdi ki haklıda.

Hepimiz acımızı başkasından çıkartıyoruz ama ben bu sefer onun sözünü fena çiğnemiş, bir kadına gözüm kararınca şiddetle karşılık vermiştim.

Ama bu olayın buraya kadar gelmesi onun üstüme gelmesi, hatalarımı yüzüme herkesin içinde gizli olduğu halde vurması olmuştu.

Gül de suçluydu. Hepimizin sırları var, bu sırlar saklanması gerekir. Ortaya çıkarsa bizi bitirir.

Derin bir nefes alıp etrafımda ki ağaçları izlemeye devam ettim. Yaprakları yavaş yavaş düşerken dalları da bir oraya bir buraya usulca sallanıyordu. Tatlı bir serin vardı.

Annemde beni merek etmiş midir? Evden kovulduğum ilk andan beri bunu sorgulamaktan aklımı yitirecektim.

"Nevra!" Uzaktan gelen bağırışı doğru duyup duymadığımı yeniden dinlemek için dikkat kesilirken "Nevra uyan!" Daha da yüksek duyulması ile yerimden kalktım.

Evin kapısını çekmeden önce telefonu alıp ambulansı aramaya başladım. Bir yandan da sesin geldiği yönü arıyordum çünkü yankı yapıyordu.

Koşmaya başladım. Yeni kapanmaya başlayan yaram acısa bile düşünmeden daha da hızlandım.

Nevra en değerlimdi. Tamam herkes haklıydı bana benim yüzümden acı çekmeye devam ediyordu ama ona birşey olma ihtimali benim canımı daha çok yakıyordu.

Farklı yönlerden aynı anda bizimkilerle Nevra'nın yanına vardığımızda Barlas bağırmayı bırakmıştı. Öylece Nevra'nın yüzüne bakarken bakışları hissizleşmeye başladı.

Emir yaklaşmaya korkarken iki adım atıp tekrar geri geri yürüdü yüzleşmeye hazır değildi.

Annem nefes nefese şimdi gelmişti önce Nevra'ya sonra bana bakmış, gözleri dolmuştu.

Gül Barlas'ın yanına sakince diz çökmüş ne yapacağını kestirememişti. Sağlıkçı olsa bile içimizden biri böyle olsa hep eli ayağına dolaşırdı sonra kendine gelirdi.

"Nefes almıyor." Barlas ablasının ve benim duyacağım bir sesle konuştu. "Nabız yok."

"Sen geri çekil." Gül kendine gelince gözündeki yaşı silip elleri titreyerek yere yatırdı Nevra'yı. Gözünü kapatıp ağlamamak için dişlerini dudağına bastırdı sonra açıp ellerini doğru yere yerleştirdiğine emin olup kalp masajı yapmaya başladı. Bir yandan da nabzını ara ara kontrol ediyordu. "Nevra hadi!" Sesi çaresizce çıkınca Emir annemi fark edip yanına gitti. İkiside zor bela ayakta dururken aramızdaki küslüğü bir kenara bırakıp yanlarına geçip sarıldım. Annem başını omzuma yaslamış olsada gözü Nevra'da bir elide elimin üstünde duruyordu.